Β. Πατουλίδου στο “Π”: Το χαμόγελο της Δέσποινας
Της
ΒΟΥΛΑΣ ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ
Ολυμπιονίκου, Αντιπεριφερειάρχου Μητροπολιτικής
Ενότητας Θεσσαλονίκης, Προέδρου Οργανισμού Τουρισμού Θεσσαλονίκης
Η χαρά της Δέσποινας δεν κρυβόταν. Μια συναυλία στη Μονή Λαζαριστών είναι εμπειρία. Το πρόσωπό της έλαμπε!
Την είδα καθώς προσπαθούσε να σταθεί με το καροτσάκι της δίπλα στις καρέκλες των θεατών, αλλά της στερούσαν τη θέα όσοι σηκώνονταν όρθιοι.
Την πλησίασα διακριτικά, για να της πω πως θα μπορούσε να παρακολουθήσει την συναυλία από τις πρώτες θέσεις.
Σπρώχνοντας με τα χέρια της τις ρόδες του αμαξιδίου δίπλα μου, κατευθυνθήκαμε προς την πρώτη σειρά των θεατών.
Η χαρά της Δέσποινας έγινε δική μου, όταν είδα τους θεατές να πετάγονται σαν ελατήρια για να της δώσουν χώρο.
Στη θέα της, εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου μι9α «χορογραφία αλληλεγγύης»!
Η Δέσποινα στάθηκε με το αναπηρικό της αμαξίδιο και παρακολούθησε απρόσκοπτα όλη τη συναυλία, με τα μάτια της να λάμπουν.
Χαμογελούσε αυτή, χαμογελούσε κι η καρδιά μου.
Σκέφτηκα πως, ναι, υπάρχει ελπίδα.
Αυτό είναι το καλό κομμάτι της κοινωνίας μας.
Ένα υγιές σύνολο που στέκεται δίπλα στην αδυναμία του συνανθρώπου του.
Δεν χρειάζεται να του κουνήσεις το δάχτυλο. Δεν χρειάζεται να του επιβάλεις τη συμπεριφορά που πρέπει να έχει.
Στη θέα του πιο αδύναμου, γίνεται ασπίδα προστασίας.
Όταν βλέπω τέτοια αντανακλαστικά, νιώθω μια ευλογία να απλώνεται γύρω μου.
Σε αντίθεση με κάποιες άλλες, τοξικές αντιδράσεις, που μολύνουν με εμπάθεια την κοινωνία μας.
Η εμπάθεια είναι σαν τη σκουριά που τρώει το σίδερο.
Εμποδίζει την αντικειμενική κριτική.
Πάει χέρι χέρι με τη μισαλλοδοξία, την πώρωση και τη μοχθηρία.
Ποιον πλήττει;
Αυτόν που νιώθει την εμπάθεια.
Το είδαμε και στις εκλογές.
Είδαμε πως κάποιοι στερούνται πολιτικής ωριμότητας.
Την πολιτική ωριμότητα την αποκτάς με τη γνώση, τη μόρφωση και τον πολιτισμό.
Τώρα που κάθισε η σκόνη του «ποδοβολητού», ας αντιληφθούν κάποιοι πως ο πολιτικός χουλιγκανισμός βλάπτει σοβαρά την εικόνα της κοινωνίας, των ανθρώπων αλλά και τα ποσοστά των κομμάτων.
Η διαδικτυακή τοξικότητα γυρίζει μπούμερανγκ σ’ αυτόν που την εκτοξεύει.
Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια «μορφή διαμαρτυρίας», μια αυτόματη, μη οργανωμένη αντίδραση της κοινωνίας.
Αυτός που αφουγκράζεται την κοινωνία βγαίνει κερδισμένος.
Το διαδίκτυο ήταν ένα πρόσφορο έδαφος για να φυτρώσει το ψηφιακό μπούλινγκ.
Μετατρέπεται πολλές φορές σε δεξαμενή τοξικότητας.
Η κοινωνία, όμως, αναγνωρίζει την αγριάδα και την ξεριζώνει.
Αυτοί που επέλεξαν να ασκήσουν κριτική στην εξουσία και να ξεσηκώσουν την κοινή γνώμη με υβριστικά και απειλητικά μηνύματα ηττήθηκαν κατά κράτος.
Αυτοί που εξέφρασαν ειλικρινείς απορίες, πολιτισμένες διαφωνίες και ζήτησαν διευκρινήσεις και πληροφόρηση σε μια περίοδο γενικευμένης ανασφάλειας κέρδισαν το παιχνίδι.
Όσο πιο γρήγορα αντιληφθεί ο πολιτικός κόσμος πως οι χούλιγκανς του διαδικτύου είναι μια μικρή κερκίδα φανατικών που βλάπτουν την ομάδα τόσο πιο γρήγορα θα δουν τα ποσοστά τους να αλλάζουν.
Οι ακραίοι και υστερικοί haters, που κάνουν φασαρία, συγκεντρώνοντας χιλιάδες likes, αποδείχθηκαν μη επιδραστικοί στη διαμόρφωση κλίματος και γνώμης.
Το μόνο που κατάφεραν οι μαχητές της αχαλίνωτης επιθετικότητας κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα ήταν να μειώσουν την ένταση της φωνής της λογικής, της μετριοπάθειας και της ψυχραιμίας.
Αυτή η σιωπή, όμως, στην κάλπη έγινε κραυγή.
Τα likes, τα views και τα tweets δεν είναι ψήφοι. Τα trolls δεν βγάζουν κυβερνήσεις. Ούτε καν παραπλανούν.
Η ζωή δεν πληκτρολογείται!
Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από το καλό, και το επιβραβεύει.
Δεν ζητάει αντάλλαγμα, παρά μόνο ένα χαμόγελο.
Το χαμόγελο της Δέσποινας!
