Γιώργος Μαρκόπουλος: Όσοι κρατούν αποστάσεις από την καλοσύνη θα βρεθούν μόνοι τους…
[Εξομολογήσεις]
«Στη Μεσσήνη όπου γεννήθηκα, είναι μια άλλη στιγμή της ζωής, όταν όλα ήταν πιο φωτεινά, γεμάτα με μια δίψα για ζωή που τώρα πια στα κουρασμένα μάτια μας δεν υπάρχει.
Θυμάμαι πράγματα που είχα ζήσει και όταν τα φέρνω στο μυαλό μου με μαγεύουν. Θα σας θυμίσω την ταινία του Τζουζέπε Τορνατόρε ‘‘Σινεμά ο Παράδεισος’’.
Όλοι όσοι πήγαν και την παρακολούθησαν έβγαζαν τα μαντίλια τους και σκούπιζαν τα δάκρυά τους διότι έβλεπαν καταστάσεις που βίωσαν ως παιδιά.
Εγώ είχα νιώσει μόνο μία λύπη, μία συντριβή, όταν είδα τον πρωταγωνιστή να τα μαζεύει, μεγάλος πια, και να ξαναφεύγει γιατί ο τόπος του είχε αλλάξει.
Είδε το σινεμά να καίγεται, τον μηχανικό προβολής, τον περιβόητο Τοτό, να είναι γέρος, αξύριστος, εγκαταλελειμμένος πάνω σ’ ένα ποδήλατο, σχεδόν τυφλός.
Νιώθω αυτή την ευτυχία όταν αντιλαμβάνομαι ότι φάνηκα χρήσιμος, έστω και στο ελάχιστο, σε κάποιον συνάνθρωπό μας.
Ακόμη, όταν με αποδέχεται για την καλοσύνη μου ο ίδιος μου ο εαυτός.
Όσοι κρατούν αποστάσεις από την καλοσύνη θα βρεθούν μόνοι τους σε μια αχανή πεδιάδα και από μακριά θα βλέπουν να τους πλησιάζει ένα μικρό παιδάκι, το οποίο θα προχωρά μέχρι να φτάσει δίπλα τους και θα δουν ότι είναι ο μικρός τους εαυτός.
Θα τους κοιτάξει, δεν θα τους αναγνωρίσει και θα φύγει».
Υπογραφή: Γιώργος Μαρκόπουλος, Ποιητής
