Γιώργος Αρβανιτίδης στο “Π”: Εκλογές: Από τη μη πολιτική στο Εθνικό Σχέδιο
Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗ
Βουλευτή Β’ Θεσσαλονίκης, Αν. Γραμματέα ΚΟ ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ
Βρισκόμαστε στη σκιά μιας εθνικής τραγωδίας, τα αίτια της οποίας συμπυκνώνουν τις παθογένειες τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα αλλά και εν γένει του πολιτικού μας συστήματος. Τα τελευταία χρόνια δεν έγινε ούτε μισό βήμα προς την κατεύθυνση της περιλάλητης «επιτελικότητας».
Αντίθετα, τα προβλήματα γιγαντώνονταν και το ενδιαφέρον της κυβέρνησης εστιαζόταν μόνο στη διαφήμιση των αυτονόητων και στη μονοδιάστατη επιδοματική πολιτική – την οποία κάποτε η ΝΔ κατήγγελλε ως «ομηρία της κοινωνίας».
Βρισκόμαστε, επίσης, εδώ και μία δεκαπενταετία στον αστερισμό της κρίσης. Από τη δημοσιονομική –της οποίας την ευθύνη φέρει και πάλι μια κυβέρνηση της Δεξιάς– περάσαμε στην υγειονομική και τώρα βιώνουμε την ενεργειακή κρίση.
Οι απαντήσεις των κομμάτων (και η συνέπειά τους στις θέσεις που διατυπώνουν διαχρονικά) πρέπει να είναι βασικό κριτήριο των πολιτών για την επιλογή τους στις επερχόμενες εθνικές εκλογές.
Αναμετρώνται: Από τη μια, η μη πολιτική (δηλαδή, η αδυναμία και η απροθυμία να παρθούν σοβαρές και μακροπρόθεσμες αποφάσεις) και, από την άλλη, η Πολιτική του Εθνικού Σχεδίου για την Ελλάδα του 21ου αιώνα, με υπευθυνότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και εργασιακή και κοινωνική ασφάλεια.
Η μη πολιτική ήταν το μοτίβο λειτουργίας των κυβερνήσεων τόσο της ΝΔ όσο και των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Και αυτό το πληρώνουν ακριβά οι συμπολίτες μας.
Η χώρα μετρά αθροιστικά, από τις διαδοχικές κρίσεις, μοναδικές στα παγκόσμια χρονικά απώλειες. Η ανεργία είναι ακόμη σε υψηλά επίπεδα, πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σε διαρκή αβεβαιότητα και οι περιουσίες είναι σε διαρκή πορεία υποβάθμισης, η πολιτική της απαξίωσης των δημόσιων αγαθών της Παιδείας και της Υγείας συνεχίζει ακάθεκτη, το κράτος παραμένει ανοργάνωτο και η κοινωνία είναι σε συμπίεση.
Η μεσαία τάξη παραμένει θρυμματισμένη και χωρίς προοπτική. Μαζί της συμπιέζονται και οι ευκαιρίες κινητικότητας μεταξύ των εισοδηματικών και κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων. Αυτό σημαίνει ένταση της ταξικότητας της κοινωνίας. Δηλαδή, διαρκείς κοινωνικές εντάσεις, με ιστορικό βάθος.
Η χώρα πρέπει να ξεφύγει από αυτήν τη μέγγενη των δύο πολωμένων αλλά αλληλοσυμπληρούμενων «λύσεων», της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, και να οδεύσει προς έναν νέο δρόμο, χάρτη του οποίου έχει προτείνει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ για όλα τα θέματα που απασχολούν τον έλληνα πολίτη.
Η οικοδόμηση ενός εναλλακτικού Σχεδίου Εθνικής Ανασυγκρότησης αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα για την επίτευξη της οικονομικής ανάκαμψης και ανάπτυξης, την αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής και τη διεύρυνση της δημοκρατίας.
Στη βάση αυτού του σχεδιασμού, που αποτελεί τη στρατηγική επιλογή του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, βρίσκεται η ανάγκη της πολλαπλής αναδιάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας.
Η αναδιάρθρωση οφείλει να απαντήσει στα πολλά και επείγοντα ζητήματα της αναβάθμισης της Δημόσιας Διοίκησης, ώστε να ενδυναμωθεί η συνολική φέρουσα ικανότητα του ελληνικού κράτους.
Αναδεικνύει, επίσης, την υγιή επιχειρηματικότητα και τις επιχειρήσεις σε κεντρικό μοχλό λειτουργίας και ανάπτυξης της οικονομίας, με το κράτος σε επιτελικό ρόλο και τις τράπεζες δίαυλο χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας. Η προτεινόμενη αναδιάρθρωση πρέπει ταχύτατα να αντικαταστήσει το σημερινό μοντέλο της κρίσης, με το οποίο κράτος και τράπεζες αποτελούν το λειτουργικό κέντρο της οικονομίας.
Ωστόσο, η πραγματική κατεύθυνση της οικονομικής ανασυγκρότησης πρέπει να είναι η στήριξη της μικρομεσαίας και μεσαίας επιχείρησης, με θέσπιση κινήτρων που θα αφορούν τη διευκόλυνση της ανάπτυξής τους.
Παράλληλα, χρειάζεται μια «έξυπνη» κλαδική πολιτική, ώστε η αντιμετώπιση της κρίσης να μη γίνει με την «άνεση» της «φυσικής επιλογής» των αγορών.
Χωρίς παρεμβάσεις που θα θίγουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο, είναι δυνατόν να ασκηθούν πολιτικές που εμμέσως θα διευκολύνουν συγκεκριμένες κλαδικές επιλογές, όπως η ανάπτυξη δικτύων που θα διευκολύνουν τις εξαγωγές, η ενίσχυση υποδομών σε περιοχές με συγκέντρωση εξαγωγικών βιομηχανικών μονάδων, η ανανέωση της δυναμικής της αγροτικής παραγωγής, η βελτίωση της εκπαίδευσης και της κατάρτισης των εργαζομένων κ.λπ.
Όλα αυτά προϋποθέτουν, όμως, ηγεσίες με άποψη και αποφασιστικότητα, θεσμούς λειτουργικούς και συγκροτημένους, καθώς και κοινωνία με αυτογνωσία και αλληλεγγύη – κυρίως προς τις επόμενες γενιές Ελλήνων…
