Μ. Χριστοδουλάκης στο “Π”: «Άνθρωπος στη θάλασσα»
Του
ΜΑΝΩΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗ
Βουλευτή ΠΑΣΟΚ Ανατολικής Αττικής
«Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε».
Κάπως έτσι ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης Μάνος Χατζηδάκις, σχεδόν 40 χρόνια πριν, εξέφραζε τις ανησυχίες του για την πορεία της κοινωνίας και της ανθρωπότητας.
Πιο επίκαιρη από ποτέ αυτή η ρήση, με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια γύρω μας. Τελευταίο περιστατικό, η εγκληματική ρίψη ενός νέου ανθρώπου στη θάλασσα, από υπαλλήλους γνωστής εταιρείας θαλάσσιων μεταφορών, επειδή… επειδή τίποτα, δεν υπάρχει επειδή.
Όχι! Το συγκεκριμένο περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο. Την αποκτήνωση αυτή την είδαμε και στη δολοφονία του Φύσσα, στη δολοφονία του Ζακ. Τη βλέπουμε στην απάθεια ή στην επιθετικότητα ενός τμήματος της κοινωνίας που παρακολουθεί μετανάστες να πνίγονται στο Αιγαίο. Την αντιμετωπίσαμε μετά το Μάτι, μετά το δυστύχημα στα Τέμπη, στην πυρκαγιά στη Δαδιά, στις πλημμύρες στην Εύβοια και στον Βόλο.
Η αξία της ανθρώπινης ύπαρξης σε όλες τις εκφάνσεις της είναι και οφείλει να είναι ίδια. Όταν ξεκινήσουν να μπαίνουν κριτήρια στο ζύγι, εθνικά, φυλετικά, κοινωνικά ή οποιασδήποτε άλλης μορφής, τότε η κατάπτωση έχει ήδη ξεκινήσει. Και από αυτήν την αξία φαίνεται και το δικό μας παράστημα. Φαίνεται αν και κατά πόσο αξίζουμε εμείς να λεγόμαστε άνθρωποι.
Σε μια κοινωνία που αποκτηνώνεται καθημερινά, που ξεχνά εύκολα και γρήγορα, που προέχει πάντα το προσωπικό και ποτέ το συλλογικό, που βλέπει τις τραγωδίες σαν να πρόκειται για κάποια ταινία του Hollywood, που αντιδρά σε οτιδήποτε ξένο και διαφορετικό, που έχει γεμίσει μίσος, θυμό και απομόνωση, μόνη απάντηση είναι η επαναφορά της συλλογικότητας, του «εμείς» και του «μαζί».
Και αυτό μπορεί και οφείλει να το πετύχει η πολιτική. Ώστε να πάψουν οι πολίτες να νιώθουν ανασφαλείς, μόνοι και παρατημένοι. Αν υπάρχει αγωνία για το μέλλον, η ελευθερία είναι έννοια χωρίς περιεχόμενο. Ένας ελεύθερος άνθρωπος, όμως, ενεργεί με αξιοπρέπεια. Πάντα σέβεται τους άλλους αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Σέβεται το περιβάλλον και αγωνίζεται για την προστασία του. Σέβεται τη διαφορετικότητα, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, των μεταναστών. Σέβεται τους κανόνες της δημοκρατίας. Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε οραματιστές, να δημιουργούμε στόχους, μεταρρυθμίσεις, αλλαγές, συλλογικότητες, διάθεση για δουλειά, έργο και αποτελέσματα.
Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να χτίσουμε μια νέα σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες. Να δώσουμε ξανά ελπίδα και προοπτική στον ελληνικό λαό, να δυναμώσουμε τη φωνή μας για να διεκδικήσουμε λύσεις για τον τόπο μας. Όλοι μαζί, να αλλάξουμε το παράδειγμα στην πολιτική, με συνέπεια και ήθος. Να μετατρέψουμε την οργή και την απογοήτευση σε δύναμη αλλαγής. Είναι ευθύνη του πολιτικού συστήματος να δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες, όπου θα εκτονωθούν όλα τα αρνητικά συναισθήματα.
Γιατί εμείς δεν φοβόμαστε το πρόσωπο του τέρατος. Όχι γιατί του μοιάζουμε, αλλά γιατί δεν θα το ανεχτούμε άλλο. Δεν θα ανεχτούμε το «μαύρο» να γίνει η κανονικότητά μας. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
