Ν. Κακλαμάνης στο “Π”: Χρειαζόμαστε προσήλωση στα θέματα που μας καίνε, όχι σε θεάματα που θα μας κάψουν…
Του
ΝΙΚΗΤΑ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ
Βουλευτή ΝΔ Α’ Αθηνών
Μετά το τέλος μιας μακράς περιπέτειας που ξεκίνησε στις 21 Μαΐου και έληξε στα τέλη Ιουνίου, το εκλογικό σώμα κατέληξε στην ανάδειξη της σημερινής οκτακομματικής Βουλής. Από τη μια, εξέλεξε κυβέρνηση με σαφές αποτύπωμα υπεροχής και συμπαγή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Από την άλλη, όμως, εκτός του ότι δαπανήθηκε πολύτιμος χρόνος και χρήμα, ανέδειξε ένα πολιτικό οικοσύστημα πρωτόγνωρο για τα ελληνικά αλλά και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, όπου τα άκρα εκπροσωπούνται από τρία ξεχωριστά κόμματα…
Αναφορικά με τις «παραδοσιακές» παρατάξεις, η βαριά αρρυθμία στην καρδιά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εν πολλοίς αναμενόμενη. Ένα προσεκτικό μάτι, ήδη από το 2019, μπορούσε να εντοπίσει την ανεπάρκειά του να ακολουθήσει τον ρυθμό της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή, το ΠΑΣΟΚ οσμίστηκε την απογοήτευση των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αναθάρρησε και αυτοπροτάθηκε ως ο κυρίαρχος της αντιπολίτευσης, αν και τελικά τα ποσοστά του δεν το δικαίωσαν. Το κλασικό πολιτικό καρέ ολοκληρώθηκε με το ΚΚΕ και τη γνωστή του στάση «απέναντι σε όλα και σε όλους».
Σε αυτή την τετράδα προστέθηκε για πρώτη φορά η Πλεύση Ελευθερίας, που καρπώθηκε ποσοστά από το ΜέΡΑ25, τον ΣΥΡΙΖΑ και λοιπούς δυσαρεστημένους ή «αντισυστημικούς». Η Πλεύση λανσάρεται ως «η μόνη, άνευ προηγουμένου, αντιπολίτευση», κοντράροντας αφενός το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, ενοχλώντας αφετέρου τον ΣΥΡΙΖΑ σαν «μύγα στο ρουθούνι του»…
Από αυτό το σημείο, όμως, και πέρα τα πράγματα περιπλέκονται.
Το βασικό ζήτημα με τα τρία υπόλοιπα κόμματα δεν αφορά τόσο την κοινοβουλευτική πρακτική όσο την πολιτική ηθική, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την τριπλέτα «Ελληνική Λύση – Νίκη – Σπαρτιάτες»…
Εδώ και χρόνια όλοι γνωρίζουμε πώς λειτουργεί η πρόσκαιρη εκτόνωση του εκλογικού θυμικού μέσα από νεόκοπους κομματικούς σχηματισμούς. Χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις και λύσεις, τα κόμματα αυτά λειτουργούν συχνά σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης μιας μερίδας του κοινού, που κατά κανόνα απέχει από τις εκλογές. Πρόκειται, δηλαδή, για έναν ξεχωριστό πολιτικό πληθυσμό, που μετακινείται ανάλογα με τα ρεύματα της εκάστοτε πολιτικής «μόδας».
Στη νέα Βουλή, λοιπόν, η Ελληνική Λύση βρήκε το δίδυμο αδελφάκι της στο πρόσωπο της Νίκης. Με κοινό δόγμα και κίνητρα αλλά και με μια ανησυχητική στάση απέναντι στα εμβόλια, στις αμβλώσεις και στα ίσα κοινωνικά δικαιώματα, πιο πιθανό είναι να δούμε πυροτεχνήματα παρά βιώσιμες και ρεαλιστικές λύσεις για τα προβλήματα της κοινωνίας, που προχωράει μπροστά.
Το τρίπτυχο της νέας Βουλής συμπληρώνουν οι Σπαρτιάτες, που εμφανίστηκαν από το πουθενά και επενδύουν σε καταδικασμένους για να ξεδιπλώσουν το δικό τους ολοκληρωτικό αφήγημα.
Βέβαια, όσο περίεργη ή δυστοπική κι αν φαίνεται η ύπαρξη των άκρων, στην πραγματικότητα το άθροισμά τους δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο το πολιτικό σύστημα. Σαφώς και θα ζήσουμε εντάσεις, καραμπόλες, μέχρι και ακραία ρητορική ή εσωκομματικά ρομάντζα. Μια πρόγευση, εξάλλου, πήραμε από τη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων…
Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω εσωτερικής κατάρρευσης, αρκέστηκε σε μια ανόρεχτη, επιφανειακή επιχειρηματολογία, το ΠΑΣΟΚ αυτοδιαφημίστηκε ως η μόνη «αξιόπιστη αντιπολίτευση», χωρίς όμως να παρουσιάζει προτάσεις ουσίας. Το ΚΚΕ παρέμεινε σταθερό στην πατροπαράδοτη ρητορική του και μόνο η Πλεύση Ελευθερίας λειτούργησε επί της ουσίας ως αντιπολίτευση, διατυπώνοντας ενστάσεις αλλά και αναγνωρίζοντας τα σημεία στα οποία προτίθεται να συγκλίνει.
Το θέμα που διαφαίνεται αφορά τα τρία συγγενικά κόμματα: την Ελληνική Λύση, που μοιάζει να μην έχει αντιληφθεί ότι οι θέσεις της πλέον δεν φαντάζουν και τόσο πρωτότυπες, τη Νίκη, που εμπλουτίζει το αφήγημά της με θεωρίες συνωμοσίας και ιδεοληψίες, επενδύοντας στην ίδια, τετριμμένη ρητορική, και τέλος τους Σπαρτιάτες, που «ζεσταίνουν τις μηχανές τους» με φολκλορικά, εθνικιστικά τσιτάτα, εν αναμονή της δίκης σε δεύτερο βαθμό του εμπνευστή τους…
Απέναντι σε όλα αυτά η κυβέρνηση αντέταξε ένα συμπαγές και ολοκληρωμένο σχέδιο προγραμματικών δηλώσεων, βασισμένο σε πραγματικά μέτρα, που απαντούν σε πραγματικές ανάγκες. Γιατί αυτό έχει ανάγκη η Ελλάδα και οι Έλληνες.
Γιατί, από όποια οπτική γωνία κι αν το δει κανείς, τη στιγμή αυτή έχουμε ανάγκη από λύσεις σε φλέγοντα θέματα και όχι από θεάματα που θα βάλουν φωτιά στον κοινοβουλευτικό πολιτισμό μας.
Η δική μου ελπίδα και προτροπή, όπως τη διατύπωσα προ ημερών (αποχαιρετώντας την έδρα του α’ αντιπροέδρου), είναι να επικρατήσει η σύνεση και η αλήθεια των προθέσεών μας. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά, μακριά από παγίδες και κακοτοπιές.
