Βασίλης Ταλαμάγκας στο “Π”: Σε λίγο στην Ευρώπη θα ευημερούν τα… νούμερα!
Του
ΒΑΣΙΛΗ ΤΑΛΑΜΑΓΚΑ
Για πολλούς, το κακό με την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα έχει παραγίνει. Στην ΕΚΤ, με τις συνεχείς αυξήσεις επιτοκίων, τα πράγματα βαίνουν σύμφωνα με τον σχεδιασμό. Να ευημερήσουν τα νούμερα και να πεθάνουν οι κοινωνίες.
Στην κεντρική τράπεζα λένε ότι οι αυξήσεις των επιτοκίων είναι επιβεβλημένες, παρά τις αναταράξεις στον τραπεζικό τομέα, καθώς ο πληθωρισμός παραμένει σε υψηλά επίπεδα.
Πάντως οι επενδυτές φεύγουν ταχύτατα απ’ τα επικίνδυνα assets και στρέφονται σε ασφαλή επενδυτικά καταφύγια, όπως τα κρατικά ομόλογα και ο χρυσός. Το κλίμα έχει επιδεινωθεί δραματικά και πλέον η ΕΚΤ είναι με την πλάτη στον τοίχο αναφορικά με τη συνέχιση των αυξήσεων στα επιτόκια. Όπως λένε αναλυτές, τα δύσκολα για τον ευρωπαϊκό τραπεζικό κλάδο τώρα ξεκινούν και το επόμενο διάστημα θα είναι κρίσιμο για το μέλλον του.
Στη δίνη του κυκλώνα βρίσκονται οι ιταλικές τράπεζες, με τον υπουργό Οικονομίας της Ιταλίας να διαβεβαιώνει ότι παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις μετά την κατάρρευση της αμερικανικής SVB, επισημαίνοντας ταυτόχρονα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να δράσει άμεσα και να στηρίξει τις τράπεζες, εφόσον χρειαστεί.
Πέρα όμως από τις τράπεζες, είναι και η κοινωνική συνοχή. Τα χιλιάδες στεγαστικά δάνεια κυμαινομένου επιτοκίου, αν μιλήσουμε για τη χώρα μας, είναι σε απίστευτα μεγάλο ποσοστό στο όριο να γίνουν «κόκκινα», αφού τα εισοδήματα μένουν ίδια ή μειώνονται, η ακρίβεια τα κατατρώει και οι δόσεις των δανείων καλπάζουν σε μια άγνωστη διαδρομή, με ακόμα πιο άγνωστο τέλος.
Σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου η ιδιοκτησία παίζει τον δικό της ξεχωριστό ρόλο, η όποια κεντρική κυβέρνηση θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη βέβαιη, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, εξέγερση της μεσαίας τάξης.
Είναι κρίμα που το όραμα του Ζαν Μονέ το καταστρέφει μια διεφθαρμένη ευρωπαϊκή νομενκλατούρα, που δεν μπορεί να αφουγκραστεί την ευρωπαϊκή μεσαία τάξη. Και δεν μπορεί να την αφουγκραστεί γιατί ποτέ δεν άνηκε στη μεσαία τάξη.
Πάντα ήταν γρανάζι μιας μισθοσυντήρητης γραφειοκρατίας, ζώντας μακριά από το ρίσκο της επιχειρηματικότητας, αλλά και της δημιουργίας.
