Το έλλειμμα βουλήσεως και στρατηγικής στην ανάπτυξη της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας και στην αντιμετώπιση της παράνομης μεταναστεύσεως
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Η επικαιρότητα κυριαρχείται δικαίως από την τραγωδία της Θεσσαλίας και τα συνεπόμενα θέματα των ευθυνών, των προβλέψεων, των νέων πολιτικών που πρέπει να χαραχθούν και του σχεδιασμού της ανασυγκροτήσεως.
Κάναμε λόγο για τα θέματα αυτά στο προηγούμενο άρθρο μας και υποσχεθήκαμε να αναφερθούμε σήμερα σε δύο άλλα μεγάλα θέματα, όπου η αδράνεια, η παθητική ανοχή και η αβελτηρία εγκυμονούν πολύ μεγάλους κινδύνους για τη χώρα.
Από μια άποψη, φαίνεται παράξενο, σε μια στιγμή που χρειάζονται τόσα πολλά χρήματα για την επούλωση των πληγών που άνοιξαν οι δύο πρόσφατες μεγάλες εθνικές καταστροφές, φωτιές και πλημμύρες, να εγείρεται θέμα αμυντικής βιομηχανίας και εξοπλισμών. Στην περίπτωση όμως αυτή αρμόζει η γνωστή Ευαγγελική ρήση: «Και τούτο δει ποιείν, κακείνο μη αφιέναι».
Η ανάγκη ήταν για τους Αρχαίους Έλληνες πάνω ακόμη και από τους θεούς. Από την αντίληψη αυτή εκπορευόταν και η γνωστή ρήση «Ανάγκα και θεοί πείθονται». Η άμυνα δεν προκύπτει από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Στη δική μας συγκεκριμένη περίπτωση σήμερα, η ανάγκη της άμυνας προκύπτει, κατά πρώτο λόγο, από τις φιλοδοξίες και τους στρατηγικούς στόχους που θέτει η γειτονική ανταγωνιστική μας χώρα και, κατά δεύτερο λόγο, από τα μέσα που δημιουργεί και τα όπλα που χαλκεύει για την προώθηση και την επίτευξή τους.
Σε ό,τι αφορά τις φιλοδοξίες και τους στρατηγικούς στόχους της Άγκυρας, που εξειδικεύονται, σε ό,τι μας αφορά, σε συγκεκριμένες διεκδικήσεις και επιδιώξεις, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι συνιστούν στρατηγικό και μακροπρόθεσμο πρόβλημα ασφάλειας για τη χώρα. Η αγνόηση ή η υποτίμησή τους ευνοεί, προφανώς, την άλλη πλευρά, γιατί η μονομερής αδράνεια θα οδηγούσε σε κατάκτηση υπεροπλίας από την άλλη πλευρά, η οποία, ασφαλώς, θα τη χρησιμοποιούσε για να επιβάλει «ειρηνικά», από θέση ισχύος, τις λύσεις που επιθυμεί στα προβλήματα που η ίδια δημιουργεί με τις αξιώσεις της.
Υπάρχει ενδεχόμενο να αποφευχθεί αυτός ο ανταγωνισμός και οι δύο χώρες να συμφωνήσουν να επιλύσουν ειρηνικά τα προβλήματα και τις διαφορές τους, εφόσον, υποτίθεται, ότι και οι δύο χώρες έχουν συμφέρον από φιλικές σχέσεις και στενή οικονομική συνεργασία; Αυτό θα ήταν δυνατό εάν η Άγκυρα δεν διαπνεόταν από μια ιδεολογία επεκτατισμού και ηγεμονισμού. Η Άγκυρα όμως, με μια ιδεολογία αναθεωρητισμού, που έγινε κυρίαρχη σ’ ολόκληρο το πολιτικό φάσμα της χώρας, επιδιώκει επέκταση και επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, στην Κεντρική Ασία και στα Βαλκάνια και έχει καταστήσει τον Μουσουλμανισμό έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες της πολιτικής της.
Στην Ανατολική Μεσόγειο ειδικότερα επιδιώκει να θέσει ολόκληρη την Κύπρο υπό τον γεωπολιτικό της έλεγχο, μέσα από μια δήθεν «λύση» δύο ισοτίμων κρατών. Σε μια τέτοια περίπτωση, καμιά απόφαση στην Κύπρο δεν θα μπορούσε να ληφθεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Άγκυρας. Στο Αιγαίο, οι διεκδικήσεις της αποκαλύπτουν τις βλέψεις και επιδιώξεις της. Θεωρεί μεγάλο «λάθος» ότι η Συνθήκη της Λωζάννης έδωσε στην Ελλάδα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και θέλει να «διορθώσει» το λάθος αυτό. Θέλει επίσης να αναγνωρισθεί ως δήθεν δικαιούχος εταίρος στην ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου. Θέλει, τέλος, αποτρέποντας την επέκταση των Ελληνικών χωρικών υδάτων, να προβληθεί ως ισότιμος συνεταίρος στο Αιγαίο και να ακυρώσει τα Ελληνικά στρατηγικά πλεονεκτήματα από τον έλεγχο του Αιγαίου.
Είναι προφανές από τα παραπάνω ότι είναι ευσεβής πόθος και αυταπάτη οποιαδήποτε εκτίμηση ότι η Τουρκία θα συγκατατεθεί σε λογικές και δίκαιες λύσεις στα προβλήματα που η ίδια, άλλωστε, δημιουργεί.
Η Τουρκική όμως πολιτική και στρατηγική επιβεβαιώνεται και από τα μέσα που δημιουργεί, με την ανάπτυξη μιας ισχυρής πολεμικής βιομηχανίας. Η Ελλάδα μέχρι τη δεκαετία του ’80 υπερείχε σε εθνική αμυντική βιομηχανία. Οι αλλοπρόσαλλες όμως πολιτικές, ο προσανατολισμός της αγοράς από το εξωτερικό των αναγκαίων οπλικών συστημάτων και η ουσιαστική εγκατάλειψη της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας οδήγησαν σήμερα σε μια απαράδεκτη θλιβερή κατάσταση. Η Τουρκική αμυντική βιομηχανία να αναπτύσσεται αλματωδώς σε όλους τους τομείς και η Ελληνική αμυντική βιομηχανία να μην έχει κάνει ακόμη ένα νέο, συγκροτημένο ξεκίνημα.
Η Τουρκική αμυντική βιομηχανία καλύπτει σήμερα άνω του 75% των Τουρκικών αναγκών και αυξάνει γεωμετρικά κάθε χρόνο τις εξαγωγές της σε πολλές χώρες του κόσμου. Η καινοτομία της στον τομέα των μη επανδρωμένων αεροσκαφών αλλά και η πρόοδός της σε κάθε είδος πυραύλων, έξυπνων και περιφερομένων πυρομαχικών, βαλλιστικών πυραύλων, ρομποτικών συστημάτων ξηράς και θαλάσσης, πολυπυραυλικών συστημάτων, νέων υποβρυχίων και φρεγατών πρέπει επιτέλους να αφυπνίσει και να κινητοποιήσει την Ελληνική πλευρά.
Χρειάζεται, κατεπειγόντως, η Ελλάδα να συστήσει υφυπουργείο Αμυντικής Βιομηχανίας και να εκπονήσει ένα μακροπρόθεσμο στρατηγικό πρόγραμμα αμυντικής βιομηχανίας. Θα πρέπει σ’ αυτό να συνυπολογίσει το πλεονέκτημα της τεχνολογίας που παρέχει η πρωτοπορία στην αμυντική βιομηχανία.
Θα χρειασθεί να επανέλθουμε αναλυτικότερα σ’ αυτό το κρισιμότατο εθνικό θέμα. Θεωρούμε όμως επείγον να αναφερθούμε προς το παρόν, έστω και σε πολύ αδρές γραμμές, στο μεγάλο θέμα της παράνομης μεταναστεύσεως, που επισκιάζεται σήμερα από άλλα γεγονότα της επικαιρότητας, αλλά συνεχίζεται, δυστυχώς, με πολύ επικίνδυνες διαστάσεις.
Αναφέραμε και σε άλλες περιπτώσεις ότι η πολιτική των ανοικτών συνόρων είναι ανεδαφική, αδιέξοδη και προσχηματική. Χρησιμοποιείται ως πρόσχημα το άσυλο, με κάθε δυνατή κατάχρηση, για να υποστηριχθεί η πολιτική των ανοικτών συνόρων, που παραπέμπει σε άλλους, ανομολόγητους στόχους.
Με την πολιτική αυτή, το Λιμενικό, αντί να λειτουργεί ως δύναμη αποτροπής, μετατρέπεται σε σώμα υποδοχής και μεταφοράς των λαθρομεταναστών. Το ίδιο συμβαίνει με τους συνοριοφύλακες και την Αστυνομία και τον Στρατό στον Έβρο. Τι να κάνουν όταν έχουν εντολή να υποδέχονται και όχι να απωθούν τους παράνομους μετανάστες; Παρουσιάζεται ως μόνη λύση να πληρώνει η Ευρώπη τον Ερντογάν για να μην τους αφήνει να έρχονται. Αυτός όμως έχει τους δικούς του σκοπούς.
Η κυβέρνηση και οι άλλοι που υποστηρίζουν αυτήν την πολιτική οφείλουν να αφυπνισθούν. Η χώρα δεν αντέχει άλλο ανοικτά σύνορα. Έγινε λόγος για υβριδικό πόλεμο, με αφορμή τις φωτιές. Μπορεί όμως να προκληθεί και υβριδικός πόλεμος στις πόλεις, υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
