Δημ. Μαρκόπουλος στο “Π”: Ο πραγματικός αντίπαλος
Του
ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
Δημοσιογράφου, Βουλευτή ΝΔ Β’ Πειραιά
Με μεγάλο ενδιαφέρον όλο το πολιτικό και μιντιακό σύστημα της χώρας παρακολουθεί τη live διάλυση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όπως με θόρυβο ο ΣΥΡΙΖΑ ήλθε στα πράγματα στις αρχές της δεκαετίας του 2010, έτσι με θόρυβο φεύγει. Η αδυναμία δε της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς να οργανώσουν ένα αντικυβερνητικό μέτωπο δημιουργεί την εικόνα της «μίας και μοναδικής επιλογής». Της κυριαρχίας της ΝΔ.
Και, όντως, αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει εναλλακτική. Δεν διαφαίνεται άλλη κυβερνητικά ώριμη πρόταση. Όπου, όμως, δεν υπάρχει αντίπαλος, δεν υπάρχει και δικαιολογία. Δεν μπορεί κανείς να επικαλεστεί τίποτε άλλο παρά τον εαυτό του. Και εδώ πλέον για εμάς στη ΝΔ η αναμέτρηση δεν είναι με την αντιπολίτευση, με τον λαϊκιστή Τσίπρα, με τον ελαφρύ πολιτικά Κασσελάκη ή με τον Ανδρουλάκη. Η αναμέτρησή μας είναι με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η πολιτική δεν είναι μια διαδικασία ψυχανάλυσης. Στο φροϋδικό μοντέλο ο θεραπευόμενος έχει άνεση χρόνου, χώρου και απολογείται μονάχα στον εαυτό του. Η ΝΔ, όμως, ούτε μπορεί να περιμένει χρονικά ούτε μπορεί να κινηθεί αυτοαναφορικά. Κι αυτό διότι απολογείται στους πολίτες, οι οποίοι πιέζουν για λύσεις.
Πολύ σωστά, λοιπόν, ο πρωθυπουργός τονίζει πως, απουσία πολιτικού αντιπάλου, αντίπαλός μας είναι τα προβλήματα. Αντίπαλός μας είναι ο εφησυχασμός. Αντίπαλός μας είναι ο κακός μας εαυτός. Αν η ΝΔ δεν τα καταφέρει τώρα, δεν θα τα καταφέρει ποτέ. Κι αυτό διότι παίζει μόνη στο γήπεδο, έχοντας πολιτική και, προφανώς, ιδεολογική κυριαρχία.
Ο πρωθυπουργός έχει πλήρη συναίσθηση του διακυβεύματος αυτού, καθώς και του ρόλου του. Εδώ και τέσσερα χρόνια, κυβερνά με μέτρο και σύνεση. Με μέθοδο και όραμα. Ζητούμενο τώρα είναι όλοι μας να στοιχηθούμε σε αυτό το πρότυπο. Να μην αναλωθούμε στην εσωστρέφεια, στο λίγο και στην αναποτελεσματικότητα.
Η παράταξή μας διαθέτει αυτήν τη στιγμή τα καλύτερα μυαλά, την εμπειρία και την πολιτική ανοιχτωσιά της διεύρυνσης προς το Κέντρο. Χρέος μας τώρα είναι να σκύψουμε με μεγαλύτερη έμφαση στα λαϊκά προβλήματα, να ακούσουμε τα κοινωνικά στρώματα που δοκιμάζονται και να δώσουμε απαντήσεις στις καθημερινές πιέσεις που δέχονται οι Έλληνες. Στις ανάγκες τους. Αν δεν το κάνουμε, η ευθύνη θα βαραίνει αποκλειστικά τις πλάτες μας.
