Πραξιτέλης Ζαχαριάδης στο “Π”: Έλληνες και ξένοι διαιτητές

Του
ΠΡΑΞΙΤΕΛΗ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
πρώην Διαιτητή Super League,
Παρατηρητή Διαιτησίας Γ’ Εθνικής και Εκπαιδευτή

Η 12η Μαΐου 2018 ήταν μια ημερομηνία-σταθμός για το ελληνικό ποδόσφαιρο τις τελευταίες δεκαετίες. Η πρώτη φορά που σε τελικό κυπέλλου της χώρας μας ορίστηκε διαιτητής από άλλη χώρα (Ισπανία). Η μέρα που καθόρισε τα επόμενα πέντε χρόνια, μέχρι και σήμερα.

Από τότε, και με γεωμετρική πρόοδο, όλο και περισσότεροι ξένοι διαιτητές έρχονται για να διευθύνουν αγώνες μεγάλης σημασίας και τα λεγόμενα «ντέρμπι», ακόμα και αγώνες της δεύτερης τη τάξει κατηγορίας. Και στο παρελθόν έγινε τέτοια προσπάθεια, αλλά γρήγορα απομυθοποιήθηκαν οι ξένοι διαιτητές. Στην αρχή μας έφτανε να είναι ξένοι, μετά χρειαζόταν να είναι από προηγμένες χώρες, μετά να είναι elite κατηγορίας, μετά να είναι elite, αλλά και από προηγμένες χώρες.

Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, αναλογιζόμενοι τι προηγήθηκε, είμαστε μάλλον στο σημείο μηδέν και πάλι! Τα προβλήματα δεν λύθηκαν με τον ερχομό των ξένων διαιτητών, ακόμη και με τη δυνατότητα πάντα της δεύτερης ευκαιρίας με το VAR. Αμφισβήτηση, τοξικότητα, ανακοινώσεις. Ένα περιβάλλον πολύ αρρωστημένο, και μάλιστα σε ένα πρωτάθλημα όπως το φετινό, που είναι άκρως ανταγωνιστικό και κανείς δεν ξέρει τον πρωταθλητή.

Ξεκάθαρο το αδιέξοδο. Αρχίσαμε να λέμε για επαγγελματική διαιτησία. Μα, φυσικά και να γίνει, χθες! Να μπουν οι όροι και οι προϋποθέσεις, να διασφαλιστούν όλα όσα χρειάζονται και να προχωρήσει ο σχεδιασμός.

Επαγγελματική διαιτησία, όμως, με ποιους; Με τους ξένους; Ρητορικό το ερώτημα. Έλληνες διαιτητές θα γίνουν επαγγελματίες. Αυτοί θα υπογράψουν τα συμβόλαια και θα αγωνίζονται σε όλα τα παιχνίδια της χώρας μας. Τους ετοιμάσαμε όμως; Μήπως είναι λίγο οξύμωρο να ζητάμε ξένους παντού και παράλληλα να φωνάζουμε για επαγγελματική διαιτησία; Οι έλληνες διαιτητές είναι υπό εξαφάνιση. Είναι πολύ δύσκολο να γίνει πλέον κάποιος διαιτητής στη χώρα μας. Δεν υπάρχει κίνητρο, επικρατεί απογοήτευση. Οι σχολές διαιτησίας σε όλη τη χώρα μαζεύουν με το σταγονόμετρο νέα παιδιά. Ακόμη και αυτοί που αγωνίζονται στην κορυφαία κατηγορία δεν εξελίσσονται.

Το ίδιο συμβαίνει με τους ποδοσφαιριστές. Έρχονται πολλοί αλλοδαποί, με συνέπεια τα Ελληνόπουλα να παραγκωνίζονται, να απογοητεύονται και να εγκαταλείπουν. Πώς μπορούμε να μιλάμε για ελληνικό ποδόσφαιρο μετά;

Τι χρειάζεται; Ανάπτυξη ακαδημιών ποδοσφαίρου, ώστε να βγουν νέοι έλληνες ποδοσφαιριστές, που θα αποτελέσουν και τη βάση της Εθνικής αργότερα. Ανάπτυξη ακαδημίας διαιτητών με σχολές σε όλη τη χώρα, διαρκής επιμόρφωση και εκπαίδευση, καθώς και ανεξαρτητοποίηση της διαιτησίας. Οι διαιτητές να ανήκουν στη διαιτησία στην πράξη και όχι στα λόγια, όντας επαγγελματίες.

Το δίλλημα «έλληνες ή ξένοι διαιτητές» θα υπάρχει, το θέμα είναι αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τις αποφάσεις τους με τον ίδιο τρόπο και όχι σύμφωνα με την καταγωγή του καθενός, διότι λάθη γίνονται παντού και σε κορυφαίο επίπεδο, και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Να αποδεχθούμε το λάθος του ποδοσφαιριστή, του διαιτητή, του προπονητή, ακόμη και του επενδυτή! Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Δύσκολο ίσως, όχι όμως και ακατόρθωτο.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: onsports.gr