Τα πολιτικά τζάκια είναι η «διαχρονική παθογένεια», κύριε Μητσοτάκη – Του Ν. Στραβελάκη
Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Θορυβημένος, προφανώς, από την οργή του κόσμου προς την κυβέρνηση λόγω του εγκλήματος των Τεμπών, ο κ. Μητσοτάκης έδωσε συνέντευξη στον, μέχρι πρότινος αρχηγό πολιτικού κόμματος, «δημοσιογράφο» κ. Σταύρο Θεοδωράκη. Η είδηση που προέκυψε από τη συνέντευξη ήταν η δήλωση του κ. Μητσοτάκη ότι οι εκλογές θα γίνουν τον Μάιο, χωρίς να προσδιορίσει την ημερομηνία.
Κατά τη γνώμη μου, η συνέντευξη ήταν ένα τεστ για να εκτιμηθεί δημοσκοπικά κατά πόσον ο ασαφής έστω προσδιορισμός του χρόνου των εκλογών θα συσπειρώσει το εκλογικό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας. Αν αυτό δεν συμβεί, αμφιβάλλω ακόμη και για το κατά πόσο ο κ. Μητσοτάκης θα τηρήσει την υπόσχεσή του για τον χρόνο των εκλογών.
Ο λόγος της δυσπιστίας μου είναι οι ιεραρχήσεις του κ. Μητσοτάκη, που εμένα τουλάχιστον μου προκαλούν ανατριχίλα. Πρώτη στην ιεράρχησή του είναι η ικανοποίηση των συμφερόντων που τον στηρίζουν. Γι’ αυτό πριν ακόμη δώσει τη συνέντευξη είχε φροντίσει να περάσει νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση του νερού (ΕΥΔΑΠ) και να ολοκληρώσει την πώληση του λιμανιού της Ηγουμενίτσας σε εταιρεία ιταλικών συμφερόντων. Στη συνέχεια τον απασχολεί η εκλογική του τύχη.
Γι’ αυτό και από το μεσημέρι της Τρίτης (21/3/2023) τα πολυπληθή φιλικά του Μέσα διέρρεαν ότι στη συνέντευξη θα αποκαλύψει τον χρόνο των εκλογών. Τέλος, τον απασχολούν τα προσχήματα. Γι’ αυτό και προσπάθησε να εμφανιστεί συντετριμμένος για τα Τέμπη αλλά και να αποσείσει τις ευθύνες του για το γεγονός. Σε μια συνέντευξη που όλοι γνώριζαν και καταλάβαιναν ότι δόθηκε για λόγους προεκλογικής σκοπιμότητας, εκείνος επέμεινε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μας πείσει ότι τον ενδιαφέρει η κοινωνία.
Προδόθηκε, όμως, από τον ίδιο του τον εαυτό όταν σε ερώτηση τηλεθεατή για το πώς θα ένιωθε αν η κόρη του επέβαινε στο τρένο εκείνος γέλασε. Προφανώς, γέλασε διότι η δική του κόρη δεν θα πήγαινε Θεσσαλονίκη με το τρένο, αυτά είναι μεταφορικά μέσα για τον λαουτζίκο, όχι για τα πολιτικά τζάκια.
Το ότι κατάγεται από πολιτικό τζάκι δεν τον εμπόδισε, βέβαια, λίγα λεπτά αργότερα να εμφανιστεί ως μέγας μεταρρυθμιστής, καλώντας τον κόσμο να στρατευτεί μαζί του σε μια σταυροφορία για την εξάλειψη της «διαχρονικής παθογένειας» του ελληνικού κράτους. Μάλλον δεν του πέρασε από το μυαλό ότι ο ίδιος είναι η προσωποποίηση της «διαχρονικής παθογένειας».
Κύριε Μητσοτάκη, ήσασταν 19 χρόνια βουλευτής και 3 χρόνια υπουργός στην κυβέρνηση Σαμαρά και είστε 4 χρόνια πρωθυπουργός, ενώ ο πατέρας σας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν 58 χρόνια βουλευτής, κάπου 15 χρόνια υπουργός και 3 χρόνια πρωθυπουργός. Αν δεν έχετε δημιουργήσει εσείς και η οικογένειά σας μεγάλο μέρος από τις «διαχρονικές παθογένειες» του ελληνικού κράτους, αναρωτιέμαι ποιος το έχει κάνει…
Αξιομνημόνευτη είναι, φυσικά, και η συστηματική προσπάθεια αποποίησης των ευθυνών που χαρακτηρίζει τη ρητορική του κ. Μητσοτάκη και του περιβάλλοντός του. Αυτή η παιδική θεωρία ότι τα προβλήματα της θητείας του, από τις τιμές των καυσίμων και των τροφίμων μέχρι τους πλειστηριασμούς κατοικιών, οφείλονται σε εξωτερικούς παράγοντες, σε ανωτέρα βία ή / και σε αποφάσεις που έχει λάβει κάποια προηγούμενη κυβέρνηση ή η Δικαιοσύνη, καταντά εξοργιστική. Εξοργιστικότερη είναι, βέβαια, η συστηματική πλέον επωδός του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Οικονόμου ότι «ο πρωθυπουργός δεν γνώριζε».
Κύριε Μητσοτάκη, είστε τέσσερα χρόνια πρωθυπουργός. Είχατε όλο τον χρόνο να αλλάξετε κακώς κείμενα. Την πολιτική βούληση δεν είχατε. Ο λόγος είναι πολιτικός και ιδεολογικός. Στον δικό σας κόσμο προτεραιότητα έχουν οι πράξεις και οι ενέργειες που θα εξυπηρετήσουν επιχειρηματικά συμφέροντα. Στην ενίσχυση επιχειρηματικών συμφερόντων ξοδέψατε τα επιπλέον 65 δισ. ευρώ που δανείσθηκε το Ελληνικό Δημόσιο κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας σας. Δεν θεωρήσατε ότι κάποια έστω από αυτά τα χρήματα θα έπρεπε να πάνε στην ενίσχυση και στην ασφάλεια των υποδομών, στη Δημόσια Υγεία, στην Παιδεία και στις άλλες κοινωνικές παροχές που έχουν καταρρεύσει την τελευταία δωδεκαετία κάτω από το βάρος των Μνημονίων. Θεωρείτε όλες αυτές τις δαπάνες «κόστος» γιατί δεν ενισχύουν την επιχειρηματική κερδοφορία. Αυτή είναι η «διαχρονική παθογένεια» που έχετε επιφέρει ή / και συντηρήσει στο ελληνικό κράτος και γι’ αυτό δεν μπορείτε να την εξαλείψετε.
