Ενώ οι προκλήσεις παραμένουν, αισιοδοξία και ελπίδα για το νέο έτος
Του
ΧΡΗΣΤΟΥ Θ. ΜΠΟΤΖΙΟΥ
Πρέσβη ε.τ.
Αισιοδοξία και ελπίδα για το νέο έτος, ενώ οι προκλήσεις παραμένουν
Θα αποφύγουμε λεπτομερείς αναφορές και περιγραφές στα ευχάριστα ή δυσάρεστα που συνέβησαν τον χρόνο που πέρασε. Οφείλουμε να αισιοδοξούμε και η αισιοδοξία αφορά το μέλλον.
Η ανθρωπότητα και κάθε πολίτης εύχεται το νέο έτος να είναι ειρηνικό και να πρυτανεύσει ο ορθολογισμός στις πολιτικές ηγεσίες των κρατών και των διεθνών οργανισμών και οργανώσεων. Να αντιληφθούν ότι τα πράγματα σε σχέση με το παρελθόν έχουν αλλάξει ριζικά και ότι πλέον ζούμε στην εποχή των πυρηνικών όπλων και της ηλεκτρονικής τεχνολογίας.
Ο άνθρωπος, ως άτομο ή συλλογικά, δεν μπορεί να γνωρίζει τι επιφυλάσσει το αύριο. Αλλά κανείς δεν αγνοεί ότι μέγιστος κίνδυνος για την εποχή μας είναι ένας πυρηνικός πόλεμος που μπορεί να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη και η ρύπανση της ατμόσφαιρας και η κλιματική αλλαγή. Να αντιληφθούν οι ηγεσίες των μεγάλων δυνάμεων, από τις πράξεις ή παραλείψεις των οποίων επηρεάζεται η ροή και η πορεία των παγκόσμιων και περιφερειακών γεγονότων, ότι η εποχή που διανύουμε απαιτεί συνεργασία και όχι άκρατους και αλόγιστους ανταγωνισμούς. Ιδιαίτερα οι ΗΠΑ πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν πλέον να ενεργούν ως η μόνη υπερδύναμη στο κόσμο. Μόνο με τη συνεργασία και την αλληλοκατανόηση μπορεί να εξασφαλισθεί η παγκόσμια ειρήνη και η σταθερότητα.
Οι μεγάλες χώρες οφείλουν να συμβάλουν αποφασιστικά ώστε να σταματήσει ο ρωσοουκρανικός πόλεμος, ο οποίος εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους αν επεκταθεί και στις όμορες χώρες ή αν αναγκασθεί η Ρωσία, που φέρει ακέραιη την ευθύνη της εισβολής, να κάνει χρήση –όπως απειλεί ο Πρόεδρος Πούτιν– πυρηνικών όπλων, που θα προκαλέσει ένα τρίτο και πλέον καταστροφικό Παγκόσμιο πόλεμο. Ποιος όμως θα τον χρεωθεί; Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ορθώς χρεώθηκε στη Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ, αλλά δεν ήταν άμοιρες ευθυνών και οι τότε μεγάλες δυνάμεις, καθώς τον ανέχθηκαν και επέτρεψαν σε αυτόν αλλά και στον Μουσολίνι να εγκαθιδρύσουν αυταρχικά και απολυταρχικά καθεστώτα, με τις γνωστές για τον κόσμο συνέπειες. Τους σημερινούς πολέμους θα πρέπει να τους χρεώνονται όσοι τους υποθάλπουν και τους υποκινούν, όχι για ιδεολογικούς λόγους, αλλά για συμφέροντα και το γόητρο.
Η παγκοσμιοποίηση που επικράτησε μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού εξέθρεψε πολλές ελπίδες ότι εφεξής η παγκόσμια κοινωνία θα βίωνε μια ήρεμη περίοδο ειρήνης και συνεργασίας. Όμως οι ελπίδες διαψεύσθηκαν πολύ γρήγορα. Η παγκοσμιοποίηση διεύρυνε τις κοινωνικές ανισότητες και οδήγησε σε παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία, εκτός άλλων, προκάλεσε μεγάλα μεταναστευτικά κύματα και εσωτερικές αναταραχές αντίστοιχα. Ελλάδα και Ιταλία αποτελούν τις κύριες πύλες εισόδου προσφύγων και οικονομικών μεταναστών και η αντιμετώπιση του προβλήματος δέον να αποτελέσει από τις προτεραιότητες της εξωτερικής μας πολιτικής.
Το θέμα της υγείας των πολιτών είναι επίσης πολύ σημαντικό. Αναγκαία καθίσταται η συνεργασία των εθνικών κυβερνήσεων με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΔΟΥ) για τον περιορισμό και την τελική εξαφάνιση ης πανδημίας του κορονοϊού, που εξακολουθεί να ταλαιπωρεί τους πολίτες όλων των ηπείρων. Πρόσθετη ευχή και προσδοκία, η Ευρωπαϊκή Ένωση να λάβει τις κατάλληλες αποφάσεις προς την κατεύθυνση της πλήρους ενοποίησης, με απόκτηση κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Χωρίς αυτούς τους δύο βασικούς πυλώνες δεν θα υπολογίζεται διεθνώς και θα παραμείνει απλώς μια οικονομική ένωση-αγορά, με κίνδυνο να οδηγηθεί ακόμη και σε διάλυση. Η χώρα μας ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο από κάποιες άλλες να καταστεί η ΕΕ μια πραγματική ένωση, με αποτρεπτική ικανότητα σε απειλές και προκλήσεις κατά των χωρών-μελών της.
Για την εξωτερική μας πολιτική κύρια πρόκληση και απειλή αποτελεί η γειτονική Τουρκία, η οποία ακολουθεί μια αναθεωρητική πολιτική στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, η οποία τελευταίως έχει ενταθεί, με ευθείες απειλές του καθεστώτος Ερντογάν. Η Άγκυρα δεν διεκδικεί κάποια νόμιμα δικαιώματα που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο. Εκβιάζει και απειλεί με ιδεολογική βάση την αναβίωση ενός καθεστώτος νεοοθωμανισμού. Οι τουρκικές προκλήσεις αντιμετωπίζονται από τις ελληνικές κυβερνήσεις με αποφασιστικότητα μεν, αλλά συγχρόνως και με αυτοσυγκράτηση. Ίσως και κάποια διστακτικότητα, αν κρίνουμε από το ότι η τωρινή κυβέρνηση δεν έχει εγείρει το θέμα της επιβολής κυρωτικών μέτρων κατά της Τουρκίας, που έχουν αποφασισθεί προ διετίας και πλέον από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, άλλα παραμένουν στο συρτάρι του αρμοδίου επιτρόπου για τις εξωτερικές υποθέσεις, όπως και θέμα ακύρωσης της συμφωνίας τελωνειακής ένωσης Τουρκίας – ΕΕ. Ούτε προσέφυγε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ηνωμένων Εθνών, όταν ο Ερντογάν απείλησε ευθέως να βομβαρδίσει την Αθήνα με πυραύλους τουρκικής κατασκευής. Προφανώς, η ελληνική κυβέρνηση θέλει να αποφύγει μια περαιτέρω όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων ή προσδοκά σε παρέμβαση των κοινοτικών και νατοϊκών εταίρων, οι οποίοι, όμως, επισήμως και δημοσίως εξακολουθούν να σιωπούν.
Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα που προκαλεί ανησυχία και εμπλέκει και την εξωτερική μας πολιτική είναι η αισθητή και συνεχώς αυξανόμενη μετανάστευση των νέων και η αντίστοιχη μείωση του πληθυσμού της χώρας. Επιβάλλεται η απλοποίηση των διαδικασιών απόδοσης της ελληνικής υπηκοότητας σε όσους τη ζητήσουν και έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή σε εκείνους που πληρούν τις νόμιμες προϋποθέσεις ελληνοποίησης. Οι φοβίες που εκπορεύονται από ορισμένους συντηρητικούς κύκλους, σύμφωνα με τους οποίους η απόδοση της ελληνικής υπηκοότητας με βάσει ευρύτερα και γενικότερα κριτήρια μπορεί να αλλοιώσει την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων, δεν ευσταθούν και είναι ολοσχερώς λανθασμένες. Όσοι παρακολούθησαν το τελευταίο Μουντιάλ στο Κατάρ δεν παραξενεύτηκαν όταν είδαν ότι το χρώμα των μισών και πλέον αξιόλογων παικτών της Εθνικής Γαλλίας, που έφτασε στην τελική αναμέτρηση με την Αργεντινή, δεν ταίριαζε με εκείνο των γαλατών προγόνων των Γάλλων.
Ευχή όλων για τον νέο χρόνο είναι να επικρατήσει η λογική, η ειρήνη και αισιοδοξία, για ένα καλύτερο μέλλον παγκοσμίως, και να αντιμετωπισθούν οι προκλήσεις –διεθνείς ή εθνικές– με αποφασιστικότητα και σύνεση. «Θαρσείν χρη»… όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι.
