Ευθύμης Μπακατσιάς στο “Π”: Ο Γιάννης όπως τον έζησα

Του
ΕΥΘΥΜΗ ΜΠΑΚΑΤΣΙΑ
πρώην Διεθνούς Πλεϊμέικερ

Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν, αναμφίβολα, ένας ξεχωριστός προπονητής. Ήταν, όμως, και ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Από το 1987 με ήθελε στον Άρη. Μάλιστα, θυμάμαι, τα λέγαμε στο αυτοκίνητο του μακαρίτη δημοσιογράφου Γιάννη Αντωνόπουλου, απέναντι από το ξενοδοχείο «Holiday Inn», στη Μιχαλακοπούλου, εκεί που έμενε ο Άρης όταν κατέβαινε στην Αθήνα για αγώνες. Εντέλει συνεργαστήκαμε το 1993, στον Ολυμπιακό.

Στο γήπεδο η σχέση αθλητή – προπονητή ήταν σταθερά απαιτητική – και παραπάνω. Σου δημιουργούσε ένταση –όχι για καβγά–, σου μετέδιδε την πίεση που πρέπει να νιώθει όποιος παίζει σε μεγάλη ομάδα και θέλει να είναι ανταγωνιστικός για να τη βοηθήσει. Και ήταν ξεκάθαρο, είτε άντεχες είτε όχι, μέση λύση δεν υπήρχε μαζί του. Επιζητούσε μόνο το καλύτερο, και συνήθως το έπαιρνε.

Ο Γιάννης υπήρξε δίκαιος, με τη λογική του πάντα. Δεν θα έλεγε τίποτα από πίσω σου, παρά μόνο στα ίσα, πράγμα σπάνιο ακόμη και στις μέρες μας. Δεν βρέθηκε κανείς να πει πως του φέρθηκε ανέντιμα. Για τους παίκτες του ήταν πάντα μπροστά και, θυμάμαι, κάθε πρώτη του μήνα όλα ήταν τακτοποιημένα. Φυσικά υπήρχε ένας Κόκκαλης να στηρίζει την όλη προσπάθεια, αλλά και η δική του παρουσία ήταν εξαιρετικά καθοριστική προκειμένου τα πάντα να κυλούν εύρυθμα και χωρίς προβλήματα.

Στη Χαλκιδική τα καλοκαίρια, στις διακοπές, ήταν κυριολεκτικά άλλος άνθρωπος. Κέρναγε σφηνάκια, γλεντούσε, παρέα απίστευτη. Χωρίς να λέμε πολλά, συνεννοούμασταν απολύτως. Αυτός ήταν ο Γιάννης. Ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο ζωής, πέρα από το μπάσκετ.

Βαθιά η λύπη, αλλά θα περάσει. Και σε πέντ’ έξι μήνες θα τον θυμόμαστε για τα καλά και τα ωραία του. Με αγάπη, σεβασμό και εκτίμηση.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: basketworld.net