ΘΡΑΚΙΩΤΙΚΑ: Η κοντή μας μνήμη…
Ήταν 22 Φεβρουαρίου του 2010, όταν… ολοκληρωνόταν το πράγμα σε θεσμικό επίπεδο, με προεξάρχοντες τους πολιτικούς – συνεπικουρούμενους από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Η Αφροδίτη της Μήλου μάς… έστελνε ορθωμένο το μεσαίο της δάχτυλο… Αν ήξερε τον ρόλο που της επιβλήθηκε, είναι προφανές ότι θα χαλάλιζε την αρμονική της όψη για χάρη της ελληνοπρέπειας.
Κάπως θα το είχε εξαφανίσει. Όμως και αυτή, όπως κι εμείς –οι σύγχρονοι Έλληνες, της μαρμαρωμένης ηδυπάθειας–, ήταν ανήμπορη. Άλλος έκανε παιχνίδι, το οποίο ήταν χοντρό και απροκάλυπτο. Δεν χωρούσε αμφιβολία.
Εμείς τα αντέξαμε όλα εκείνη την υπέροχα αποκαλυπτική δεκαετία.
Και γρήγορα τα θάψαμε, όπως όπως. Όπως όλα όσα μας κάνουν να νιώθουμε άβολα. Σαν τα παιδιά, που κλείνουν τα μάτια από αποστροφή (και συνήθως ξεχνούν το στόμα ανοιχτό…) μπροστά σε ένα πιάτο βραστό μπρόκολο…
Σ’ αυτήν την κοντή μνήμη σέρνονται τα κακά της μοίρας μας, σαν γαμήλια τενεκεδάκια σε αμερικάνικο αυτοκίνητο…
Πολλή φασαρία, αλλά σύντομη – μέχρι να περάσει από μπροστά μας η τσίγκινη πομπή.
«Το είπε η τηλεόραση»
Βέβαια, από τότε, έπεσε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Και αλίμονο αν κάποιος εμμένει με καχυποψία, βάζοντας σ’ ένα τσουβάλι ό,τι είναι γερμανικό, εν προκειμένω…
Όταν όμως χρειάζεται ένα «Spiegel» για να πειστούμε πως οι δράκοι είναι όντως… δράκοι, τότε έχουμε ήδη τη φωτιά τους μέσα μας. Και αυτή, απλώς, μας καίει, δεν μας ζεσταίνει.
Σιωπητήριο
Στη Θράκη, η σιωπή έχει απλωθεί εδώ και χρόνια. Από τα χρόνια του «FOCUS» και των άλλων εξωχώριων εντεταλμένων, αλλά και πιο παλιά.
Ο Οντέρ είναι το αποτέλεσμα της ησυχίας που έπεσε σαν πάχνη στα μικρά φυτά (γιατί δεν είναι μόνο η φωτιά που κάνει τη δουλειά της…).
Περί Οντέρ
Τον Φεβρουάριο του 2020, οι Θρακιώτες –στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι άνθρωποι των συνόρων στον Έβρο– απέδειξαν ότι η… ραστώνη είναι κατάσταση και όχι χαρακτηριστικό μας. Ένα ανθρώπινο φράγμα στήθηκε τότε εκεί, αυθόρμητο και δυναμικό. Δεν… χρειαστήκαμε ηγέτη για να μας συνεπάρει, να μας καθοδηγήσει, να αποφασίσει (ως οφείλει).
Ήταν μια… ανακουφιστική στιγμή στη μακρά αυτή περίοδο της απραξίας, της αμηχανίας, του τέλματος.
Όμως ήταν και η καθαρή –ενστικτώδης– αντίδραση απέναντι σε μια πραγματική, κυνική και χυδαία προσπάθεια εισβολής.
Ο Οντέρ είναι το αποτέλεσμα μιας συνεχούς, συστηματικής και υποδόριας προσπάθειας. Είναι μια τυφλή απειλή που υφαίνει τον λεπτό της ιστό, βέβαιη ότι αυτός θα γίνει ορατός μόνο στην τελική ανάπτυξή του.
Πριν από μερικά χρόνια υπήρχαν (τοπικοί) ηγέτες, οι οποίοι κατεύθυναν, αποσοβούσαν κινδύνους, έδειχναν τον δρόμο. Αλλά και εξουσίες που άκουγαν, δημιουργούσαν προϋποθέσεις, στήριζαν όσο γινόταν (…), έκαναν πολιτική για τη Θράκη.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πολυπολιτισμικότητά μας, που αποτέλεσε (λίγο ως πολύ) εξωτικό πλεονέκτημα, έφτασε να προωθείται –γιατί αντανακλούσε την πραγματικότητα– ως ευρωπαϊκό πρότυπο συνύπαρξης.
Γιατί αυτό κομίζουμε τελικά. Απλώς, οι εκτός των τειχών δεν μπορούν (και λογικό) να το αντιληφθούν. Ενώ εμείς, ως αποτέλεσμα του ακατανόητου, το οποίο… σερβίρουμε, αποθαρρυνόμαστε.
Πριν από μερικά χρόνια, υπήρχαν άνθρωποι που περιέγραφαν την κατάσταση. Εξηγούσαν την κάθε φάση της. Άνθρωποι σε εφημερίδες και ΜΜΕ, οι οποίοι εργάζονταν γι’ αυτό, αγωνιούσαν. Γιατί ακόμα και στις αρχές του 21ου αιώνα, οι διαμορφωτές της τοπικής κοινής γνώμης λειτουργούσαν (όχι όλοι) λίγο – πολύ ως ντελάληδες. Οι άνθρωποι τους πλησίαζαν. Άκουγαν. Μάθαιναν…
Και ύστερα οι πολιτικές οπισθοχώρησαν. Άλλες ήταν οι προτεραιότητες. Και οι τοπικές ηγεσίες ξέφτισαν. Και οι ντελάληδες απομακρύνθηκαν.
Και το πράγμα μπήκε στην τελική του φάση…
«FOCUS»
Σήμερα, η ελληνική (πολιτική) πραγματικότητα θυμίζει την κοινωνία του ’50. Βασικό χαρακτηριστικό της, το κουκούλωμα. Όλα υπογείως, τίποτα στο φως. Δεν χρειάζεται κανείς να γνωρίζει για τίποτα. «Τι σε χρειάζεται;», κοινώς.
Όμως η υπόθεση Μουμίν δεν μπορεί να… τακτοποιηθεί. Εξαιτίας ανάλογων… τακτοποιήσεων, η υπόθεση του δημάρχου Ιάσμου… δεν αποτελεί ευθύνη της Ελληνικής Πολιτείας – αν και μόνο δική της είναι.
Στις πλάτες αυτού του ανθρώπου, αιρετού, μέλους της μειονότητας στην Ελλάδα, συνεχίζεται το τουρκικό πλιάτσικο της ελληνικής Θράκης.
Δεν νοείται σε μια ιστορική περιοχή, όπως ο Ίασμος, να ακούμε σήμερα για «Τούρκους» και να μην κουνιέται φύλλο.
Όπως δεν νοείται να κάνει παιχνίδι το τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή για την… επίλυση του ζητήματος.
Δεν νοείται, επίσης, να προωθείται το «φαινόμενο» από τους γείτονες διαμορφωτές της κοινής γνώμης ως το μαύρο πρόβατο, που τυχαίνει να μιλάει την τουρκική…
Είναι, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή, αδήριτη ανάγκη όλοι να… εστιάσουν σωστά αυτήν τη φορά.
Έλλη Μητακίδου
