Χάρης Βουρδούμπας στο “Π”: Τι είναι αυτό που τους ενώνει;

April 16, 2023 στις κατηγορίες ΑΠΟΨΕΙΣ,Αρθρογράφοι,γράφουν,ΠΟΛΙΤΙΚΗ,

Του
ΧΑΡΗ ΒΟΥΡΔΟΥΜΠΑ
Στελέχους του ΚΚΕ, Δημοτικού Συμβούλου του Δήμου Αθηναίων με τη Λαϊκή Συσπείρωση,
Υποψήφιου Βουλευτή Α’ Αθήνας

Σε αρκετούς προκάλεσε εντύπωση η συμπερίληψη στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου της ΝΔ και η ανακοίνωση από τον κ. Τσίπρα ότι, σε έναν από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας, θα στηρίξει τον επί χρόνια δήμαρχο της ΝΔ, τον οποίο, μάλιστα, αποκάλεσε «πατριάρχη της Αυτοδιοίκησης».

Ήταν, όμως, κάτι πρωτοφανές; Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα με τον ΣΥΡΙΖΑ του υφυπουργού Παιδείας της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, ενός πολιτικού, δηλαδή, που έχει καθίσει στα ίδια υπουργικά έδρανα με τον κ. Μητσοτάκη, όταν εκείνος ήταν υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, και μαζί έβγαζαν σε διαθεσιμότητα χιλιάδες εκπαιδευτικούς. Την ίδια ώρα, η ομάδα πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ που σήμερα βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ παραμένει πολυάριθμη.

Βέβαια, και ο πρωθυπουργός τονίζει διαρκώς ότι έχει συμπεριλάβει στο κυβερνητικό του σχήμα στελέχη του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ, ενώ και για την επόμενη κυβέρνηση που θέλει να σχηματίσει σημειώνει ότι θα είναι «ενός κόμματος, αλλά όχι ενός χρώματος». Φυσικά, η ΝΔ έχει συγκυβερνήσει ήδη δύο φορές με το ΠΑΣΟΚ, την πρώτη με «συμπλήρωμα» τον ακροδεξιό ΛΑΟΣ, που προήλθε από διάσπαση της ΝΔ, και τη δεύτερη με «συμπλήρωμα» τη ΔΗΜΑΡ, που προήλθε από διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.

Να θυμίσουμε ένα ακόμα παράδειγμα, με κίνδυνο να γίνουμε κουραστικοί: Ο υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, σε έναν από τους τελευταίους ανασχηματισμούς, χρίστηκε –έστω και για… λίγη ώρα– υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν μιλάμε για τον αρχηγό των ακροδεξιών ΑΝΕΛ, που ήταν πιο πριν υπουργός της ΝΔ και συγκυβέρνησε με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για τον επόμενο υπουργό Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι δείχνει όλος αυτός ο «μύλος»; Κάποιος μπορεί να υποθέσει ότι είναι δείγματα ενός αμοραλισμού και μιας τυχοδιωκτικής στάσης των αστικών κομμάτων και ορισμένων «πολιτικών γυρολόγων», που ενδιαφέρονται μόνο για την επανεκλογή τους και για υπουργικές καρέκλες. Δεν έχουμε καμία διάθεση να αμφισβητήσουμε και αυτή τη διάσταση, όμως δεν θα αρκούσε από μόνη της για να συμβούν όλα αυτά αν δεν υπήρχε και ένα συνολικότερο «έδαφος»: αυτό της ταύτισης της πολιτικής όλων αυτών των κομμάτων στα βασικά, στα «μεγάλα» ζητήματα, σε αυτά που είναι στρατηγικής σημασίας για το σύστημα και το κεφάλαιο.

Σήμερα, αυτή η ταύτιση εκφράζεται στη στάση τους απέναντι σε ζητήματα όπως το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, με τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα, η σταθερότητα των τραπεζών, που προϋποθέτει πλειστηριασμούς, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων, που προϋποθέτει τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα, η δημοσιονομική σταθερότητα, που σημαίνει επιστροφή στα «ματωμένα» πλεονάσματα τα επόμενα έτη, η «πράσινη» μετάβαση, που έχει οδηγήσει σε πανάκριβο ρεύμα και ενεργειακή εξάρτηση της χώρας, ο ευρωατλαντικός προσανατολισμός, που συνεπάγεται εμπλοκή της Ελλάδας σε επικίνδυνους σχεδιασμούς κ.ά.

Εφόσον υπάρχει αυτή η ταύτιση, οι υπαρκτές επιμέρους διαφορές μπορούν να «πάνε περίπατο» πολύ εύκολα. Επομένως, είναι εκβιαστικά τα διλήμματα περί «σταθερότητας» και «αποφυγής περιπετειών» που ακούμε από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ μπροστά στις εκλογές. Η επόμενη κυβέρνηση θα σχηματιστεί, είτε μετά τις πρώτες είτε μετά τις δεύτερες εκλογές, και θα είναι «από χέρι» αντιλαϊκή.

Το ζητούμενο για τον λαό δεν είναι ποια ακριβώς θα είναι η σύνθεσή της, αλλά πόσο δυνατό θα είναι το αντίπαλον δέος, το κόμμα που θα σπάει τη μονότονη ομοφωνία όλων των υπολοίπων στα μεγάλα ζητήματα, που στις «σταθερές» του κεφαλαίου θα αντιπαρατάσσει τις διεκδικήσεις των πολλών για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών τους, δηλαδή το ΚΚΕ. Αυτή είναι η μόνη χρήσιμη ψήφος για τον λαό.

Εκτός αν πιστεύει ακόμα κανείς ότι θα «διώξει τη Δεξιά» ψηφίζοντας το κόμμα του Αντώναρου…