Νίκος Ξυδάκης: Ο κόσμος αυτός υπήρξε και θα συνεχίσει να υπάρχει
[Εξομολογήσεις…]
– Από την Ελλάδα έφυγα τελευταίος το ’70
«Η ζωηρότερη ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων είναι η άνοιξη στην Ερμούπολη, στη Σύρο, και το καλοκαίρι στη Μύκονο. Η πιο ζωηρή μάλιστα από τις αναμνήσεις της Μυκόνου είναι η ετήσια λειτουργία που έκανε στο οικογενειακό εκκλησάκι της Αγίας Άννης η συχωρεμένη η μάνα μου. Το εκκλησάκι αυτό το είχε κτίσει ο προπάππος της. Αξημέρωτα ξεκινούσαμε από το χωριό, μπροστά ο γάιδαρος με τον παπά κι εμείς από πίσω. Η λειτουργία στο ξωκκλήσι της Αγίας Άννης είναι μια εικόνα βγαλμένη, εντελώς θα έλεγε κανείς, από τον Παπαδιαμάντη. Προτού διαβάσω τον Παπαδιαμάντη, είχα ζήσει τον κόσμο που περιγράφει. Κατάλαβα αργότερα ότι ο κόσμος αυτός είχε υπάρξει και πιστεύω πως θα συνεχίσει να υπάρχει πάντα. Η μυρωδιά του καφέ που έψηναν στο καμινέτο και τον πρόσφεραν μετά τη λειτουργία στο προαύλιο του ναού. Οι κορυδαλλοί που κελαϊδούσαν καθώς ρόδιζε, πηγαίνοντας προς την εκκλησία, το πρώτο φως της αυγής. Το μπάνιο στη θάλασσα που έπαιρνε όλο το εκκλησίασμα κατηφορίζοντας προς την παραλία, μετά τη λειτουργία, με τον παπά με ανασηκωμένο το ράσο να μαζεύει πεταλίδες για μας τα παιδιά από τα γειτονικά βράχια. Πρόκειται για μια εικόνα παιδικής ευδαιμονίας».
Υπογραφή: Νίκος Ξυδάκης, πρώην Υπουργός
