Η υποκρισία της Δύσης με την Τουρκία
Του
ΒΑΣΙΛΗ ΤΑΛΑΜΑΓΚΑ
Στις 24 Ιουλίου συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης. Πρόκειται για τη συνθήκη που ρύθμισε εδαφικές και άλλες εκκρεμότητες ανάμεσα στους Συμμάχους της Αντάντ και την Τουρκία, η οποία, αν και ηττημένη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εμφανιζόταν να βρίσκεται πλέον σε θέση ισχύος μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Στη Λωζάννη βρέθηκαν αντιπρόσωποι από τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ιαπωνία, τη Ρουμανία, τη Σερβία και βέβαια την Ελλάδα από τη μία πλευρά και την Τουρκία από την άλλη.
Επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος και επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπείας ο Ισμέτ Ινονού.
Με τη Συνθήκη της Λωζάννης η Τουρκία κέρδιζε σε βάρος της Ελλάδας, σε σύγκριση με τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920, την Ανατολική Θράκη, το Τρίγωνο του Καραγάτς, την Ίμβρο, την Τένεδο και τη ζώνη της Σμύρνης. Με την ίδια συνθήκη αναγνωριζόταν η κυριαρχία της Ιταλίας στα Δωδεκάνησα. Η Συνθήκη της Λωζάννης αποτελεί μια διεθνή συνθήκη που διασφάλισε την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή για περίπου 100 χρόνια.
Η τουρκική πλευρά τα τελευταία χρόνια έχει προβεί σε σειρά μονομερών επιθετικών ενεργειών κατά των κυριαρχικών δικαιωμάτων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, που έχουν καταδικαστεί απερίφραστα, πάντα, όμως, στα λόγια.
Παράλληλα, από το 2017 επιχειρεί με δηλώσεις κορυφαίων της αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένου του τούρκου Προέδρου, να αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάννης και να ζητά την αναθεώρησή της. Ως πότε, άραγε, η διεθνής κοινότητα θα συμπεριφέρεται στην καθεστωτική Τουρκία σαν να είναι το «χαϊδεμένο παιδί» της και θα την αφήνει να αμφισβητεί μια διεθνή συνθήκη;
Όλα αυτά έχουν τη δική τους σημασία, αφού η γειτονική χώρα, που παραμένει ένα υπό ένταξη κράτος, πρέπει να δείχνει πλήρη σεβασμό στο διεθνές δίκαιο.
Φευ, όμως, διαχρονικά πράττει τα ακριβώς αντίθετα και την ανέχονται όλοι…
