Βασίλης Ταλαμάγκας στο “Π”: Ο Μακρόν μιμείται την… Αντουανέτα
Του
ΒΑΣΙΛΗ ΤΑΛΑΜΑΓΚΑ
Η Μαρία Αντουανέτα ήταν βασίλισσα της Γαλλίας. Αυτή και ο σύζυγός της Λουδοβίκος ΙΣΤ’ αποκεφαλίστηκαν δημόσια στην γκιλοτίνα από φιλελεύθερους επαναστάτες κατά τη Γαλλική Επανάσταση.
Πληθώρα πολιτικών αναλυτών υποστηρίζει ότι η πολιτική του Μακρόν σήμερα προσομοιάζει με εκείνη του Λουδοβίκου και της Αντουανέτας. Η γαλλική κοινωνία εμφανίζεται στη συντριπτική της πλειοψηφία θυμωμένη με τη στάση του Μακρόν.
Ένας πρόεδρος με ύφος Λουδοβίκου, που δηλώνει θαυμαστής της βρετανικής μοναρχίας, επρόκειτο να υποδεχθεί τον βασιλιά Κάρολο στην πρώτη του επίσκεψη στο εξωτερικό, αφότου ανέβηκε στον θρόνο. Ο Πρόεδρος είχε προγραμματίσει ένα δείπνο προς τιμήν του βρετανικού βασιλικού ζεύγους στις Βερσαλλίες, στο παλάτι των γάλλων βασιλιάδων, αλλά κάποιοι σύμβουλοι τού είπαν πως η εικόνα θα χειροτέρευε τα πράγματα. Θα έδινε την εικόνα της Μαρίας Αντουανέτας, η οποία, ενώ η γαλλική κοινωνία έβραζε, ζούσε στον κόσμο της τρώγοντας παντεσπάνι.
Ο Μακρόν θα είχε την τύχη της Μαρίας Αντουανέτας, ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που οι σύμβουλοί του τον έβαλαν να τηλεφωνήσει και να ζητήσει την αναβολή της βρετανικής βασιλικής επίσκεψης. Η δυσάρεστη –για τον Μακρόν– τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα είναι αποτέλεσμα της δικής του πολιτικής.
Έδωσε μια μάλλον ελεγχόμενη συνέντευξη Τύπου, υποτίθεται για να κατευνάσει τις αντιδράσεις, και τελικά, με την εμμονή του σε αυτό που ο ίδιος αποκαλεί μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, πυροδότησε περισσότερες αντιδράσεις.
Η αντιπολίτευση τού καταλογίζει αλαζονεία και εμμονή. Τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση συντάχθηκαν με την προεδρική επιλογή και έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση – ένδειξη ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία μάλλον δεν έχει επαφή με την κοινωνία.
Παρ’ όλα αυτά, η αντιπολίτευση δείχνει αποφασισμένη για πολιτική σύγκρουση μέχρις εσχάτων.
Η νεολαία βγήκε στους δρόμους με αφορμή το συνταξιοδοτικό, αλλά δεν ενοχλείται από αυτή καθαυτή την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη. Οι νέοι αμφισβητούν όλο το οικοδόμημα μέσα στο οποίο μεγαλώνουν, ακριβώς επειδή δεν βλέπουν κάτι στον ορίζοντα που να τους εμπνέει. Όπως τότε, τον Μάη του ’68, που ήταν η αφετηρία για να αλλάξει η ρότα της Ευρώπης.
