Μαν. Μπεντενιώτης στο “Π”: Το εκλογικό σώμα απαιτεί ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων
Του
ΜΑΝΩΛΗ Α. ΜΠΕΝΤΕΝΙΩΤΗ
πρώην Υφυπουργού Εθνικής Άμυνας
Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα και την ετυμηγορία του ελληνικού λαού, που πάντα είναι σοφή και αποτυπώνει κατά κανόνα την κρίση των δεδομένων της εκλογικής διαδικασίας, ο προβληματισμός οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το εκλογικό σώμα απαιτεί, απόλυτη ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων.
Άλλωστε, αν μελετήσουμε προσεκτικά την Ιστορία, συμπεραίνουμε ότι οποτεδήποτε οι δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας πορεύονταν με ενότητα, είχαμε δημοκρατικές και προοδευτικές κυβερνήσεις αλλά και η πατρίδα μεγαλουργούσε.
Ειδικότερα αν μελετηθούν τα πολιτικά δεδομένα των δεκαετιών του ’50, ακόμα και του ’60, αλλά και εκείνα της δεκαετίας του ’80, διαπιστώνεται ότι τη χώρα κυβερνούν οι δημοκρατικές δυνάμεις μόνο τις περιόδους κατά τις οποίες ήταν σε απόλυτη ενότητα.
Για παράδειγμα, η βάρβαρη διακυβέρνηση της χώρας από τις κυβερνήσεις της Δεξιάς τις περιόδους 1950, 1955, 1958, 1961. Οι πολίτες τότε ήταν υπήκοοι. Είχαμε ανυπαρξία δημοκρατικού κράτους, με τους φακέλους, τα πολιτικά φρονήματα και το αστυνομικό κράτος. Είχαμε ανυπαρξία κοινωνικού κράτους, με συντάξεις φτώχειας, με νοσοκομεία για τους μεγαλοαστούς, με παιδεία για τους προνομιούχους. Οι πολίτες κατά το πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα αποκαλούνταν «μιάσματα».
Η κοινωνική επανάσταση του 1964, με τη δωρεάν παιδεία, τις παροχές των συντάξεων και στους αγρότες, την κατάκτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, την κατάργηση του αστυνομικού κράτους, ήταν μια φωτεινή περίοδος, που όμως ανετράπη με την αποστασία, τη διάσπαση της δημοκρατικής παράταξης και στη συνέχεια την επικράτηση της χούντας. Αυτά τα παραδείγματα είναι πικρά και νωπής μνήμης.
Η κοινωνική επανάσταση της δεκαετίας του ’80, με το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα αλλά και τη Δημοκρατική Συμπαράταξη στη συνέχεια, εμπέδωσε τη δημοκρατία και τότε είχαμε την άνοδο του πολίτη, που μέχρι τότε ήταν υπήκοος.
Επιπλέον, είχαμε τη σιγουριά στη ζωή και την αξιοπρέπεια στα γηρατειά, με ανθρώπινες συντάξεις και σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, με την επέκταση της ασφαλιστικής περιοχής σε ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και την επέκταση της επικουρικής ασφάλισης σε όλους τους εργαζομένους. Τότε είχαμε σύστημα υγείας, με κέντρα υγείας και στην περιφέρεια, με σεβασμό στην αξιοπρέπεια του πολίτη. Τότε είχαμε την επανάσταση στη παιδεία.
Αυτή την πολιτεία της κοινωνικής αλλαγής, αλλά και της μεταρρύθμισης παντού, νοσταλγεί ο λαός της χώρας, οι μη προνομιούχοι Έλληνες. Τότε που ακριβώς η Ελλάδα ανήκε στους Έλληνες και η εξωτερική πολιτική ήταν περήφανη, με το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου και την προστασία των βραχονησίδων ακόμα.
Η Δεξιά κυβέρνησε τον τόπο όταν οι δημοκρατικές δυνάμεις έφταναν διασπασμένες, με αμφίβολη ενότητα και εσωκομματικές και εσωπαραταξιακές τριβές, στις εκλογικές διαδικασίες.
Ακριβώς αυτές τις περιόδους η χώρα εξουσιάζεται από τα οργανωμένα, μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και από ένα σύστημα εξουσίας που ελέγχει και χειραγωγεί τον λαό με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και διαμορφώνει, με το διαδίκτυο σήμερα, την κοινή γνώμη, παραμορφώνοντας σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα και την πραγματικότητα. Τότε έχουμε κυριαρχία της πέμπτης εξουσίας, που είναι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, τα οποία ελέγχουν την τέταρτη εξουσία αλλά και, περαιτέρω, ολόκληρο το σύστημα της χώρας.
Σε αυτούς τους ολιγάρχες άλλωστε έχουν αναφερθεί και ηγέτες της δεξιάς παράταξης και του μεσαίου χώρου, οι οποίοι μάλιστα, όποτε συγκρούστηκαν μαζί τους, αναγκάστηκαν σε αυτοεξορία αλλά και περιθωριοποίηση.
Μπροστά στις επαναληπτικές εκλογές σήμερα, αλλά κύρια και βασικά μπροστά στο μέλλον και στη νέα τετραετία, κατά την οποία η δημοκρατία και οι θεσμοί θα δοκιμαστούν ακόμα περισσότερο, αλλά και το κράτος δικαίου και το κοινωνικό κράτος θα καταρρέουν, ενώ η ευνομούμενη πολιτεία θα υφίσταται ισχυρό κλονισμό, οι δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας έχουν ιστορική, εθνική και κοινωνική ευθύνη να συμπαραταχθούν, όπως παλιά.
Κάποτε, οι δημοκρατικές δυνάμεις καθοδηγούνταν από ιστορικούς ηγέτες, που αναπολούνται με σεβασμό και νοσταλγία, γιατί αυτοί υπηρέτησαν και τη χώρα και τον λαό με υψηλό αίσθημα ευθύνης και συγκρούστηκαν με το κατεστημένο αποφασιστικά.
Έτσι, μακριά από ενδοπαραταξιακές συγκρούσεις, οι δημοκρατικές δυνάμεις πρέπει να υπερβούν τις προσωπικές προσεγγίσεις και φιλοδοξίες και να καθοδηγηθούν από τον λαό και το εκλογικό αποτέλεσμα σε μια σφυρηλατημένη ενότητα.
Γιατί, αν αυτό δεν επιτευχθεί, η δημοκρατική παράταξη, η σοσιαλιστική παράταξη, η ριζοσπαστική αριστερή παράταξη, η σοσιαλδημοκρατική παράταξη θα περιμένουν πολλά χρόνια για να επιστρέψει ο λαός στην εξουσία και οι δημοκρατικές δυνάμεις στην κυβέρνηση, ενώ οι κοινωνικές κατακτήσεις θα δοκιμάζονται και θα καταρρέουν.
