Αν. Ευθυμίου στο “Π”: Φαληρικός Όρμος: Μια μικρή «Ιστορία» ενός μεγάλης εμβέλειας τοπόσημου
Του
ΑΝΔΡΕΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ
Δημάρχου Μοσχάτου – Ταύρου
Πριν από 70 χρόνια, ο διεθνούς φήμης έλληνας αρχιτέκτων και πολεοδόμος Γ. Κανδύλης έριχνε την ιστορική πρόταση για μεταφορά της πρωτεύουσας στον Φαληρικό Όρμο, και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή Μοσχάτου – Νέου Φαλήρου, όχι μόνο λόγω της απαράμιλλης φυσικής θέσης της, αλλά και γιατί είναι η κατακλείδα της συνδετικής άρθρωσης, της μητροπολιτικής καρδιάς της Αθήνας και του Πειραιά, θεωρώντας την πρωτεύουσα ως ενιαίο και συνεκτικό σύνολο.
Πέρασαν πολλές δεκαετίες*, η ακτογραμμή και η θάλασσα μετατοπίστηκαν ένα χιλιόμετρο με τα μπαζώματα της επταετίας και των Ολυμπιακών Αγώνων, τα νεοκλασικά κτίρια γκρεμίστηκαν και έμεινε μια τεράστια χέρσα έκταση, που πολλοί την έβλεπαν ως ευκαιρία πλουτισμού, με τις κυβερνήσεις να αδιαφορούν.
Οι αγώνες όλων των Δημοτικών Αρχών, Μοσχάτου, Μοσχάτου – Ταύρου και Καλλιθέας, μαζί με τους κατοίκους και τις συλλογικότητες, κατόρθωσαν να αποτρέψουν την εκμετάλλευση της περιοχής αυτής.
Το 2011 το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» χρηματοδότησε τη μελέτη ανάπλασης με την υπογραφή του ιταλού, παγκόσμιας φήμης, αρχιτέκτονα Renzo Piano και όλοι πιστέψαμε ότι επιτέλους κάτι ποιοτικό κινητοποιείται. Ήρθαν όμως τα Μνημόνια και παρά τις επιδιώξεις για δημιουργία λιμανιού κρουαζιέρας και σταθμού υδροπλάνων, οι αγώνες των Δημοτικών Αρχών και των κατοίκων απέτρεψαν τη δημιουργία τους, όπως και την παραχώρηση της έκτασης στο γνωστό ταμείο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, το ΤΑΙΠΕΔ.
Το 2016, με τη σύμφωνη γνώμη των δημοτικών συμβουλίων των δήμων, η έκταση πέρασε στην περιφέρεια, η οποία και δημοπράτησε το έργο σε δύο φάσεις. Η πρώτη φάση περιελάμβανε τα έργα υποδομής και ιδιαίτερα τα αντιπλημμυρικά, τα οποία είχε ανάγκη η περιοχή, για αποφυγή της μελλοντικής καταστροφής, με την κλιματική αλλαγή να εντείνεται.
Οι Δημοτικές Αρχές συνεχίζουμε τον αγώνα μας για την άμεση δημοπράτηση της δεύτερης φάσης, την περιβαλλοντική αναβάθμιση της περιοχής, την υλοποίηση των αντιπλημμυρικών έργων στον Ιλισό, την αύξηση της συνδεσιμότητάς της με το σύνολο του (νότιου) αττικού παραλιακού μετώπου, με τη συμμετοχή μας στον φορέα διαχείρισης, την απομάκρυνση των τεράστιων ποσοτήτων εκσκαφής, που πληγώνουν το τοπίο, που προκαλούν σοβαρή ρύπανση (τόσο οπτική όσο και αισθητική) αλλά και σειρά προβλημάτων στην υγεία από τα σωματίδια σκόνης που δημιουργούνται. Ο χώρος αυτός ανήκει στους κατοίκους, όχι μόνο των δύο δήμων, αλλά σε όλους τους κατοίκους της Αθήνας και του Πειραιά. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να οικειοποιηθεί τον χώρο αυτό, που πρέπει να λειτουργήσει ως υπερτοπικός δημόσιος πόλος αναψυχής, αθλητισμού, πολιτισμού, οικολογίας. Η υπομονή των κατοίκων έχει εξαντληθεί, ας το καταλάβουν κάποιοι.
*«Ο πρώτος διαγωνισμός για την πολεοδομική οργάνωση του Φαληρικού Όρμου πραγματοποιήθηκε το 1965, με επισπεύδουσα αρχή τον ΕΟΤ. Στόχος ήταν να οργανωθεί η τουριστική αξιοποίηση του φαληρικού μετώπου, αλλά και να αντιμετωπιστούν τα έντονα περιβαλλοντικά του προβλήματα, κυρίως η ρύπανση της ακτής από βιομηχανικά και αστικά λύματα. Μάλιστα, το σχέδιο περιελάμβανε και την κατασκευή δύο ξενοδοχείων δίπλα στη θάλασσα, τα οποία δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Αυτό που κατασκευάστηκε ως μέσο ανάδειξης του παραλιακού μετώπου της Αθήνας ήταν η νέα, υπερυψωμένη, παραλιακή λεωφόρος. Έκτοτε η λεωφόρος Ποσειδώνος λειτούργησε ως φράγμα ανάμεσα στις παρακείμενες περιοχές κατοικίας και στην ακτή, ενώ προκάλεσε οξύτατα προβλήματα με πλημμύρες, ιδίως στις Τζιτζιφιές, καθώς το νερό εγκλωβιζόταν. Ακολούθησαν εκτεταμένες επιχωματώσεις κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, έργα που ξεκίνησαν το 1968 και ολοκληρώθηκαν το 1972 με την κατασκευή της τεχνητής κοίτης του Κηφισού» (Φαληρικός Όρμος: ανάπλαση ετών 60 [msn.com]).
