Ο μήνας που μας έχει σημαδέψει…
«Αλέξανδρος εισήχθη εις κλινικήν». Με αυτό το άκρως απόρρητο κωδικοποιηµένο σήμα, οι συνταγματάρχες στην Αθήνα, λίγα λεπτά πριν από τις 08:00, στις 15 Ιουλίου 1974, θα ενημερώνονταν από τους συνδέσμους τους στη Λευκωσία ότι τέθηκε σε εφαρμογή το σχεδιασμένο από καιρό πραξικόπημα κατά του 61χρονου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και Αρχιεπισκόπου της Μεγαλονήσου Μακαρίου Γ’.
Πέντε ημέρες μετά και τις διαδοχικές επαφές του Μακάριου, ο οποίος κατάφερε άμεσα να διαφύγει από το νησί με τη βρετανική και την αμερικανική κυβέρνηση, αλλά και την ομιλία του προς τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, τα τουρκικά αποβατικά ξεκινούν από τη Μερσίνα με προορισμό στην Κερύνεια…
«Κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται» είναι η περιφραστική παραλλαγή του γνωστού συνθήματος «Δεν Ξεχνώ», που μας σημαδεύει, 49 χρόνια μετά, καθώς τα στρατεύματα κατοχής παραμένουν εκεί, διαιρώντας μια ευρωπαϊκή, πλέον, χώρα…
Ο διεθνής παράγοντας προσπαθεί, στην καλύτερη περίπτωση, να κρατάει ίσες αποστάσεις και οι Έλληνες παραμένουν στη λήθη, που δείχνει πολύ βολική για… «τη μόνη λύση», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο μήνυμά του ο έλληνας πρωθυπουργός.
Γιατί όποιος γνωρίζει την αλήθεια (τη μη λήθη δηλαδή) αυτόματα αντιλαμβάνεται ποια είναι τελικά αυτή η λύση.
Τάσσος
Ήταν το 2004 που ο Κυπριακός Ελληνισμός, με τη συμπαράσταση της τότε ελλαδικής κυβέρνησης, απέρριπτε συντριπτικά με δημοψήφισμα το Σχέδιο Ανάν…
Ποια ήταν η πρόταση του τότε ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν; Μα, φυσικά, η διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία.
Με αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα με το… Σχέδιο, θα υπήρχε λύση στο… πρόβλημα της Κύπρου. Κοινώς, θα έμπαινε αρχικά ένας… φερετζές, που θα εξάλειφε την έννοια της διαίρεσης –λες κι αυτή προκλήθηκε από… φυσικό φαινόμενο–, και στη συνέχεια τα πράγματα θα έπαιρναν τον δρόμο τους: Ό,τι δεν είχε καταφέρει η Τουρκία το ’74 με την εισβολή θα το… θεράπευε ο Ανάν 30 χρόνια μετά…
Μια διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία αποτελείται ουσιαστικά από δύο ισότιμα κρατίδια (εν προκειμένω, το ελληνικό και το τουρκικό) και πάνω από αυτά υπάρχει μια… συνεταιρική κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση με αξιωματούχους και από τις δύο κοινότητες, ρόλος των οποίων είναι η λήψη κοινών αποφάσεων…
Η «μόνη λύση» ήταν τότε καταδικασμένη να πεθάνει, γιατί ήταν ζωντανή ακόμη η… κοινή λογική.
Αν αντιπαρέλθουμε ακόμη και τα περί «ισοτιμίας κρατών», ποιος νοήμων θα μπορούσε να πειστεί ότι η κοινή ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα είχε τη δυνατότητα να λαμβάνει κοινές αποφάσεις, με δεδομένη (;) τη διαφορετική κατεύθυνση στη στρατηγική των δύο εθνικών κοινοτήτων στην Κύπρο;
Γεγονός είναι πως δύσκολα μπορούμε να το αντιπαρέλθουμε (το περί δύο ισότιμων κρατών). Γιατί ένα τέτοιο… σετάρισμα θα νομιμοποιούσε την εισβολή και την κατοχή. Και κάπως έτσι θα διαγράφονταν όλα τα εγκλήματα της Τουρκίας: Ποιοι βιασμοί, ποιοι βασανισμοί, ποιοι θάνατοι και… ποιοι αγνοούμενοι νεκροί, ποιοι εξαφανισμένοι;
Θα δημιουργούσε, τελικά, ένα προηγούμενο, ανοίγοντας τον δρόμο για… αντιγραφή από ένα οποιοδήποτε μέλος του ΟΗΕ…
Αν θυμηθούμε τα δύο ψηφίσματα (541 και 550), με τα οποία το Συμβούλιο Ασφάλειας του ΟΗΕ αποκαλεί παράνομο το καθεστώς στα Κατεχόμενα, καλώντας όλα τα κράτη-μέλη του Οργανισμού να μην το αναγνωρίσουν, εύλογα αναρωτιέται κανείς ότι αυτή η εξέλιξη συνιστά… ακύρωση του θεσμού (αν και αυτό μάλλον δεν θα το σκεφτόταν ούτε ο ίδιος ο Οργανισμός…)
Η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ίσως να ήταν και ψιλά γράμματα γι’ αυτούς…
Όμως, όλα αυτά –και άλλα τόσα– δεν απασχόλησαν τον Κυπριακό Ελληνισμό εκείνη την περίοδο…
Προφανώς, τα είχε σκεφτεί ο τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Ένας πολιτικός που ήξερε την αλήθεια (που πολεμά τη λήθη) και, σύμφωνα με τα πεπραγμένα του, δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί ένα ύπουλο χτύπημα, πιο δυνατό και πιο χυδαίο από εκείνο της 20ής Ιουλίου του 1974.
Αιωνία του η μνήμη…
Στη Θράκη
Ο «Αττίλας» στη Θράκη έχει ήπια χαρακτηριστικά. Είναι μια μεθοδευμένη και συστηματική προσπάθεια η οποία ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες απαρέγκλιτα, στοχεύοντας στη συνείδηση του λαού και βεβαίως δημιουργώντας το ανάλογο κλίμα στη διεθνή κοινότητα.
Δεν είναι, δηλαδή, τυχαίο ότι μετά το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, που πέρασε στη συνείδηση του λαού ως μια συλλογική έννοια, οι εκφραστές της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής στη Θράκη έριξαν στο τραπέζι τον νομικό όρο «κοινότητα».
Γιατί πραγματικά είναι άξια θαυμασμού η… προληπτική διάθεση που χαρακτηρίζει αυτήν την πολιτική… Και αυτό διότι τοποθετείται επισήμως σε ένα πιθανό σενάριο, το οποίο όμως και προωθεί μετ’ επιτάσεως, για να έχει αρκετές επιλογές, ανάλογα πάντα με τις βλέψεις της.
Και, κάπως έτσι, οι «Τούρκοι της Δυτικής Θράκης» εξελίχθηκαν σε «τουρκική… κοινότητα στη Δυτική Θράκη».
ΕΛΛΗ ΜΗΤΑΚΙΔΟΥ
