Ευαγ. Λιακούλη στο “Π”: Η ημέρα που φώτισε την Ελλάδα
Της
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΛΙΑΚΟΥΛΗ
Ποινικολόγου, Γραμματέως της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ,
Βουλευτού Λάρισας
Έναν χρόνο πριν από τη συμπλήρωση μισού αιώνα από την ίδρυση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, η επέτειος από την «ανατολή» του Πράσινου Ήλιου βρίσκει την πατρίδα μας «συννεφιασμένη».
Δεν πέρασαν παρά λίγες ημέρες από όταν ο –κατά κυριολεξία– ήλιος κρύφθηκε πίσω από σύννεφα καπνού, με την οσμή του θανάτου, της απώλειας και της καταστροφής να έχει αφήσει νωπά τα σημάδια της. Το γκρίζο της ανασφάλειας, της φτωχοποίησης και της αδικίας καθιερώνεται σταδιακά ως κυρίαρχο χρώμα μιας νέας κανονικότητας, όπου η ελπίδα έχει δώσει τη θέση της στον φόβο.
Το ιστορικό ορόσημο της 3ης Σεπτέμβρη αναμφίβολα παραμένει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο το ότι δεν υπάρχει κανένα άλλο πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα που η ημερομηνία «γέννησής» του να είναι τόσο ευρύτατα γνωστή στους πολίτες. Δεν αποτελεί σύμπτωση το ότι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες εξελίξεις κι αν μεσολαβήσουν, το περιεχόμενο της Ιδρυτικής μας Διακήρυξης παραμένει, στο συντριπτικό ποσοστό του, αιχμηρά επίκαιρο ακόμα και σήμερα. Πώς αλλιώς, όταν το εμπνευσμένο κείμενο της Ιδρυτικής μας Διακήρυξης ήδη από το 1974 θύμιζε το 2023, θέτοντας ως πολιτικές προτεραιότητες ζητήματα αδιάφορα τότε για άλλες πολιτικές δυνάμεις, όπως η προστασία του περιβάλλοντος, η ισότητα των φύλων και η αποτελεσματική καταπολέμηση των εισοδηματικών ανισοτήτων.
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, 49 χρόνια πριν, σήκωνε ψηλά την Ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ, στην ιστορική πλέον εκείνη φωτογραφία, δεν είχε στα χέρια του απλώς ένα άψυχο χαρτί. Κρατούσε τα λαϊκά όνειρα, που λαχταρούσαν να πάρουν σάρκα και οστά. Δεσμευόταν απέναντι στην Ιστορία να υψώσει τον ελληνικό λαό πάνω από τη μιζέρια, από το βάραθρο των ανισοτήτων, στο προσκήνιο των ίσων ευκαιριών για όλους. Και ο χρόνος απέδειξε πως η αλήθεια, η αυθεντικότητα και το όραμα αποτελούν τα αθάνατα συστατικά για πολιτικές συνταγές που αντέχουν στον χρόνο.
Στις δεκαετίες που πέρασαν, ο Ήλιος της 3ης Σεπτεμβρίου ανέβηκε ψηλά, μεσουράνησε, αλλά και χτυπήθηκε από μεγάλες «καταιγίδες». Η παράταξή μας έδωσε νέα πνοή στην ύπαιθρο, θεμελίωσε τη σύγχρονη τοπική αυτοδιοίκηση, έριξε τα τείχη της αδιαφανούς κρατικής λειτουργίας οικοδομώντας δικλίδες διαφάνειας και λογοδοσίας, έκανε πράξη ιστορικές μεταρρυθμίσεις στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η ίδια παράταξη έγινε και ο αποδιοπομπαίος τράγος, στις πλάτες του οποίου πολλοί προσπάθησαν να φορτώσουν «τας αμαρτίας του κόσμου». Αποτέλεσε ανεξάντλητη πηγή αντιγραφής, έως και φθηνής «τυμβωρυχικής» απομίμησης. Είδε παιδιά της να την προδίδουν για εφήμερες καρέκλες εξουσίας. Άκουσε να της ψάλλουν επικήδειους πολιτικού θανάτου και να επιχειρούν να «διαμοιράσουν τα ιμάτιά της». Κι όμως, όσο κι αν αυτό στενοχωρεί και ξεβολεύει πολλούς, το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, και ενωμένο και δυνατό.
Ο αυθεντικός ιδεολογικός αντίπαλος της Δεξιάς, με τη δύναμη των δημοκρατών, προοδευτικών πολιτών, επέστρεψε. Μέσα από την πρόσφατη διπλή εκλογική αναμέτρηση καταφέραμε να βγούμε αναγεννημένοι, έχοντας ενισχύσει τα ποσοστά μας κατά 50%. Στη Βουλή, με τον Νίκο Ανδρουλάκη να κρατά γερά το «τιμόνι» και με τριάντα έναν άξιους «κωπηλάτες», έχουμε «ανοίξει πανιά» για μια κοινοβουλευτική θητεία υπεύθυνης, αξιόπιστης και αποτελεσματικής αντιπολίτευσης, στην πρώτη γραμμή του Κοινοβουλίου. Περήφανοι που ήμασταν, είμαστε και θα παραμείνουμε πάντα εδώ, πάντα στο ΠΑΣΟΚ, πάντα μπροστά στους ωραίους αγώνες, για τις αρχές και τις αξίες του Πράσινου Ήλιου, που ξέρει και μπορεί να φωτίσει ξανά με αξιοπρέπεια και περηφάνια τον Τόπο μας και τους Ανθρώπους μας.
