Δημήτρης Βίτσας στο “Π”: Δεν ξεμπερδεύετε εύκολα
Του
ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΙΤΣΑ
Αντιπροέδρου της Βουλής,
Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Δυτικής Αθήνας
«Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί».
Τάσος Λειβαδίτης
Συχνά πυκνά τον τελευταίο καιρό, διερωτώμαι αν αυτό που αποκαλούμε «σύστημα», δηλαδή η σύμπλευση οικονομικής και πολιτικής εξουσίας με την αρωγή του μιντιακού κατεστημένου, έχει τόσο μεγάλη ένδεια νέων και πρωτοποριακών μορφών πολιτικής παρέμβασης, ώστε τα λεφτά που παίρνει ο κ. Γκρίνμπεργκ να μην έχουν ανταποδοτικό χαρακτήρα.
Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι, για άλλη μια φορά, προαναγγέλλεται η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και, συναφώς, η εξαφάνιση από τον πολιτικό χάρτη κάθε μαζικού και «επικίνδυνου» (για ποιους όμως;) προοδευτικού και δημοκρατικού πολιτικού φορέα, η εσωκομματική καρατόμηση κάθε «ανεπιθύμητης φωνής», ο «ποταμός συντροφικού αίματος» που ρέει ακατάπαυστα στην πλατεία Κουμουνδούρου και άλλα παρόμοιας ποιότητας εφευρήματα.
Ήμουν νιος και γέρασα (δυστυχώς) διαβάζοντας για τα πρόβατα που φεύγουν από το μαντρί και κάθε φορά τα τρώει ο λύκος, για τα μοναστήρια που αυτά να είναι καλά και δεν θα υπάρξει ποτέ ζήτημα για τη συνεχή ανανέωση των πρόθυμων καλογέρων που τα υπηρετούν, και ούτω καθεξής.
Νομίζω, όμως, ότι όλοι αυτοί οι τιμητές της «εννόμου» τάξεως και του «πολιτικού καθωσπρεπισμού», αλλά και οι παραφυάδες αυτών, δεν θα πρέπει να βιάζονται, τρέφοντας μεγάλες προσδοκίες.
Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, που λέει και ο σοφός (τις περισσότερες φορές) λαός.
Το βαθύ κράτος δεν ξεμπερδεύει έτσι απλά με τη διογκούμενη λαϊκή οργή, την προερχόμενη από το τσουνάμι της ακρίβειας, τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, τις θεσμικές και δημοκρατικές εκτροπές, αξιοποιώντας απλά μια «Πολακιάδα».
Το πρόσφατο και τόσο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη απέδειξε ότι το κράτος-υπηρέτης των οικονομικά ισχυρών αφήνει χωρίς δισταγμό πίσω την κοινωνία χάριν του κέρδους.
Είναι γνωστό εξάλλου ότι σε όλα τα «έπη», από τους προϊστορικούς χρόνους ξεκινώντας, στο τέλος επικρατεί η καθαρτήρια λύτρωση και η Νέμεσις, με το αίσθημα δικαίου και την τιμωρία της αλαζονείας –της Ύβρεως– να κυριαρχεί.
Το ίδιο θα συμβεί και τώρα.
Ο κόσμος της Αριστεράς και της προόδου δεν θα χάσει τον στόχο του, που δεν είναι άλλος από την εκπαραθύρωση της ΝΔ από την κυβερνητική εξουσία. Είναι τεράστια η ευθύνη που έχουμε απέναντι σε αυτούς που είναι –ή θεωρούνται από μια δήθεν κυρίαρχη τάξη– η τελευταία τρύπα της φλογέρας και βρίσκονται προ των πυλών της απόλυτης φτωχοποίησης.
Αυτοί που διαθέτουν ιστορική μνήμη γνωρίζουν ότι τέτοια εσωκομματικά «στριμώγματα» (γιατί περί αυτού πρόκειται) είναι πάντα βραχείας διάρκειας και στο τέλος λειτουργούν συσπειρωτικά και ως καταλύτης θετικών εξελίξεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ως γνήσιο κόμμα εξουσίας, είναι φυσικό –και αναγκαίο– να χαρακτηρίζεται από πλουραλισμό απόψεων, να είναι κόμμα πολυσυλλεκτικό, να λειτουργούν στους κόλπους του ποικίλα ρεύματα ιδεών, πράγμα που είναι απόλυτα θεμιτό και εμπεριέχεται στο DNA της Αριστεράς.
Και αν στα συντηρητικά κόμματα η συγκολλητική ουσία της ύπαρξής τους είναι η νομή της οικονομικής εξουσίας, την οποία εκφράζουν, στην Αριστερά η δύναμή μας είναι η συλλογικότητα και ο σεβασμός στη διαφορετική άποψη.
Όλοι ξέρουμε ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερο πολιτικό θάρρος για να σταθεί κανείς μπροστά σε ένα πληκτρολόγιο και να αφορίζει τους πάντες και τα πάντα. Πολιτικό θάρρος χρειάζεται για να βρεθείς σε συμπόρευση με την κοινωνία και να είσαι μπροστάρης σε ένα πρόγραμμα και σε έναν αγώνα που θα δίνει ανάσα και προοπτική στους κοινωνικά και οικονομικά ευάλωτους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ πάντα λειτουργούσε συλλογικά και η πολιτική σύγκρουση με τη Δεξιά και τη συντήρηση δεν μπορεί να γίνεται με όρους ατομικού τσαμπουκά, αλλά μέσα από τη συστράτευση ευρύτερων μαζών της κοινωνίας.
Καμιά λοιπόν εισαγγελική παρέμβαση και καμιά ποινικοποίηση των πολιτικών απόψεων δεν μπορεί να αποτρέψει το μοιραίο για την απερχόμενη κυβέρνηση.
Η πολιτική αλλαγή στις εκλογές που έρχονται, με την ανάδειξη μιας ισχυρής προοδευτικής και δημοκρατικής κυβέρνησης, εκτός από ιστορική ανάγκη, είναι και εθνική και κοινωνική επιταγή.
Και σε αυτήν τη μάχη δεν περισσεύει κανείς.
