Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: «Γνωρίζω τι αξία έχει το παιδί μου και θα παλέψω», είπε η μητέρα μου

«Δεν είχα την ίδια ανάπτυξη σε σχέση με τα άλλα δύο παιδιά. Όταν ήρθα στην Ελλάδα διαγνώστηκα με ΔΑΔ (Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή). Οπότε ξεκίνησε η διαδικασία της θεραπείας.

Μέχρι τα επτά δεν μιλούσα καθόλου. Το μόνο που έκανα ήταν να τρέχω και να σκαρφαλώνω όπου μπορούσα.

Η δασκάλα μάλιστα πρότεινε να πάω σε ειδικό σχολείο, όμως η μητέρα μου είπε: ‘‘Το παιδί μου δεν θα το κουβαλήσει κανένας στις πλάτες του.

Γνωρίζω τι αξία έχει και θα παλέψω’’. Στο σχολείο είχαμε την παράλληλη στήριξη και στο σπίτι η μητέρα μου με βοηθούσε όσο μπορούσε. Υπήρξαν σαφώς και πολύ έντονες στιγμές, αυστηρές. Κάτι που ο αδελφός μου θα το μάθαινε σε πέντε λεπτά εγώ χρειαζόμουν πολλαπλάσιο χρόνο και πολλές επαναλήψεις. Προτάσεις άρχισα να σχηματίζω οκτώ ετών. Αν ζωγράφιζα την πορεία μου –γιατί μ’ αρέσει να ζωγραφίζω– θα ήταν ένα μικροσκοπικό παιδί να τρέχει να προλάβει την ανάπτυξη των άλλων.

Από τότε που ήμουν μικρό παιδί οι δάσκαλοι έλεγαν στη μητέρα μου ό,τι δεν θα μπορέσω να κάνω στη ζωή. Με όλες τις υπερπροσπάθειες που κατέβαλλα και με τη στήριξη της μητέρας μου τα ξεπερνούσα όλα. Όταν άρχισα να ισορροπώ και να προχωράω, στα 14, ήρθε η σωματική ασθένεια.

Μέχρι να έρθει πλήρης διάγνωση ήταν μια επώδυνη διαδικασία γιατί πολλές φορές είχα ακούσει ότι είναι του μυαλού μου. Η μεγαλύτερη σύγκρουση που είχα με τον εαυτό μου δεν ήταν το τι μου αντιμετώπιζα σωματικά αλλά το τι άκουγα από τους γύρω και μάλιστα από ειδικούς. Αναρωτήθηκα πολλές φορές αν λέω αλήθεια και στον εαυτό μου. Μου συμβαίνει ό,τι αισθανόμουν ή το φανταζόμουν; Μήπως τρελαινόμουν;

Τότε ξεκίνησα και την ψυχοθεραπεία. Πολλές φορές όταν πιέζομαι και νιώθω σ’ ένα τέλμα επιστρέφω».

Υπογραφή: Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, Παραολυμπιονίκης στην Κολύμβηση

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτο: epiloges