Ανδρέας Λοβέρδος στο “Π”: Όχι άλλα καλλιστεία ανικανότητας
Του
ΑΝΔΡΕΑ ΛΟΒΕΡΔΟΥ
Βουλευτή ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής, Πρώην Υπουργού
Εάν αναδείχθηκε κάτι από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, ένα δυστύχημα που τέμνει τον χρόνο της Ελλάδας και κάθε έκφανση δημόσιας και ιδιωτικής ζωής, είναι η αδιανόητη πλην απολύτως υπαρκτή συνθήκη τού να διαγκωνίζονται οι εκπρόσωποι των πολιτικών παρατάξεων για το ποιος ήταν λιγότερο ανίκανος, για το ποιος έβλαψε λιγότερο, για το ποιος δεν φταίει τόσο πολύ. Λες και υπάρχει φράση «φταίω λίγο»!
Μπροστά στον θρήνο, το πρώτο που κάνει κανείς είναι να σκύβει το κεφάλι, να σιωπά και να αναλογίζεται τις ευθύνες του. Το επόμενο που κάνει είναι να αναλαμβάνει εμπράκτως τις ευθύνες του και στη συνέχεια να προσπαθεί το κακό που έγινε να μην ξανασυμβεί. Να προσπαθεί να αποδεικνύει με τις πράξεις του αλλά και με τις δηλώσεις του ότι έχει συναίσθηση του συμβάντος. Αυτό που βιώνουμε όλοι οι έλληνες πολίτες και πολιτικοί αυτή την περίοδο είναι σχεδόν εξευτελιστικό για τον πολιτικό κόσμο. Δεν χρησιμοποιώ λέξεις για βερμπαλισμό. Περιγράφω την κατάσταση των πραγμάτων. Και τα καλλιστεία ανικανότητας που ζούμε τόσες μέρες τώρα κυρίως από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, τα δύο κυβερνητικά κόμματα της τελευταίας σχεδόν δεκαετίας, για το ποιος από τους δύο είναι λιγότερο ανίκανος, όχι μόνο προσβάλλουν τη νοημοσύνη των συμπολιτών μας αλλά και θλίβουν βαθύτατα για το τι μέλλει γενέσθαι στο ελληνικό κράτος.
Αναρωτιέται εκείνος που παρακολουθεί τον δημόσιο διάλογο εάν όσοι λένε ότι προκάλεσαν το λιγότερο κακό έχουν στον νου τους πως δεν απευθύνονται σε τοίχους αλλά σε ανθρώπους. Ανθρώπους που σκέφτονται, ανθρώπους που νιώθουν, ανθρώπους που πενθούν και ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν ελπίδα για το μέλλον. Δυστυχώς, δεν το έχουν.
Τα καλλιστεία ανικανότητας προκαλούν μεγάλη ανησυχία. Το τι έγινε στα Τέμπη είναι γνωστό. Τα Τέμπη αποτελούν παράγωγο χρόνιας κακοδαιμονίας. Έχει γίνει καθεστώς, έχω άμεση και προσωπική αντίληψη για αυτό, οι υπουργοί διαχρονικά σε μεγάλο βαθμό να αποφεύγουν την ευθύνη της υπογραφής. Και ακόμη είναι γνωστή η πληγή της γραφειοκρατίας. Ελάχιστα είναι τα πρόσωπα εκείνα που επιχείρησαν, αψηφώντας και το πολιτικό κόστος και τα προσκόμματα, να δώσουν λύσεις, να επιταχύνουν τις διαδικασίες, να εξυπηρετήσουν τον πολίτη. Το ελληνικό κράτος πορεύεται χωρίς μεγάλες τομές, χωρίς ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.
Για να έχει νόημα και αξία η Πολιτική, πρέπει να κοιτάει μπροστά και πρέπει οι φορείς της να αφήνουν αποτύπωμα. Χρειάζεται τόλμη και αποφασιστικότητα. Δεν υπάρχει. Μπροστά στους δεκάδες νεκρούς, η ανάγκη για υπεύθυνη δράση προβάλλει πιο επιτακτική από ποτέ. Κι όμως… Το δυστύχημα, το τραγικό πάθημα, δεν μπορεί παρά να γίνει μάθημα. Και μέχρι στιγμής, από όλα όσα ακούμε, δεν φαίνεται να έχει γίνει.
