Από τη «δημοσιονομική ανηθικότητα» του 2009 στο «Qatargate» το 2022 – Του Ν. Στραβελάκη

December 19, 2022 στις κατηγορίες ΑΠΟΨΕΙΣ,Αρθρογράφοι,γράφουν,ΠΟΛΙΤΙΚΗ,

–Μια αναδρομή στην ελληνική κρίση, με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων ημερών

Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Η κοινή γνώμη παγκοσμίως είναι συγκλονισμένη από τις αποκαλύψεις για τον ενδεχόμενο χρηματισμό στελεχών της Κομισιόν και του Ευρωκοινοβουλίου από το Εμιράτο του Κατάρ.

Το ακριβές αντικείμενο και το σύνολο των εμπλεκομένων στον ενδεχόμενο χρηματισμό δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστά. Όμως είναι σίγουρο ότι εμπλέκεται η αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Εύα Καϊλή, η οποία έχει ήδη συλληφθεί, ενώ φέρονται να έχουν σχέση με την υπόθεση ο πρώην έλληνας επίτροπος Δημήτρης Αβραμόπουλος και ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Μαργαρίτης Σχοινάς. Ο κ. Αβραμόπουλος υπήρξε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΜΚΟ «Fight Impunity», που συνδέεται με το σκάνδαλο, ενώ ο κ. Σχοινάς είχε προβεί, όπως και η Καϊλή, σε επαινετικές δηλώσεις για το Εμιράτο του Κατάρ. Την ίδια στιγμή, γελοιογραφίες του γαλλικού σατιρικού περιοδικού «Charlie Hebdo» φέρουν εμπλεκόμενη στο σκάνδαλο ακόμα και την πρόεδρο της Επιτροπής Ούρσουλα φον ντε Λάιεν.

Η συγκεκριμένη υπόθεση φέρεται να έχει ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, αφού ο εισαγγελέας των Βρυξελλών, εκτός από την κ. Καϊλή, ζήτησε την άρση της ασυλίας και της ευρωβουλευτού της Νέας Δημοκρατίας Μαρίας Σπυράκη. Σύμφωνα με την ηλεκτρονική εφημερίδα iEidiseis (15/12), η κ. Σπυράκη ελέγχεται για πιθανά ψευδείς χρεώσεις αμοιβών συμβούλου της.

Το βασικό όμως είναι ότι το σκάνδαλο έφερε στο προσκήνιο την πραγματικότητα των Βρυξελλών. Μια γραφειοκρατία διορισμένων αξιωματούχων, περιστοιχιζόμενων από lobbies, που ξοδεύουν μεγάλα ποσά για να πετύχουν την έκδοση ευνοϊκών οδηγιών και την πρόσβαση στα κοινοτικά κονδύλια. Ένας συνδυασμός που ευνοεί την ανάπτυξη της διαφθοράς και της διαπλοκής, αφού η λογοδοσία είναι περιορισμένη και οι περισσότεροι πρωταγωνιστές (πλην των ευρωβουλευτών) δεν υπόκεινται καν στη δοκιμασία των αστικών εκλογών.

Την ώρα που το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο στην Ελλάδα και στον κόσμο πέφτει (για μια ακόμη φορά) από τα σύννεφα, η μνήμη μου δεν μπορεί παρά να γυρίσει 13 χρόνια πίσω, στο 2009. Τότε, η ελληνική κρίση είχε θεωρηθεί από το ίδιο κατεστημένο, που σήμερα ελέγχεται για το «Qatargate», αποτέλεσμα «δημοσιονομικής ανηθικότητας». Για τους ορθόδοξους οικονομολόγους η κρίση στην Ελλάδα δεν ήταν κομμάτι της παγκόσμιας κρίσης του 2008, αλλά της εύνοιας του εγχώριου πολιτικού συστήματος σε άτομα και ομάδες ημετέρων. Αυτό οδήγησε στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και στη χρεοκοπία. Το πολιτικό, επιχειρηματικό και μιντιακό κατεστημένο υιοθέτησε άκριτα αυτήν την αιτιολόγηση. Χαρακτηριστική η δήλωση του τότε υπουργού Θόδωρου Πάγκαλου: «μαζί τα φάγαμε».

Ακολούθησαν 13 χρόνια λιτότητας, ισοπέδωσης των εργασιακών σχέσεων, σκληρής, κυρίως έμμεσης, φορολογίας και υποβάθμισης των δημόσιων υπηρεσιών (παιδεία, υγεία, κοινωνική πρόνοια). Τα αποτελέσματα γνωστά. Το ΑΕΠ μειώθηκε 25% σε πραγματικούς όρους, οι επενδύσεις εξαφανίσθηκαν και η εισοδηματική ανισότητα οξύνθηκε περαιτέρω, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το 2020. Αλλά το τραγικότερο είναι ότι το δημόσιο χρέος, για την τιθάσευση του οποίου υποτίθεται ότι έγιναν όλα αυτά, όχι μόνο δεν έπεσε, αλλά ανέβηκε τόσο σε απόλυτα νούμερα όσο και ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Το φοβερό είναι ότι όλες αυτές τις πολιτικές τις επέβαλαν γραφειοκρατείες και «θεσμοί» που σήμερα αποδεικνύεται ότι έχουν σημαία τους τη «δημοσιονομική ανηθικότητα». Φαίνεται να έχουν κατασπαταληθεί πολύτιμοι πόροι για προσωπικό πλουτισμό, ενώ οι γραφειοκράτες κάνουν επ’ αμοιβή δημόσιες σχέσεις για μεσαιωνικά καθεστώτα όπως αυτό του Κατάρ. Πέρα από την καταπίεση των γυναικών, οι Αρχές του Εμιράτου φέρεται να έχουν οδηγήσει στον θάνατο τουλάχιστον 6.500 εργάτες-μετανάστες, που αναζήτησαν ένα μεροκάματο στα έργα για τη διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Όμως οι «θεσμοί» της ΕΕ δεν συγκινήθηκαν καθόλου με όλα αυτά. Αντίθετα, κράδαιναν δαμόκλειο σπάθη όταν επρόκειτο για εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Έκοβαν συντάξεις, βαριά και ανθυγιεινά ένσημα, επέκτειναν το όριο συνταξιοδότησης, παρέτειναν το ωράριο, μείωναν τις υπερωρίες, για να θυμηθούμε μερικά. Μάλιστα, οι κυβερνήσεις που διόρισαν αυτές τις γραφειοκρατίες, με πρώτη τη γερμανική κυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών, μας κουνούσαν το δάκτυλο λέγοντας ότι «πρέπει να κάνουμε τα μαθήματά μας». Αυτή ήταν η επωδός της κ. Μέρκελ προς εμάς, τους καθυστερημένους κατοίκους αυτής της χώρας, ώστε να συμπεριληφθούμε στο άρμα του δυτικού κόσμου.

Με όλα αυτά που έγιναν και γίνονται, τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβουμε αυτήν την απάτη;