Νικ. Κακλαμάνης στο “Π”: Πραγματικοί ηγέτες για το καλό των λαών και όχι για το «καλό» των λόμπι
Του
ΝΙΚΗΤΑ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ
Α’ Αντιπροέδρου της Βουλής, Βουλευτή Α’ Αθηνών ΝΔ
Στο ελληνικό λεξικό ως «λομπίστας» καταγράφεται το άτομο που κινεί τα νήματα παρασκηνιακά ή «ο κινών τις μαριονέτες του πολιτικού παιγνίου».
Επειδή την περίοδο 1994 – 1999 ήμουν ευρωβουλευτής, οφείλω να ομολογήσω ότι ο προηγούμενος ορισμός αποτυπώνει 100% την αλήθεια.
Προσωπικά, δεν εξεπλάγην για τα όσα είδα και άκουσα σχετικά με τους περίφημους «λομπίστες», που αριθμούν περί τις 25.000, γιατί τους έζησα από πρώτο χέρι στις Βρυξέλλες.
Για παράδειγμα, εκείνη την εποχή το ισχυρότερο λόμπι ήταν οι λεγόμενοι «Ατλαντιστές», πίσω από τους οποίους βρισκόταν το ΝΑΤΟ. Τότε είχε ξεκινήσει η συζήτηση για το ότι η Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει κοινή εξωτερική πολιτική και κοινή άμυνα. Οι Αμερικάνοι δεν το ήθελαν και τελικά το πέτυχαν. Δείτε σήμερα πώς έχει κομματιαστεί η ΕΕ…
Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν ένα ακόμη δείγμα. Ενώ η Κομισιόν είχε απαγορεύσει τον εξοπλισμό των αντικρουόμενων πλευρών (Σέρβων – Κροατών), υπήρχε ένα πανίσχυρο λόμπι που την ίδια ώρα εξόπλιζε τους Κροάτες! Και η Γιουγκοσλαβία ισοπεδώθηκε…
Σήμερα, οι διαδρομιστές (συνώνυμο του λομπίστα) δεν κρύβουν κατά το ελάχιστο ποιος είναι ο σκοπός τους. Γιατί, δηλαδή, «αρμενίζουν» καθ’ όλο το εικοσιτετράωρο στις χιλιάδες αίθουσες του Ευρωκοινοβουλίου, τις οποίες έχουν μετατρέψει σε δεύτερο σπίτι τους;
Κατόπιν εντολών που παίρνουν από τα αφεντικά τους (τραπεζίτες και επιχειρηματίες), επιδιώκουν –και συνήθως καταφέρνουν– να εναρμονίζουν τη ευρωπαϊκή νομοθεσία υπέρ των συμφερόντων πολυεθνικών κολοσσών.
Αυτή είναι η δουλειά των συγκεκριμένων ανθρώπων – και δεν διστάζουν να το ομολογούν. Το λένε ωμά και δεν τους ενδιαφέρει αν σχολιάζονται αρνητικά.
Το πρόβλημα όμως για μένα δεν είναι οι λομπίστες.
Το θέμα είναι ότι οι ευρωβουλευτές εκλέγονται από τους λαούς για να κάνουν καλύτερες τις ζωές τους, ωστόσο τις κάνουν χειρότερες, αφού μετατρέπονται σε πιόνια για τα συμφέροντα ολίγων αλλά πανίσχυρων.
Γι’ αυτό και το «Qatargate» δεν με ξάφνιασε. Με στεναχώρησε όμως ότι αυτή που «πιάστηκε στη φάκα» ήταν Ελληνίδα. Και αυτό γιατί κηλιδώθηκε η χώρα μας.
Αυτό, ναι, με πείραξε, επειδή ο λαός μας είχε ακούσει πολλά από τους υποτιθέμενους εταίρους μας τις εποχές των Μνημονίων, και ενώ είχε αρχίσει να βγάζει από πάνω του αυτές τις ρετσινιές, ήρθαν να κολλήσουν νέες.
Από την άλλη πλευρά, βέβαια, μπορεί εύκολα να αντιπαρατάξει κάποιος τον φαρισαϊσμό των αξιωματούχων της ΕΕ, οι οποίοι μέχρι χθες, υποτίθεται, δεν είχαν ακούσει, δεν είχαν δει, δεν γνώριζαν, για τα λόμπι και τις μεθόδους τους.
Μιλάμε για την ύψιστη υποκρισία, όταν στην επίσημη ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου οποιοσδήποτε μπορεί να διαβάσει ότι «η επαφή με τα λόμπι αποτελεί νόμιμο και απαραίτητο κομμάτι της νομοθετικής διαδικασίας»!
Όταν τα κενά αυτής της «νόμιμης και απαραίτητης νομοθετικής διαδικασίας» θυμίζουν σουρωτήρι ηθικής –ή, αν προτιμάτε, εργόχειρο διαπλοκής–, εύκολα καταλαβαίνει ο καθένας την ευκολία διείσδυσης των συμφερόντων.
Δεν μπορεί να ερμηνευθεί διαφορετικά η περίπτωση, π.χ., του πρώην προέδρου της Κομισιόν, του Πορτογάλου Μανουέλ Μπαρόζο, ο οποίος δύο χρόνια μετά τη θητεία του προσελήφθη στην Goldman Sachs!
Ο κ. Μπαρόζο, τυπικά, βέβαια, είχε τηρήσει τον «κώδικα δεοντολογίας», που –υποτίθεται– του επέβαλλε ότι για να αναλάβει το νέο του πόστο θα έπρεπε να έχουν μεσολαβήσει τουλάχιστον 18 μήνες μέχρι την ανάληψη νέας θέσης σε συναφές αντικείμενο.
Τι άλλο αποκαλύφθηκε, ύστερα από μερικά χρόνια, σε γερμανικό έντυπο;
Ότι οι 13 από τους 27 Επιτρόπους της ΕΕ επί εποχής Μπαρόζο είχαν αναλάβει υψηλόβαθμες θέσεις σε εταιρείες λόμπινγκ ή άλλες επιχειρήσεις, ενώ το ίδιο συνέβη με 185 ευρωβουλευτές που ολοκλήρωσαν τη θητεία τους το 2014!
Άλλη χαρακτηριστική περίπτωση: Ο (Γερμανός) Γκίντερ Έτινγκερ, πρώην Επίτροπος για τον Προϋπολογισμό και παλιότερα για την Ψηφιακή Οικονομία.
Μόλις έναν χρόνο μετά τη λήξη της θητείας του εμφανίστηκε στο μισθολόγιο 13 μεγάλων επιχειρήσεων. Ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά δεκατρείς!
Υπήρχε ποτέ περίπτωση να περάσει ο «κώδικας ηθικής», που… ψέλλισε η νυν πρόεδρος της Κομισιόν (Γερμανίδα) Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, όταν έσκασε η βόμβα από το Κατάρ; Φυσικά και όχι.
Ως ευρωβουλευτής, στην πιο ρομαντική εκείνη περίοδο του 1994 – 1999, είχα προβλέψει τι θα συμβεί.
Τότε είχα γράψει και πάλι ένα άρθρο για το «ΠΑΡΟΝ», στο οποίο περιέγραφα πώς μεταλλάσσεται η Ευρώπη που είχαν ονειρευτεί οι Κολ, Ντε Γκολ, Αντενάουερ, Μιτεράν και Καραμανλής.
Ο τίτλος ήταν «Η κοινωνική Ευρώπη πέθανε, ζήτω η Ευρώπη των τραπεζιτών».
Τις επόμενες μέρες, ΜΜΕ τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη με χαρακτήριζαν «Λεπέν της Ελλάδας», αντιευρωπαϊστή, εθνικιστή, στην ηπιότερη εκδοχή του πολιτικά μαύρου.
Σήμερα, που στη Γαλλία και στην Ιταλία ο λεπενισμός ουσιαστικά κυβερνά, ειλικρινά αναρωτιέμαι: Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει;
Ειλικρινά, φοβάμαι ότι δεν έχουμε δει ακόμη τα χειρότερα, αν δεν βρεθούν νέοι πολιτικοί ηγέτες, οραματιστές για την Ευρώπη.
Πραγματικοί ηγέτες, που θα ενδιαφέρονται για τις κοινωνίες, για την παιδεία, για την υγεία, για το καλό των λαών και όχι για το «καλό» των λόμπι…
