Γκίντεον Λεβί: Nα λογαριαστούμε με τη Χαμάς, όχι με όλους τους πολίτες της Γάζας
Ο βραβευμένος Ισραηλινός δημοσιογράφος Γκίντεον Λεβί με άρθρο του στην εφημερίδα Haaretz τονίζει πως θα πρέπει να γίνει σαφής διάκριση ανάμεσα στους ανθρώπους που ζουν στη Γάζα και στη Χαμάς.
Σύμφωνα με τον Γκίντεον Λεβί, μια φωνή που βλέπει με μια άλλη ματιά το Παλαιστινιακό ζήτημα, τονίζει πως οι άνθρωποι που ζούν στη Γάζα έχουν υποφέρει όλα τα προηγούμενα χρόνια και ως αποτέλεσμα των κατά τη γνώμη του αδιέξοδων πολιτικών που εφάρμοσαν οι Ισραηλινές κυβερνήσεις. Δεν πρέπει να αντιμετωπιστούν οι κάτοικοι της Γάζας ως «ζώα», σημειώνει.
Αναλυτικά το άρθρο του Γκίντεον Λεβί στην εφημερίδα Haaretz έχει εξής:
“Ανθρώπινα όντα ζουν στη Γάζα. Αυτή τη στιγμή, είναι δύσκολο να αναφερθεί καν αυτό το γεγονός. Όταν η συζήτηση για «ζώα» ακούγεται ακόμη και από τον – πολύ έμπειρο – υπουργό Άμυνας, και είναι το κυρίαρχο θέμα στους δρόμους και στα τηλεοπτικά στούντιο, είναι δύσκολο να μιλήσουμε για τους κατοίκους της Γάζας ως ανθρώπινα όντα.
Η αλήθεια είναι ότι το «ζώα» δεν είναι καν ο κατάλληλος όρος για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι εισβολείς της Χαμάς το Σάββατο: Κανένα ζώο δεν διαπράττει τέτοιες πράξεις αγριότητας όπως έκαναν. Ωστόσο, η Γάζα φιλοξενεί περισσότερους από δύο εκατομμύρια ανθρώπους, από τους οποίους περίπου οι μισοί είναι απόγονοι προσφύγων, κάτι που πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη τώρα, παρά τη δυσκολία.
Η Γάζα μαστίζεται από τη Χαμάς και η Χαμάς είναι μια κατάπτυστη οργάνωση. Αλλά οι περισσότεροι κάτοικοι της Λωρίδας της Γάζας δεν είναι έτσι. Πριν αρχίσουμε να ισοπεδώνουμε και να καταστρέφουμε, να ξεριζώνουμε και να σκοτώνουμε, θα πρέπει να το λάβουμε υπόψη μας. Ο απολογισμός πρέπει να είναι με τη Χαμάς, όχι με όλους τους πολίτες της Γάζας. Η καρδιά κάποιου πρέπει να είναι κοντά τους, ανεξάρτητα από τη βαθιά αλληλεγγύη του με τα θύματα του Ισραήλ.
Θα πρέπει να μπορείς να σταθείς στο πλευρό των κατοίκων του νότου, ενώ θα πρέπει να θυμάσαι ότι ζουν στην άλλη πλευρά ανθρώπινα όντα όπως και εμείς. Θα πρέπει να μπορούμε να φοβόμαστε για τη μοίρα των κατοίκων της Γάζας και να κάνουμε διάκριση μεταξύ αυτών και της ηγεσίας της Χαμάς. Θα πρέπει να είναι δυνατό, ακόμη και στην τρέχουσα ατμόσφαιρα, να μιλάμε για τη Γάζα με ανθρώπινους όρους.
Επισκέφθηκα το νότο αυτή την εβδομάδα, από το Sderot στο Re’im, και ήμουν εντελώς τρομοκρατημένος. Ήταν αδύνατο να μην είναι. Γνώρισα ανθρώπους που πέρασαν έναν αξέχαστο εφιάλτη και η καρδιά μου είναι μαζί τους. Αλλά επίσης δεν μπορούσα να μην σκεφτώ ότι λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά τους, μια πολύ μεγαλύτερη καταστροφή πλήττει τους κατοίκους της Γάζας. Οι εικόνες από τη Γάζα είναι ήδη σοκαριστικές. Φήμες λένε ότι υπάρχει ήδη λευκός φώσφορος στους δρόμους. Αλλά πάνω απ ‘όλα, είναι η αδυναμία των ανθρώπων που δεν έχουν πού να τρέξουν, κανένα τρόπο να προστατεύσουν τα παιδιά τους, πουθενά να κρυφτούν. Στη Γάζα δεν υπάρχει καταφύγιο και διέξοδος.
Αυτή την εβδομάδα στο νότο υπήρχε κόκκινος συναγερμός και τρέχαμε σε ένα ασφαλές δωμάτιο κάθε λίγα λεπτά. Οι σειρήνες φώναξαν και στο Τελ Αβίβ. Στη Γάζα δεν υπάρχει κόκκινος συναγερμός, σειρήνα και ασφαλές δωμάτιο. Η Χαμάς είναι αυτή που είναι εγκληματικά υπεύθυνη για αυτό, αλλά ο πληθυσμός έχει εγκαταλειφθεί εντελώς στην τύχη του – γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι χωρίς τίποτα να τους προστατεύσει από τους βομβαρδισμούς. Προσπαθήστε να το φανταστείτε: ανηλεείς βομβαρδισμοί χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση. Αδιάκριτοι βομβαρδισμοί, όπως λέει ο εκπρόσωπος του IDF, «η έμφαση δίνεται στη ζημιά, όχι στην ακρίβεια».
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον τρόμο στο Sderot. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να φανταστεί κανείς τον τρόμο στην περιοχή Ριμάλ της Γάζας. Δεν χρειάζεται να υπάρχει ανταγωνισμός για το ποιοι άνθρωποι υποφέρουν περισσότερο για να αναγνωρίσουμε ότι τα δεινά στη Γάζα είναι επίσης συγκλονιστικά. Για χρόνια, επισκεπτόμουν τα σπίτια εκεί. Γνώρισα ειλικρινείς, γενναίους, αποφασιστικούς ανθρώπους με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ. Έχω καταγράψει τρομερά βάσανα σε πολλά μέρη στον κόσμο, αλλά το πνεύμα των ανθρώπων εκεί δεν έπεσε ποτέ.
Δεκαεπτά χρόνια του αποκλεισμού έκλεισαν τη Γάζα μπροστά μου. Υποθέτω ότι έχει αλλάξει από τότε. Μια νέα γενιά γεννήθηκε σε ακόμα μεγαλύτερη απόγνωση. Είναι όμως δυνατόν να μένει κανείς αδιάφορος, έστω και να αστειεύεται σε ορισμένες περιπτώσεις, στη θέα των εικόνων από τη Γάζα; Πώς είναι αυτό δυνατόν? Πώς είναι δυνατόν να ξεχνάμε ότι πρόκειται για ανθρώπινα όντα των οποίων οι πρόγονοι εκδιώχθηκαν από τη γη τους και τοποθετήθηκαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς όπου θα έμεναν;
Αυτά ήταν ανθρώπινα όντα που το Ισραήλ απαλλοτρίωσε τις περιουσίες και εκδίωξε, κατέκτησε και πάλι στη γη της προσφυγιάς τους και στη συνέχεια τα μετέτρεψε σε ζώα σε κλουβί. Έχουν βιώσει αδιάκριτους βομβαρδισμούς στο παρελθόν, αλλά τώρα το χειρότερο από όλα είναι μπροστά τους. Το Ισραήλ έχει ήδη ανακοινώσει ότι αυτή τη φορά θα αρθούν όλοι οι περιορισμοί που υποτίθεται ότι χρησιμοποίησε σε προηγούμενες επιθέσεις. Ναι, εκατοντάδες κάτοικοι της Γάζας διέπραξαν φρικτά εγκλήματα, αποτέλεσμα 17 χρόνων αποκλεισμού και 75 ετών ταλαιπωρίας, με αιματηρό παρελθόν και χωρίς παρόν ή μέλλον. Αλλά δεν φταίει όλη η Γάζα.
Καθώς κάθομαι στο ασφαλές δωμάτιο του γείτονά μου στο Τελ Αβίβ, δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τον φίλο μου τον Munir, ο οποίος δεν έχει πού να τρέξει στο σπίτι του στη Lakiya, ή ακόμα και την ικανότητα να τρέξει μετά το εγκεφαλικό που υπέστη. Σκέφτομαι τους Γάζες τώρα, όταν φαίνεται ότι κανείς άλλος στον κόσμο δεν ενδιαφέρεται πια τι θα τους συμβεί.