Μεγαλώνοντας…

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Χαίρομαι βλέποντας τα μικρά παιδιά της οικογένειάς μου να πηγαίνουν για πρώτη φορά σχολείο, με τη σάκα στον ώμο, «στην πρώτη μεγάλη», πιστεύοντας ότι έχουν πια μεγαλώσει. Και είναι αυτό ένα πράγματι πολύ γλυκό συναίσθημα.

Είναι η αρχή ενός διαφορετικού τρόπου ζωής και συμμετέχουν σε αυτό το καινούργιο με ευθύνες και υποχρεώσεις, που, θαρρείς, τις περίμεναν, γιατί έτσι γίνονται μέλη μιας μεγάλης κοινωνίας, που δεν παίζει με παιχνίδια, αλλά με τις ανάγκες των πολλών.

Φέτος, πριν ξεκινήσει η σχολική χρονιά συνέβησαν γεγονότα θλιβερά, που έσπειραν τη θλίψη και την απογοήτευση. Έγιναν λοιπόν και τα εξάχρονα δέκτες αυτής της θλιβερής κατάστασης και ένιωσαν την ανάγκη να βοηθήσουν, με τις μικρές τους πλάτες, τα παιδιά εκείνων των περιοχών, που τα σπίτια τους βυθίστηκαν στη λάσπη, χάθηκαν τα καινούργια, γυαλιστερά τους τετράδια, οι σάκες τους, τα ολοκαίνουργια βιβλία τους.

Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη όταν άκουσα τη μικρή μου εγγονή να ζητά να της φτιάξουν ένα καλάθι με όλα αυτά τα αναγκαία για τα παιδιά των πνιγμένων στη λάσπη σχολείων.
Για πολύ καιρό είχα πάψει να βλέπω αυτήν την πλευρά των παιδιών, που, όπως φαίνεται, άρχισαν να έχουν συναισθήματα αλληλεγγύης και ελπίζω να σταματήσουν την επίδειξη της σωματικής τους δύναμης σε εκείνους τους μικρούς, άτολμους, που πιθανόν μεγάλωσαν σε οικογένειες ήσυχες, προσηλωμένες στα καθήκοντά τους και απαλλαγμένες από την ανεξέλεγκτη έως και πικρή θέαση των γεγονότων της μικρής οθόνης, που δυστυχώς έχει φτάσει σε σημείο να μεταδίδει σχεδόν καθημερινά εγκλήματα, ατυχήματα, ομαδοποίηση οπαδών της βίας και συγκρούσεις χωρίς νόημα.

Φαίνεται ότι τίποτε πια δεν συγκινεί τους εφήβους εφήβων, παρά μια σύγκρουση με τους αντιπάλους στο ποδόσφαιρο και ύστερα θεωρούνται κατακτητές του τρόπου ζωής ανθρώπων που δεν έχουν καμιά σχέση με το αντικείμενο που τους ενδιαφέρει.
Θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν πια τα πρότυπα και οι αρχές με τις οποίες μεγάλωσαν οι παλιότερες γενιές και, εκτός αυτού, μας αναγκάζουν να θεωρήσουμε φυσικό το αφύσικο.

Πότε, άραγε, θα έρθει ο καιρός που θα μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα, χωρίς τον φόβο της αρπαγής, χωρίς τον φόβο να βρεθούμε στοιβαγμένοι σε μια γωνία για να γλιτώσουμε από κάποιον που θα προσπαθήσει να μας εκδικηθεί σκοτώνοντας ή πετώντας μας έναν εμπρηστικό μηχανισμό.
Πότε θα δούμε να καθαρίζεται η πατρίδα μας από τα αποβράσματα πάσης φύσεως, κλέφτες, εκτελεστές, κακοποιούς, που μολύνουν τη ζωή μας;

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ