Ο Ερντογάν απειλεί με πυραύλους

–H κυβέρνηση παρακολουθεί και περιμένει από τον Σίσι να βάλει πλάτη…

Του
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

Την ώρα που η Αθήνα έχει μπει στον προθάλαμο μιας βαθιάς πολιτικής κρίσης, με τις υποκλοπές να αποδυναμώνουν την κυβέρνηση τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, η Τουρκία, που και αυτή έχει μπει σε μια ακραίας σύγκρουσης προεκλογική περίοδο, οδηγεί σε άλλα, αναβαθμισμένα πλέον επίπεδα την αναθεωρητική πολιτική της έναντι της χώρας μας.

Η σημαντικότερη και ευρύτερη πλέον αμφισβήτηση ελληνικού εδάφους μετά τα Ίμια, με το ανιστόρητο τελεσίγραφο ότι εάν δεν αποστρατιωτικοποιηθούν τα νησιά ακυρώνεται η ελληνική κυριαρχία επί αυτών, συνοδεύεται πλέον από ευθείες πολεμικές απειλές, τις οποίες δεν μπορεί και δεν δικαιούται να αγνοεί ή να υποτιμά η ελληνική κυβέρνηση.

«Θα έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά και θα κάνουμε ό,τι είναι αναγκαίο», προειδοποιεί ο κ. Τσαβούσογλου, με τον Ταγίπ Ερντογάν να συγκεκριμενοποιεί την απειλή, ξεπερνώντας κάθε όριο. «Θα χτυπήσουμε και την Αθήνα», δήλωσε ο κ. Ερντογάν, αναφερόμενος στον φόβο που έχει, υποτίθεται, προκαλέσει στην Ελλάδα η δοκιμαστική εκτόξευση του τουρκικού πυραύλου «Tayfun». (Σημ.: Ο Τούρκος Πρόεδρος έφτασε στο σημείο να ανακοινώσει πως η εμβέλεια του πυραύλου θα φτάσει τα 1000 χιλιόμετρα).

Οι απειλές αυτές είναι πρωτοφανείς, όχι μόνο γιατί εκτοξεύονται από μια χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ εναντίον συμμάχου χώρας και ήδη παλαιού μέλους της ΕΕ, αλλά γιατί αντίστοιχη δήλωση από μια οποιαδήποτε άλλη χώρα του πλανήτη θα είχε σημάνει συναγερμό και κινητοποίηση του διεθνούς παράγοντα και του ΟΗΕ.

Όμως στην περίπτωση του κ. Ερντογάν απλώς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ «εξέφρασε τη λύπη του», από τον φόβο ότι με τέτοιες αντιπαραθέσεις… αποδυναμώνεται το μέτωπο στην Ουκρανία, ενώ η ΕΕ δεν αντέδρασε καν σε αυτήν την ευθεία απειλή επίθεσης που δέχεται όχι κάποια μακρινή χώρα, αλλά ένα μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Βέβαια η ευθύνη ανήκει εν μέ­ρει και στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία, βουλιαγμένη στην γκρίζα καθημερινότητα και έχοντας χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία, σιώπησε και περιορίστηκε σε μια χαμηλών τόνων δήλωση του Νίκου Δένδια, ο οποίος συνέκρινε τις α­πειλές Ερντογάν με τη στάση της Βόρειας Κορέας.

Η κυβέρνηση όφειλε από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε αυ­τή η αναβαθμισμένη απειλή εναντίον της χώρας μας να κινητοποιηθεί σε ΕΕ, ΝΑΤΟ και ΟΗΕ προκειμένου να καταγγείλει την πολιτική Ερντογάν, η οποία απειλεί ευθέως πλέον την περιφερειακή ασφάλεια και σταθερότητα. Ίσως ο κ. Μητσοτάκης αρκεστεί και πάλι σε μια ευχολογική αναφορά στα Συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής, μία από τις τόσες που μονότονα επαναλαμβάνονται και με τις οποίες ο κ. Ερντογάν απλώς υπομειδιά…

Και από μόνη της αυτή η αναβάθμιση της τουρκικής απειλής ενα­ντίον της χώρας μας έπρεπε να αφαιρέσει από την κυβέρνηση το ενοχικό σύνδρομο που τη διακατέχει έναντι της Τουρκίας σχετικά με τη δήθεν αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, καθώς και μόνο αυτές οι απειλές δίνουν πλέον τη νομιμοποίηση στην Αθήνα να επικαλεσθεί το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρ­τη του ΟΗΕ περί νόμιμης άμυνας, ώστε να εξηγηθεί επαρκώς ο λόγος για τον οποίο λαμβάνονται στοιχειώδη μέτρα άμυνας στα νησιά. Επιπλέον, η κυβέρνηση, έχοντας αυτά και τόσα άλλα ακόμη επιχειρήματα στη φαρέτρα της, θα έπρεπε να είχε ήδη θέσει το θέμα στην ΕΕ, απαιτώντας άμεση και συλλογική απάντηση, αλλά και στον ΟΗΕ, καθώς το Συμβούλιο Ασφαλείας είναι ο θεματοφύλακας της παγκόσμιας ειρήνης.

Στο αρνητικό κλίμα που διαμορφώνεται πάντως σημαντικό ρόλο παίζουν και τα ελληνικά ΜΜΕ, τα οποία καθημερινά λειτουργούν ως τηλεβόες της τουρκικής προπαγάνδας και ως μέσα της άσκησης υβριδικών επιχειρήσεων της Άγκυρας, καλλιεργώντας φόβο και τρόμο απέναντι στην Τουρκία. Η νέα μόδα των ελληνικών τηλεοπτικών σταθμών και ιστοσελίδων είναι να αναπαράγουν εκτενέστατα αποσπάσματα τουρκικών… τηλεοπτικών εκπομπών αμφίβολου ποιότητας και εγκυρότητας, στις οποίες παρελαύνουν απόστρατοι καθηγητές σχολιαστές (που κανείς δεν γνωρίζει την αξιοπιστία τους) να κάνουν «πόλεμο» εναντίον της Ελλάδας…

Στην Αθήνα έσπευσαν σχεδόν να πανηγυρίσουν ως «ελληνική νί­κη» την απόφαση του αιγύπτιου Προέδρου Σίσι για μονομερή οριοθέτηση της ΑΟΖ της χώρας του προς τα σύνορα με τη Λιβύη. Μια κίνηση η οποία εξυπηρετεί ευθέως τα αιγυπτιακά συμφέροντα, καθώς προσθέτει ένα σημαντικό τμήμα ΑΟΖ (που βάσει του τουρκολιβυκού μνημονίου θα ήταν λιβυκή) στην Αίγυπτο και συγχρόνως στέλνει το μήνυμα στη Λιβύη ότι δεν θα της επιτραπεί να επωφεληθεί από τη συ­μπόρευση με την Τουρκία σε ό,τι α­φορά τουλάχιστον το νότιο τμήμα του τουρκολιβυκού μνημονίου, που αφορά άμεσα την Αίγυπτο.

Η κίνηση της Αίγυπτου είναι σημαντική, καθώς δείχνει τη σταθερή επιλογή του Προέδρου Σίσι να μην αποδεχθεί στην περιοχή του παρεμβάσεις της Άγκυρας, εξ ου και η πλήρης αποδοκιμασία των δύο τουρκολιβυκών μνημονίων.
Όμως αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι ο κ. Σίσι θα σπεύσει να υπερασπισθεί την Ελλάδα σε περίπτωση που η Τουρκία, από μόνη της ή και σε συνεργασία με τη Λιβύη, επιχειρήσει να προκαλέσει τετελεσμένα εις βάρος της Ελλάδας.

Επίσης, ο κ. Σίσι με την κίνηση αυτή μάλλον εκθέτει την ελληνική κυβέρνηση, καθώς της δείχνει τον δρόμο για μια επιλογή την οποία αποφεύγει η Αθήνα προκειμένου να μην έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση με την Τουρκία. Διότι η Αθήνα έχει μεν από το 2011, με την τροπολογία Μανιάτη, ανακοινώσει το γενικό πλαίσιο των εξωτερικών ορίων της ελληνικής ΑΟΖ με βάση τη μέση γραμμή, αλλά έχει αποφύγει μέχρι σήμερα έστω και σε ορισμένες περιοχές να καταθέσει συγκεκριμένες συντεταγμένες. Μόνο εμμέσως έχει γίνει αυτό, με τη χάραξη των οικοπέδων νότια της Κρήτης.

Μία ακόμη πρόκληση για την Ελλάδα, την οποία δεν πρέπει να βάζουμε κάτω από το χαλί, είναι ότι η Αίγυπτος και στην οριοθέτησή της με τη Λιβύη δείχνει να ακολουθεί τη γραμμή της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας μερικής οριοθέτησης ΑΟΖ. Αυτό σημαίνει ότι στρώνει τον δρόμο τουλάχιστον στη Λι­βύη, ώστε να απαιτήσει από την Ελλάδα, εάν και όποτε ξεκινήσουν συνομιλίες, να ακολουθηθεί η ίδια πρακτική και διαδικασία. Αυτό σημαίνει ότι ούτε η Γαύδος ούτε τα νησιά Σχίζα, Στροφάδες, Σαπιέντζα, Χρυσή, Κουφονήσι θα έχουν επήρεια και πιθανόν να απαιτηθεί και μειωμένη επήρεια της Κρήτης (όπως έγινε δηλαδή αποδεκτό στην οριοθέτηση με την Αίγυπτο) και συνεπώς η μέση γραμμή θα χαραχθεί βορειότερα, με αποτέλεσμα ένα μέρος των οικοπέδων στα οποία σήμερα πραγματοποιεί έρευνες η ExxonMobil να μετατραπεί σε λιβυκή ΑΟΖ.

Προφανώς, αυτήν τη στιγμή η Ελλάδα έχει μοναδικό σύμμαχο έναντι των τουρκολιβυκών μνημονίων τον αιγύπτιο Πρόεδρο Σίσι, αλλά αυτό γίνεται επειδή αυτό προς το παρόν εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τις προσωπικές επιδιώξεις του αιγύπτιου Προέδρου. Η Α­θήνα δεν θα πρέπει να κάνει το λάθος και να στηριχθεί αποκλειστικά στις καλές προθέσεις του αιγύπτιου Προέδρου, με την ελπίδα ότι θα κάνει αυτός τη βρώμικη δουλειά με Λιβύη και Τουρκία. Εξάλλου δεν θα πρέπει να ξεχνάμε αυτό που παλαιότεροι διπλωμάτες επισήμαιναν διαρκώς: οι συμμαχίες και οι φιλίες με άραβες ηγέτες είναι σαν τις καλαμιές στον κάμπο.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ