Θ. Τζάκρη στο “Π”: Ο κ. Στέφανος Κασσελάκης και οι απλοί άνθρωποι της παράταξης
Της
ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΤΖΑΚΡΗ
Βουλευτού ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Πέλλας,
Μέλους της Πολιτικής Γραμματείας
Επιφυλάξεις
Ποιος τον φύτεψε; Ποιος τον έστειλε; Πώς τα έβγαλε; Κάτι τρέχει, το story μπάζει, κάτι μας κρύβουν!
Τα λένε αυτά και άνθρωποι που έχουν κάποιο παιδί –από το μισό εκατομμύριο Ελληνόπουλα– να παλεύει σε ξένη γη ή άλλοι που πασχίζουν να σπρώξουν τα παιδιά τους στο να σπουδάσουν και να σταδιοδρομήσουν αλλού, ιδιαιτέρως όταν αυτά είναι προικισμένα, γιατί εδώ όλες οι τράπουλες είναι σημαδεμένες.
Θεωρούν, άραγε, αυτοί ότι όταν κάποιος προκόψει σε μια καπιταλιστική χώρα δεν μπορεί παρά να είναι ύποπτος; Στέλνουν, δηλαδή, τα παιδιά τους στο στόμα του λύκου; Είχα την εντύπωση ότι τα στέλνουν για να κυνηγήσουν τη δίκαιη επιτυχία, σε ένα πιο προηγμένο θεσμικό, οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον. Η επιτυχία όμως ενοχοποιείται a priori και από ανθρώπους που ομνύουν σε αυτήν και στην καθημερινότητά τους συμβιβάζονται με εγχώριες εκδοχές της, ολότελα ξεφωνημένες.
Επίσης, σε μια χώρα που για να βγάλει τον Τσίπρα σαραντάρη πρωθυπουργό έπρεπε να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα (Μνημόνια) δεν βλέπουμε ότι για άλλους ο Ομπάμα ήταν μέρος μιας κανονικότητας. Η νιότη στο τιμόνι δεν είναι κάτι αφύσικο και ύποπτο, που το έχει κατ’ ανάγκη επιβάλει το κεφάλαιο, η πρεσβεία, τα ΜΜΕ ή… ο Τσίπρας, καμιά φορά φτάνει κι η αξιοσύνη από μόνη της.
Δεν έχει ανέβει λέει τα σκαλιά της ιεραρχίας και αυτό θα είναι καταστρεπτικό. Ποιος ο λόγος τότε να αλλάξουμε τον κ. Παύλο Μαρινάκη και καμιά δεκαριά άλλους γραμματείς της ΟΝΝΕΔ που υπουργεύουν ή, ακόμη, ανθρώπους με ιστορικά επώνυμα, όπως Βαρβιτσιώτης, για να είμαι και κάπως επίκαιρη; Γιατί αν ο νέος ήταν γόνος, δεν θα προέκυπτε καμιά ανησυχία για το παράδοξο.
Θετικές εντυπώσεις
Βλέποντας κάποιος, από τα εκατομμύρια των δημοκρατικών ανθρώπων, έναν θαρραλέο 35άρη υποψήφιο, με προσωπική γοητεία στην επαφή με το κοινό, με νεωτερική εικόνα αλλά και με σημαντικές ακαδημαϊκές περγαμηνές, έναν άνθρωπο βαφτισμένο στην παραγωγή και απολύτως εξοικειωμένο με τα υπερατλαντικά δεδομένα, τι αισθάνεται;
Θα έλεγε κανείς ότι είναι σαν να του τον έχει περιγράψει λεπτομερώς και επί χρόνια η αντιπολιτευτική αποδόμηση του Τσίπρα ως προσωπικότητα. Σαν να βρήκε πάνω του και ο Τσίπρας ό,τι έλειπε σε εκείνον, όταν στην ίδια ηλικία ανέλαβε την τύχη ενός μικρού κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς για να φτάσει την επιρροή του μέχρι το 62% του δημοψηφίσματος.
Και αυτό θεωρώ ότι τον ακουμπάει, γιατί ο ανιδιοτελής, απλός άνθρωπος είναι ο πραγματικός φορέας του ενστίκτου αυτοσυντήρησης των ιστορικών παρατάξεων.
Μνήμες
Θυμάται ο απλός άνθρωπος όταν ο Τσίπρας του μίλησε για «εποχή που έκλεισε» και τον κάλεσε έτσι σε τομή και όχι σε συνέχεια. Γιατί η συνέχεια της παθογένειας, που έφερε τα πράγματα στο 18%, έχει και παρακάτω.
Θυμάται ακόμη ο απλός άνθρωπος πως θεωρήθηκε μιασματικό και αποδιοπομπαίο οτιδήποτε κεντροαριστερό και βλέπει με χαρά κάποιον να μιλά για πατριωτική Αριστερά από τους τάφους των Βενιζέλων.
Θυμάται, τέλος, ο απλός άνθρωπος ότι η συστηματική αμφισβήτηση του επικεφαλής, ακόμη και στις ευχές του για τη θρησκευτική εορτή του Δεκαπενταύγουστου, υπογράμμιζε συνεχώς τον κόντρα ρόλο του «κυβερνήτη» Μητσοτάκη και του πίστωνε την πολιτική σταθερότητα, που ήταν το αίτημα της περιόδου. Ακούει, λοιπόν, κάποιον, με πιθανή άγνοια κινδύνου, να ανταποκρίνεται ευθέως στην πρόκληση και αναρωτιέται αν είναι αληθώς πρόθυμη και η νομενκλατούρα να αναγνωρίσει στον νέο αρχηγό το προνόμιο να αποφασίζει και να διοικεί.
Υποκρισία
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αίφνης αφυπνίζονται οι πιο σκληρές πλευρές της διαπλοκής ΜΜΕ – Μαξίμου και αρχίζουν να ωρύονται για τις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ. Όταν δεν ψάχνουν πυρετωδώς τα γενεαλογικά δέντρα, κραδαίνουν ένα αριστερόμετρο, βάσει του οποίου εντοπίζουν υποψηφίους που αποτελούν, τάχα, «ξένο σώμα» για την Αριστερά. Εκεί συναντώνται και με άλλα μεγάλα πνεύματα…
Αλλά και προς το εσωτερικό βλέπει ο απλός άνθρωπος με κάποια χαιρεκακία ότι έχουν πάθει πυρετικούς σπασμούς άνθρωποι που υπονόμευαν τον Τσίπρα, που του φέρθηκαν ανήθικα. Μάλιστα, οι πιο γνωστοί εξ αυτών έσπευσαν πρώτοι και καμαρωτοί στην έξωσή του, μη φοβούμενοι την κρίση του λαού, γιατί δεν διέβλεπαν καμιά σχετική διακύβευση.
Άγνωσται, όμως, αι βουλαί του Κυρίου.
