Δ. Βίτσας στο “Π”: Η Γάζα, μια τραγωδία της «διεθνούς κοινότητας»
Του
ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΙΤΣΑ
πρώην Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ,
πρώην Υπουργού
Να μην έχει «υπερβολικά μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος» παρακάλεσε ο κ. Μητσοτάκης τον ισραηλινό πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου. Δεν μας διευκρίνισε, όμως, πού βάζει ο ίδιος τον πήχη των ανεκτών απωλειών σε αθώες ανθρώπινες ζωές Παλαιστινίων, εκ των οποίων ένας δυσανάλογα μεγάλος αριθμός είναι μικρά παιδιά.
Δεν θα περίμενε, όμως, κανείς κάτι καλύτερο από τον κ. Μητσοτάκη. Δεν πήγε στο Ισραήλ για να κομίσει κάποια πρόταση για ένα σχέδιο ειρήνευσης, ή έστω ανακωχής, ούτε φυσικά για να επισημάνει στον ισραηλινό ομόλογό του τις κατάφωρες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου του πολέμου που διαπράττει ο Ισραηλινός Στρατός καθημερινά. Διαπιστευτήρια υπακοής και σύμπλευσης με τη γραμμή της Δύσης πήγε να δώσει, πιστός στο δόγμα του πρόθυμου συμμάχου (ή, μάλλον, υποτακτικού) και του «προκεχωρημένου φυλακίου της Δύσης». Έναν ρόλο που, κατά ειρωνεία της τύχης, διεκδικεί –και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερες αξιώσεις– το ίδιο το Ισραήλ.
Από αυτήν την άποψη, ο έλληνας πρωθυπουργός είναι απλώς μια περισσότερο γκροτέσκα, ή κωμικοτραγική, έκφραση ενός γενικότερου και εξαιρετικά θλιβερού φαινομένου. Γιατί κανείς, ούτε ένας, από τους δυτικούς ηγέτες που επισκέπτονται στη σειρά το Τελ Αβίβ δεν μπαίνει καν στον κόπο πλέον να τηρήσει έστω τα προσχήματα μιας κάποιας ισορροπίας ή υπεράσπισης των ανθρωπιστικών αρχών και της διεθνούς νομιμότητας.
Αντιθέτως, όλοι τους σπεύδουν, πριν κάνουν οτιδήποτε άλλο, να αναγνωρίσουν εμφατικά το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα». Λες και το ζήτημα εξαντλείται εκεί και δεν υπάρχει λόγος, νομικός, πολιτικός ή ανθρωπιστικός, να εξετάσουμε πώς ακριβώς «αμύνεται» το Ισραήλ και εάν οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί μπορούν ακόμα και με όρους κοινής λογικής να θεωρηθούν «αμυντικοί». H δε ανθρωπιστική ευαισθησία τους περιορίζεται στο να ψελλίζουν κάποιες δειλές εκκλήσεις «για ανθρωπιστική αυτοσυγκράτηση». Για τα μάτια του κόσμου, ή σαν άλλο φύλλο συκής, που δεν μπορεί πια να καλύψει τη γύμνια τους.
Δεν είναι, φυσικά, η πρώτη φορά που βλέπουμε την υποκρισία της λεγόμενης Συλλογικής Δύσης – ούτε καν στο ίδιο το μεσανατολικό ζήτημα. Ωστόσο, αυτό που προκαλεί μεγαλύτερη θλίψη και ανησυχία είναι η κατάντια της Ευρώπης. Παρά τις μεγαλοστομίες περί της δήθεν αυτονομίας, η Ευρώπη για μία ακόμα φορά σύρεται πίσω από το άρμα και τις στρατηγικές επιλογές των ΗΠΑ, ανίκανη να αρθρώσει τον δικό της λόγο, πολύ περισσότερο να καταστρώσει ένα δίκαιο και βιώσιμο ειρηνευτικό σχέδιο. Και μάλιστα σε ένα ζήτημα όπου είχε στο παρελθόν διαμορφωθεί μια πάγια ευρωπαϊκή θέση υπέρ της λύσης των δύο κρατών, η οποία σιωπηλά έχει εγκαταλειφθεί.
Όταν φράσεις όπως «διεθνές δίκαιο», «διεθνής κοινότητα», «αλληλεγγύη» και «νόμιμη άμυνα» όχι απλώς χάνουν το νόημά τους αλλά και καταλήγουν να εργαλειοποιούνται για να καλύψουν πράξεις που αποτελούν την ίδια τους την αναίρεση, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η ανθρωπότητα έχει μπει σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς. Ο ολισθηρός δρόμος στον οποίο έχει ξαναμπεί ο πλανήτης δεν είναι μόνο υποκριτικός και ανήθικος. Οδηγεί σε καταστάσεις που στην ανθρώπινη Ιστορία έχουν την τάση να επαναλαμβάνονται, όχι σαν φάρσα αλλά σαν τραγωδία. Και καλά θα κάνει η πολιτισμένη Δύση να θυμάται ότι δεν αποτελεί από μόνη της την περίφημη «διεθνή κοινότητα».
