Ρούλα Ρέβη: Συγχωρώ, αλλά δεν ξεχνώ…
[Εξομολογήσεις…]
– Θα τα άλλαζα όλα με αυτά που ξέρω…
«Παρά το ότι δεν τελείωσα το σχολείο, θεωρώ ότι θα ήμουν ικανή να τελειώσω ένα πανεπιστήμιο. Το θεωρώ βλακεία που δεν γίνεται. Κάθε περίπτωση ανθρώπου είναι τόσο μοναδική που δεν μπορείς να βάζεις στεγανά και στερεότυπα. Τα στερεότυπα τα σιχαίνομαι. Θεωρώ ότι πάνε τον κόσμο πίσω.
Δύο τρεις φορές στη ζωή μου έχω πάει να παντρευτώ μικρή. Επειδή είχα το πρότυπο της μάνας μου, μου φαινόταν φυσιολογικό να παντρευτώ 20 χρονών. Η μαμά μου παντρεύτηκε 14. Κλέφτηκε. Απίστευτο. Κακώς τους άφησαν, δεν έπρεπε. Γιατί δεν μπορούσε κανένας να το στηρίξει. Έρωτας, ναι, πιστεύω η μάνα μου, άμα τη ρωτήσεις, ακόμα είναι ερωτευμένη, παρότι τον έχασε τον μπαμπά μου, χώρισαν, πέθανε, όλα έχουν γίνει. Πέθανε ξαφνικά πρόπερσι, άσ’ το, άλλο σοκ αυτό.
Όταν μεγαλώνεις, συγχωρείς έτσι κι αλλιώς. Με τον μπαμπά μου, ας πούμε, όταν πέθανε, μπήκα στη διαδικασία αυτή. Όχι ότι δεν έχω θυμό ακόμα. Νομίζω το κάνεις για να είσαι ήσυχος εσύ. Για να είμαι ειλικρινής, μερικά πράγματα δεν αξίζουν συγχώρεση. Λένε οι ψυχολόγοι ‘‘συγχωρώ αλλά δεν ξεχνώ’’. Το πιστεύω. Ξέρεις, υπάρχει ένα σημείο, εκεί ανάμεσα στα 44 και τα 49 που είμαι εγώ, που αλλάζει η αίσθηση του χρόνου. Αρχίζεις και λες ‘‘δεν προλαβαίνω να χαλάσω άλλο χρόνο σε αυτό, έλα, πάμε να τελειώνουμε, να ζήσουμε’’.
Το σκέφτομαι πολύ συχνά τώρα τελευταία αν θα έκανα κάτι διαφορετικά, αν γύριζα τον χρόνο πίσω. Παλιά θα σου έλεγα όχι. Τώρα μπορεί να σου πω ότι άμα ήξερα αυτό που ξέρω τώρα, ναι, θα τα άλλαζα όλα».
Υπογραφή: Ρούλα Ρέβη, Φωτογράφος
