Σημασία δεν έχει μόνο να ζεις, αλλά το πώς ζεις…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Και ξαφνικά, μετά απ’ όλα εκείνα τα καταστροφικά γεγονότα που μας αναστάτωσαν, ενώ φαίνονταν σαν βγαλμένα από ταινία, σεισμούς, πλημμύρες, κατολισθήσεις που κατάπιαν ολόκληρα χωριά, επιδημίες και θανάτους, που κρύβονται πίσω από κάθε γωνιά, απρόβλεπτοι και τραγικοί, άδικοι, βίαιοι, ξεπήδησε και το μεγάλο γεγονός, απότοκο της σύγκρουσης που χρόνια ταλανίζει τη Μέση Ανατολή.
Μιλώ για τον πόλεμο μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Από παιδί άκουγα τους μεγάλους να συζητούν για τη Λωρίδα της Γάζας και νόμιζα ότι επρόκειτο για έναν βαθύ ποταμό που χώριζε τις δύο χώρες και πως το διεκδικούσαν αμφότερες. Υπήρχαν διχογνωμίες, που όμως δεν σταμάτησαν σε απειλές, αλλά σε εκατόμβες νεκρών εκατέρωθεν, και, εκτός αυτού, έθεσαν κυβερνήσεις και λαούς σε ετοιμότητα για πιθανή εμπλοκή σε έναν μεγαλύτερο όλεθρο, σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο ας πούμε. Πέρασαν μερικά χρόνια ηρεμίας, αλλά το πρόβλημα ποτέ δεν λύθηκε.
Σαν ένας ύπουλος εχθρός, κρυμμένος, ήρθε ξανά στην επιφάνεια με έντονο και τρομακτικό, ανελέητο τρόπο, παίρνοντας τη μορφή βομβαρδισμών, μια νύχτα καλοκαιρινή, σκοτώνοντας αρχικά μια νεολαία που διασκέδαζε χορεύοντας στο άνοιγμα μιας πλατείας και έπειτα ισοπεδώνοντας σπίτια και πόλεις. Η Χαμάς, υπερασπιστές του ιερού πολέμου, θέλησαν να δηλώσουν την παρουσία τους με όσο πικρό τρόπο μπορούσαν και φυσικά δέχθηκαν τα αντίποινα.
Αυτός ο πόλεμος κρατά χρόνια, πέρασαν ηγέτες με οντότητα, που το μόνο που κατάφεραν ήταν να πετύχουν κατάπαυση του πυρός, εκεχειρία για λίγο καιρό, αλλά τίποτε παραπάνω!
Και εγώ σκέφτομαι, έτσι απλοϊκά: Γιατί δεν χώριζαν στη μέση αυτήν τη λωρίδα; Τι κρύβεται πίσω από αυτήν την αντιπαλότητα, η επέκταση μόνο του κράτους, η εκμετάλλευση πλούσιων πηγών, οι δρόμοι που αφήνουν ελεύθερο το πεδίο δράσης για μια μεγαλύτερη ανάφλεξη, αφού είδα να φτάνει το πρώτο αμερικανικό αεροπλανοφόρο και να μαζεύονται δυνάμεις πιθανόν από την Τουρκία;
Για ποιον λόγο να δολοφονούνται μικρά παιδάκια, τα οποία σφάζονται κυριολεκτικά σαν μικρά προβατάκια, χωρίς έλεος; Όλο αυτό πρέπει να λάβει τέλος, πριν κλιμακωθεί και αναστατώσει τον παγκόσμιο χάρτη και την παγκόσμια ειρήνη.
Τα δεινά αυτού του κόσμου είναι πολλά, δύσκολα και ένας παγκόσμιος πόλεμος θα έβαζε τέλος σε κάθε ελπίδα ότι όλα θα αλλάξουν, βρίσκοντας τον ρυθμό τους, έναν ρυθμό ανθρώπινο, με λάθη και πάθη σε τόνους χαμηλούς, αφού είναι αδύνατον οι άνθρωποι να αγιάσουν έχοντας στη διάθεσή τους τα επιτεύγματα της επιστήμης, μιας επιστήμης που σε λίγο θα φτάσει το προσδόκιμο ζωής στα 100 χρόνια. Κουτό και άπληστο, βέβαια, γεγονός, αφού αξία έχει να ζεις ευτυχισμένος και όχι ανήμπορος, ξεχασμένος και μονάχος.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ