Αλέξης Πανσέληνος: Η γλώσσα για τον συγγραφέα είναι η χρωματική παλέτα

[Εξομολογήσεις]

-Το χέρι του ζωγράφου η μελωδική φλέβα του συνθέτη

«Δεν βλέπω να διδάσκει τον άνθρωπο το παρελθόν. Οι άνθρωποι θεωρούν πως η αιωνιότητα ισούται με το διάστημα της δικής τους ζωής και κινούνται ανάλογα.

Το χθες δεν τους λέει τίποτα, ότι δεν το έχουν βιώσει τους λέει ακόμα πιο λίγα, το παρόν θεωρούν πως τους ανήκει δικαιωματικά και το μέλλον αισθάνονται σαν να μην τους αφορά.

Η Ιστορία δείχνει πως η ειρήνη και η ευημερία είναι διαλείμματα ανάμεσα στις καταστροφές του πολέμου.

Μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου οι νέες γενιές πίστεψαν πως η ειρήνη θα διαρκούσε για πάντα. Παρά τους τοπικούς πολέμους που δεν έπαψαν να ξεσπάνε, για εμάς αυτά συμβαίναν σε κόσμους πολύ μακριά μας, σε κοινωνίες φτωχές και υπανάπτυκτες και πολιτισμούς λίγο ως πολύ ξένους. Ξυπνούμε σήμερα από τον ύπνο μας και νομίζουμε πως συμβαίνουν πράγματα πρωτοφανή και πρωτάκουστα.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στο κέντρο της πόλης που το θεωρώ και σήμερα ‘‘γειτονιά’’ μου. Οι γονείς μου ήταν και οι δύο νομικοί και λογοτέχνες κι έτσι έγινα κι εγώ το ίδιο! Νομίζω καθορίστηκαν τα πάντα από το σπίτι και την οικογένειά μου.

Δεν ξέρω τι θα είχα γίνει αν οι δικοί μου ήταν έμποροι ή βιομήχανοι, αν ήταν βιοτέχνες ή εργάτες. Το ότι ήταν λογοτέχνες με έστρεψε από νωρίς στο γράψιμο.

Το διάβασμα βιβλίων τότε ακόμα ήταν ο μοναδικός τρόπος διασκέδασης, καλλιέργειας και επιμόρφωσης. Διαβάζοντας λογοτεχνία μπήκα στον μαγικό κόσμο της μυθοπλασίας και η φαντασία μου βρήκε πεδίο ελεύθερο να εφορμήσει εκεί με τις μιμήσεις των βιβλίων που με συνάρπαζαν.

Ήμουν παιδί ακόμα αλλά ήξερα πως θα ζούσα έτσι, γράφοντας. Τίποτα άλλο δεν με ενδιέφερε. Η Νομική ήταν απλώς ο τρόπος να βιοπορίζομαι – περίπου το ίδιο ίσχυε και για τους γονείς μου άλλωστε, κανείς από τους οποίους δεν διέπρεψε ως δικηγόρος γιατί κανείς τους δεν φιλοδοξούσε κάτι τέτοιο.

Η γλώσσα για τον συγγραφέα είναι η χρωματική παλέτα και το χέρι του ζωγράφου, η μελωδική φλέβα του συνθέτη.

Το εργαλείο του. Από μια άποψη μέρος του ταλέντου που έχει κανείς. Ο συγγραφέας μιλά τη γλώσσα του αλλά μιλά επίσης και τη γλώσσα των ηρώων του και συχνά αυτές οι δυο μπορεί να διαφέρουν πολύ. Χρειάζεται καλό ‘‘αφτί’’ για να διακρίνεις τη γλώσσα της δικής σου αφήγησης από τη γλώσσα ενός δικηγόρου, ενός αγρότη ή ενός μαφιόζου.

Και πρέπει να τις χειρίζεσαι καλά, να τις έχεις προσέξει για να τις αποδώσεις. Δεν υπάρχει τίποτα πιο απογοητευτικό από έναν ‘‘θίασο’’ ηρώων που μιλούν όλοι το ίδιο, δηλαδή τελικά μιλούν όλοι με τη γλώσσα του συγγραφέα τους. Γιατί η γλώσσα των ανθρώπων αντανακλά τον ψυχισμό τους, την καταγωγή τους, τον κόσμο στον οποίο ανήκουν».

Υπογραφή: Αλέξης Πανσέληνος, Βραβευμένος Συγγραφέας

ΤΟ ΠΑΡΟΝ