Την Τουρκία; Μα, καλά, την Τουρκία; – Του Π. Αδαμίδη
Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, LL.M (Harvard’ 95), ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων
Στη διεθνή πολιτική χρειάζεται σοβαρότητα. Και συνέπεια. Εφόσον προσδοκάς να σε αντιμετωπίζουν σοβαρά. Γιατί δεν έχεις να κάνεις απλώς με τον μπακάλη ή τον φούρναρη της γειτονιάς σου και την ανοικτή πίστωση που ζητάς για τις καθημερινές αγορές σου.
Συναλλάσσεσαι με κράτη, που και υπηρεσίες έχουν και ιστορική μνήμη. Ομοίως, όταν αλλάζεις αίφνης προσανατολισμό, μπερδεύεις και αποθαρρύνεις και τις δικές σου υπηρεσίες και την όποια αφοσίωσή τους στις θεμελιώδεις στοχεύσεις της εξωτερικής σου πολιτικής.
Η πρόσφατη εξαγγελία για το αλισβερίσι ψήφων με την Τουρκία ήταν μια οδυνηρή υπόμνηση της ανάγκης για σταθερότητα πολιτικής. Ούτε λίγο ούτε πολύ, εξαγγέλθηκε πως, σε «αντάλλαγμα» για τη στήριξη της Τουρκίας στην ελληνική υποψηφιότητα για μια μη μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, θα στηρίξουμε την Τουρκία στην υποψηφιότητά της για τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Διεθνούς Οργανισμού Ναυτιλίας.
Προσδοκούμε, δηλαδή, την ψήφο της Τουρκίας για έναν Οργανισμό και ένα Όργανο που από το 1974 έως και σήμερα η γειτονική χώρα τα γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Είναι γνωστό ότι τα ψηφίσματα για την άμεση αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο είναι αντικείμενο καγχασμού και σαρκασμού από πλευράς των Τούρκων.
Αλλά και από αριθμητικής πλευράς, πόσο αναγκαία είναι η τουρκική ψήφος, δεδομένου ότι έχει προηγηθεί ο γύρος του κόσμου από τον υπουργό Εξωτερικών, που εζήλωσε τη δόξα του Φιλέας Φογκ («Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες» του Ιουλίου Βερν) και τις αρμοδιότητες του υφυπουργού Αποδήμου Ελληνισμού, το προηγούμενο διάστημα, με αποστολές σε Αφρική και Λατινική Αμερική, μεταξύ των άλλων; Ο ιστορικός του μέλλοντος, προφανώς, θα επιβεβαιώσει ότι οι αποστολές αυτές, σε συνέχεια προηγούμενων συνεννοήσεων και τηλεγραφημάτων, απέφεραν τις ψήφους στήριξης για την εκλογή στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Ή μήπως όχι; Άρα την Τουρκία τι τη χρειαζόμαστε;
Σε αντάλλαγμα της τουρκικής ψήφου, θα στηρίξουμε κατά τα εξαγγελθέντα την τουρκική υποψηφιότητα για τον Διεθνή Οργανισμό Ναυτιλίας. Έναν Οργανισμό, δηλαδή, που επιλαμβάνεται κατ’ εξοχήν θεμάτων της ασφάλειας στη ναυσιπλοΐα και της αποτροπής της περιβαλλοντικής μόλυνσης. Και ο οποίος είναι Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών. Που είναι ο Οργανισμός-«Μήτρα» του Δικαίου της Θάλασσας, το οποίο η Τουρκία επιδεικτικά απορρίπτει και καταστρατηγεί, αρνούμενη να αποτελέσει το αυτονόητο θεσμικό πλαίσιο εκδίκασης της μίας και μοναδικής διαφοράς μας. Του καθορισμού, δηλαδή, της υφαλοκρηπίδας μας στο Αιγαίο.
Όταν επιβραβεύουμε και νομιμοποιούμε την παραβατική πρακτική της Τουρκίας στα θέματα του Δικαίου της Θάλασσας και υπερψηφίζουμε την προκλητική διεκδίκησή της για θεσμικό ρόλο στα θέματα της Παγκόσμιας Ναυτιλίας, πόσο σοβαρά περιμένουμε να μας αντιμετωπίσουν φίλοι, τρίτοι και εταίροι όταν την καταγγέλλουμε και ζητούμε επιβολή κυρώσεων σε βάρος της;
Η δημιουργία – διατήρηση διαύλων διαλόγου είναι πάντα χρήσιμη και αναγκαία. Δεν νοείται, όμως, ως κερκόπορτα υπονόμευσης των εθνικών μας συμφερόντων. Τα λεγόμενα ζητήματα ήπιας πολιτικής (soft policy issues), ως φόρουμ επικοινωνίας, είναι το μέσο και όχι η αποδοχή και η νομιμοποίηση των παράνομων διεκδικήσεων της γειτονικής χώρας. Θα μπορούσαν να αφορούν εκδηλώσεις χορών και γευσιγνωσίας. Με άλλα λόγια, πανηγύρια. Και όχι να είναι για τα πανηγύρια.
