Όλα έχουν ένα όριο – Σώστε τη νεολαία από τις ακρότητες
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Παράπονο πάντως δεν μπορούμε να έχουμε. Όλα τα έχει ο μπαξές, εγκληματίες, βιαστές, κατρακύλα των παιδιών και της νεολαίας σε έναν περίεργο τρόπο ζωής, που θεωρεί την αγριότητα, τον τσαμπουκά, την αναίδεια προσόντα ικανά να κερδίσουν την αποδοχή της κοινωνίας σαν άτομα με ισχύ.
Ένας παράδεισος παρανομίας, όπου ψευτογιατροί εκμεταλλεύονται την απελπισία ανθρώπων που υποφέρουν και μέσα σε όλα ένας στρόβιλος από τραγουδιστές της δεκάρας, που τραγουδούν στίχους με χυδαία μηνύματα, θεωρώντας έτσι ότι σπάνε το κατεστημένο και μιλούν για την αλήθεια που κρύβεται πίσω από σεμνοτυφίες και προδομένες ηθικές. Έχει αλλάξει το πρότυπο της οικογένειας, αυτό το καταραμένο λάπτοπ που διδάσκει ελεύθερα, σε όλα τα επίπεδα, και μια ζωή που δεν μπορεί να σταθεί μέσα σε πλαίσια, αλλά έχει την τάση να αφήνει ανεξέλεγκτα τα δεδομένα που συντάσσουν την αρχή της ελευθερίας, της εντιμότητας, της προόδου. Γιατί ελευθερία δεν σημαίνει ότι ζω και κάνω ό,τι θέλω, χωρίς να υπολογίζω την ελευθερία του διπλανού μου. Όλα έχουν ένα όριο, που πρέπει πάση θυσία να τεθεί, με όποιον τρόπο. Είτε με τιμωρία και εγκλεισμό σε αναμορφωτήρια, είτε απαγορεύοντας τα κινητά τηλέφωνα στο σχολείο, είτε με αποβολή από όλα τα σχολεία της χώρας. Αυστηρότητα και επίβλεψη στο σχολείο από καθηγητές την ώρα των διαλειμμάτων.
Προσοχή στην είσοδο οποιουδήποτε δεν έχει σχέση με το σχολείο και απαγόρευση αναπαραγωγής αυτών των τραγουδιών, που τα ακούς να τα τραγουδούν όλοι μαζί. Βέβαια, μεγάλες είναι οι ευθύνες της οικογένειας, που αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει. Δυστυχώς, η οικογένεια, ως ένας κρίκος που είχε την ικανότητα να είναι αλληλέγγυος με τα προβλήματα των μελών της, σήμερα σπανίζει. Ελάχιστες είναι σήμερα εκείνες οι οικογενειακές εορτές που κάποτε ένωναν όλες τις ηλικίες και ανανέωναν την αγάπη των συγγενών και των φίλων ακόμη. Σήμερα αυτό δεν υπάρχει πια. Ο καθένας διασκεδάζει με τον δικό του τρόπο και είναι αναχρονιστικό να γιορτάζεις τις μεγάλες τουλάχιστον γιορτές με τον παππού και τη γιαγιά. Όλοι κλαίγονται γιατί δεν έχουν χρήματα, ότι λιμοκτονούν και με την πρώτη ευκαιρία ξεχύνονται στους δρόμους, αφήνοντας πίσω τους εκείνους που δεν μπορούν. Η οικογένεια λοιπόν καταλύθηκε.
Το σχολείο αδιαφορεί για την παραγωγή γνώσης και τη διαμόρφωση χαρακτήρων, καταργώντας την τιμωρία, επιτρέποντας την αναίδεια και αφήνοντας την έλλειψη σεβασμού να κατακλύσει συμπεριφορές παρμένες από το internet, που σαν χολέρα εξαπλώνεται πάνω στα παιδιά, τις άγουρες ακόμη προσωπικότητες, που δέχονται ό,τι προκαλεί για να φανούν γενναία, υπεράνω κάθε απαγόρευσης ή επιβολής αρχών και αξιών. Το κράτος έχει τη δική του ευθύνη για όλα αυτά που καταγράφονται καθημερινά στα ΜΜΕ. Έλεος πια, κάντε κάτι εσείς, για να ακολουθήσουν και όλοι οι άλλοι. Σώστε τη νεολαία από τις ακρότητες και την έλλειψη χαμένων ευκαιριών, που κατακρημνίζουν ακόμη και τους σωστούς.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ