Ανδρέας Λοβέρδος στο “Π”: Δεν είμαστε κόμμα-αφρόψαρο, είμαστε κόμμα-ατσάλι
Του
ΑΝΔΡΕΑ ΛΟΒΕΡΔΟΥ
Βουλευτή ΠΑΣΟΚ–ΚΙΝΑΛ, πρώην Υπουργού
Ορισμένες φορές για κάποια πολύ συγκεκριμένα και καίρια ζητήματα οι πρόλογοι είναι, αν όχι επιζήμιοι, σίγουρα περιττοί. Γι’ αυτό και ξεκαθαρίζω από τις πρώτες γραμμές αυτού του κειμένου στο φιλόξενο έντυπό σας ότι θέλω να καταστήσω τους αναγνώστες σας κοινωνούς μιας αμετάκλητης και αδιαπραγμάτευτης απόφασής μου: Δεν υπάρχει καμία περίπτωση παρουσία μου να αντιμετωπιστεί το ΠΑΣΟΚ ως ο φτωχός συγγενής του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Η απόφαση αυτή εκκινεί από πρόσφατη εμπειρία μου σε τηλεοπτικό πάνελ και εδράζεται στο γεγονός ότι δεν ζητώ τίποτε περισσότερο από αυτό που η παράταξή μας δικαιούται και αξίζει. Το γεγονός ότι ορισμένοι επιχειρούν να αντιμετωπίσουν το ΠΑΣΟΚ με μοναδικό κριτήριο την ενεστώσα κοινοβουλευτική του δύναμη και ως εκ τούτου αναγορεύουν τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ ως τους δύο αποκλειστικούς μονομάχους, προσωπικά το απορρίπτω και, προφανώς, δεν το καταδέχομαι. Όχι ασφαλώς γιατί έτσι πιστεύω ή γιατί έτσι με βολεύει ή με συμφέρει, αλλά κυρίως και πρωτίστως γιατί έτσι είναι το πρέπον.
Αλίμονο εάν τα κόμματα κρίνονταν ή συγκρίνονταν κάθε φορά με βάση τον αριθμό των βουλευτών που τα εκπροσωπούν τη δεδομένη στιγμή στο Κοινοβούλιο. Προς Θεού, αυτό δεν είναι κάτι που το υποτιμώ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποδέχομαι ότι αυτό είναι το μόνο που τα ορίζει. Οι παρατάξεις κρίνονται στον ενεστώτα αλλά και στον ιστορικό χρόνο. Οι παρατάξεις αξιολογούνται για τις ιδέες τους, για τις προτάσεις τους για το μέλλον. Οι παρατάξεις κρίνονται, προφανώς, και από τα πειραγμένα τους. Οι παρατάξεις αντιμετωπίζονται με τον σεβασμό που αρμόζει στην προσφορά τους στην πατρίδα και στους συμπολίτες μας.
Και στο σημείο αυτό απευθύνω ένα ρητορικό ερώτημα: Υπάρχει παράταξη στη Μεταπολίτευση που εισέφερε στην οικονομία, στην κοινωνία και στην πατρίδα όλα όσα εισέφερε το ΠΑΣΟΚ; Ποια παράταξη αναμόρφωσε την Παιδεία και την Υγεία; Ποια παράταξη μεταρρύθμισε τη λειτουργία του κράτους; Ποια παράταξη προάσπισε μέχρι κεραίας τα εθνικά συμφέροντα; Ποια παράταξη πλήρωσε όταν χρειάστηκε, για το καλό του τόπου και του λαού, τεράστιο πολιτικό κόστος; Πάνω από όλα, ποια παράταξη με την αγωνιστικότητα και τις επιλογές της έδωσε όχι μόνο την ελπίδα αλλά και τη δυνατότητα σε κάθε Ελληνίδα και σε κάθε Έλληνα να διεκδικήσει ό,τι πίστευε πως άξιζε και ονειρευόταν, απαλλαγμένος από στεγανά, κοινωνικές ανισότητες και αποκλεισμούς;
Η απάντηση προβάλλει αβίαστη και είναι το ΠΑΣΟΚ. Με μια ενδελεχή ματιά σε κάθε δεκαετία και στις ανάγκες της στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ για το κοινό συμφέρον προβάλλει ανεξίτηλη. Μέχρι και σήμερα υπήρξαμε και παραμένουμε το πιο υπεύθυνο, το πιο φιλελεύθερο, το πιο ριζοσπαστικό, το πιο προοδευτικό κόμμα. Αυτό δεν αλλάζει. Και σημειώνω ότι δεν είμαστε κόμμα-αφρόψαρο. Είμαστε κόμμα-ατσάλι. Το ότι ο άκρατος λαϊκισμός κάποια στιγμή, εκμεταλλευόμενος το κουρασμένο θυμικό των συμπολιτών μας, κατάφερε να πλήξει τα ποσοστά μας στην κάλπη δεν σημαίνει ότι παραγράφονται όλα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, όταν εμείς αγωνιζόμασταν με σκληρές αλλά αναγκαίες αποφάσεις, κάποιοι επιτήδειοι βγήκαν μπροστά με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.
Με την ελπίδα ότι αυτό δεν θα γίνει καθεστώς και ότι στις εκλογές που έρχονται θα καταφέρουμε να ανατρέψουμε τα χαμηλά ποσοστά που καταγράψαμε στις εκλογικές αναμετρήσεις της προηγούμενης δεκαετίας, πιστεύω ότι έχουμε κάθε δικαίωμα να απαιτούμε τον δέοντα σεβασμό και κάθε λόγο να αγωνιστούμε για το μεγάλο ΠΑΣΟΚ. Μέχρι τότε εμμένω στην απόφασή μου: Όπου και όταν είμαι παρών, κανείς δεν θα φερθεί στην παράταξή μας σαν να είναι ο φτωχός συγγενής. Δεν είναι.
