Βούλα Πατουλίδου στο “Π”: Ο φασισμός είναι ζυμωμένος με χώμα και αίμα
–Εκείνο που μισεί περισσότερο ο φασισμός είναι η νοημοσύνη και η μνήμη
Της
ΒΟΥΛΑΣ ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ
Ολυμπιονίκου, Αντιπεριφερειάρχου Μητροπολιτικής
Ενότητας Θεσσαλονίκης, Προέδρου Οργανισμού Τουρισμού Θεσσαλονίκης
Στις 9 Μαΐου συμπληρώθηκαν 78 χρόνια αγώνα ενάντια στον φασισμό – ναζισμό και τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη. Μια επέτειος που πέρασε στα ψιλά γράμματα… δυστυχώς. Δεν γυρίσαμε το βλέμμα μας προς τα πίσω, για να κοιτάξουμε όλα όσα έκαψε στο πέρασμά του αυτό το μόρφωμα.
Δεν σταθήκαμε ένα λεπτό να αναλογιστούμε τις συνέπειές του στον χρόνο. Κρατήσαμε τα μάτια μας ερμητικά κλειστά.
Ξεχάσαμε την εικόνα στις εκκλησίες των ελληνικών χωριών με την αριστερή πλευρά γεμάτη μαυροφορεμένες γυναίκες με μαντίλια, που έκαναν χρόνια να τα βγάλουν, και τη δεξιά πλευρά, που παλιά γέμιζε από τους άντρες του χωριού, άδεια.
Περάσαμε αδιάφορα πάνω από τους τάφους με τα εκατομμύρια ονόματα που θυσιάστηκαν λόγω του μίσους. Ο ναζισμός πέρασε από τη χώρα μας σαν φωτιά. «Έκαψε» χιλιάδες οικογένειες. Ξεκλήρισε ζωές.
Άφησε ασπρόμαυρες φωτογραφίες και άδεια σακάκια στα χέρια των απογόνων. Βιολογικά, ένας άνθρωπος που έχει ζήσει τα γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μπορεί να τα θυμάται βρίσκεται γύρω στα 90.
Η γενιά του Πολέμου φεύγει. Ελάχιστες πια εμπειρίες παραμένουν ζωντανές για να τις ακούσουμε. Οι αυτόπτες μάρτυρες αποχωρούν…
Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά αυτής της γενιάς; Η βούληση για Αντίσταση.
Παρά την υπεροπλία και τη συντριπτική αριθμητική υπεροχή των κατοχικών δυνάμεων, παρά τα αντίποινα και την τρομοκρατία, παρά τις στερήσεις, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες αντιστέκονταν και πολεμούσαν.
Τι ήταν αυτό που τροφοδοτούσε τη βούληση για αντίσταση; Η πίστη στην ανάγκη υπεράσπισης του συλλογικού. Δηλαδή της πατρίδας και της ελευθερίας.
Αυτήν τη φλόγα της πίστης και της ανάγκης υπεράσπισης του συλλογικού εμείς οι απόγονοι πρέπει να την κρατήσουμε αναμμένη. Ιδίως τώρα που φεύγουν οι μάρτυρες των γεγονότων.
Αυτοί που δεν έζησαν… εκ του ασφαλούς, αλλά βίωσαν τον τρόμο και τη φρίκη του πολέμου εκ του σύνεγγυς. Ήρωας δεν γίνεσαι κατά λάθος. Ήρωας γίνεσαι κατά συνείδηση!
Ρίχνοντας μια ματιά στην ειδησεογραφία, από παντού ξεπηδούν τέρατα. Τέρατα βίας και ασυδοσίας ανάμεσα σε νέους ανθρώπους. Εύκολα θηράματα στις απόπειρες προσέγγισης και προσηλυτισμού. Ένας μίσος σέρνεται ανάμεσα από τα πόδια μας και είναι έτοιμο να δαγκώσει. Να δείξει με το δάχτυλο το διαφορετικό και να το στείλει στην γκιλοτίνα. Να επιτεθεί χυδαία πίσω από τον ψεύτικο μανδύα της ιδεολογίας!
Τις προηγούμενες δεκαετίες, η γενιά που έζησε τη φρίκη του Πολέμου και της Κατοχής και κουβαλά στις φλέβες το ηρωικό παρελθόν της αντίστασης αποτελούσε ανάχωμα στις απόπειρες ιστορικού αναθεωρητισμού και στην εμφάνιση όψιμων θαυμαστών του Χίτλερ.
Χρέος μας είναι να χτίσουμε νέα αναχώματα. Να είμαστε παρόντες όταν τιμώνται αυτοί που αντιστάθηκαν στον ναζισμό. Όχι μόνο στις επετείους. Ο φασισμός είναι ένα δηλητηριώδες φίδι που σέρνεται στο χώμα.
Μόλις αφήσεις μια χαραμάδα ανοιχτή, θα τρυπώσει. Τα αναχώματα χτίζονται κάθε μέρα. Στο σπίτι, στο σχολείο, στην καθημερινότητα μας. Σε κάθε έκφανση της ζωής μας.
Τα αναχώματα χτίζονται στις ζωές των παιδιών μας. Δεν τα χτίζεις από τον καναπέ, ούτε με το πληκτρολόγιο στο χέρι.
