Απονομή Δικαιοσύνης σε όλα τα έμβια όντα…
Μια εκπληκτική ιδιορρυθμία της ζωής στη μεσαιωνική εποχή είναι ότι οι άνθρωποι μπορούσαν, και το έκαναν, να σύρουν ζώα και έντομα στα δικαστήρια και να τα δικάζουν σαν να ήταν ανθρώπινα όντα.
Λίγα είναι τα στοιχεία που επαληθεύουν το θέμα, όμως ο Edmund P. Evans δημοσίευσε το 1906 ένα ολόκληρο βιβλίο αφιερωμένο σε δίκες ζώων με τίτλο «The Criminal Prosecution and Capital Punishment of Animals».
Σε αυτό αφηγείται περίπου 200 ιστορίες με γαϊδούρια, γουρούνια και κόκορες, συχνά ντυμένα με ανθρώπινες ενδυμασίες, να αποτελούν μέρος ζοφερών νομικών διαδικασιών.
Και αν νομίζετε ότι το «αστείο» σταματά εδώ, υπάρχει μία ακόμη πιο αστεία διάσταση: Ενώ οι υποθέσεις εναντίον αναγνωρίσιμων μεγαλύτερων ζώων εκδικάζονταν συνήθως σε κοσμικά δικαστήρια, οι υποθέσεις κατά μικρότερων πλασμάτων, όπως οι μύκητες, οι αρουραίοι ή οι ακρίδες, ήταν αρμοδιότητα της εκκλησίας.
Όλες αυτές οι υποθέσεις ακολουθούσαν τις συνήθεις δικανικές διαδικασίες, με παράθεση τεκμηρίων και επιχειρημάτων, κατάθεση μαρτύρων και έκδοση αποφάσεων.
Η αλλόκοτη δίκη των σκαθαριών έγινε τον 16ο αιώνα στη Νοτιοανατολική Γαλλία.
Τα έντομα αυτά ήταν τα Rhynchites Auratus, γνωστά, ανελέητα παράσιτα των οπωρώνων.
Οι νομικές διαδικασίες ξεκίνησαν το 1545, όταν οι οινοπαραγωγοί κατηγόρησαν τα τρυγόνια ότι κατέστρεψαν τους αμπελώνες στην περιοχή St. Julien.
Ο πρόεδρος του εκκλησιαστικού δικαστηρίου, ονόματι Francois Bonnivard, αρνήθηκε να τιμωρήσει τα ασυνείδητα πλάσματα και συνέστησε στους οινοποιούς να αποφύγουν τη θεία οργή μετανοώντας για τις αμαρτίες τους, παρακολουθώντας τρεις ειδικές λειτουργίες και, φυσικά, πληρώνοντας κάποιους φόρους δεκάτης στην εκκλησία, μετά την καταβολή των οποίων τα μοχθηρά σκαθάρια τους άφησαν ήσυχους.
Το 1587 τα σκαθάρια επέστρεψαν. Για οκτώ μήνες οι αντίδικοι έδωσαν σκληρή μάχη, με την υπεράσπιση να ισχυρίζεται ότι ως πλάσματα του Θεού τους επιτρεπόταν να καταναλώνουν «κάθε πράσινο βότανο για κρέας».
Ο δήμαρχος του St. Julien πρότεινε στη συνέχεια τη δημιουργία μιας μορφής καταφυγίου για τα έντομα, υπό την προϋπόθεση ότι θα εγκαταλείψουν τους αμπελώνες – υπό την απειλή αφορισμού.
Δυστυχώς, δεν θα μάθουμε ποτέ την απόφαση αυτών των μακροχρόνιων δικών, γιατί η τελευταία σελίδα των δικαστικών πρακτικών φαίνεται να έχει φαγωθεί… από έντομα!
Γιατί να προχωρήσει κανείς σε μια τέτοια παρωδία νομικής διαδικασίας; Όλα ήταν θέμα τυφλής πίστης.
Σύμφωνα με τον Nicholas Humphrey, «ο αληθινός σκοπός των δικών ήταν ψυχολογικός»: Να δημιουργήσουν τάξη από το χάος κατά τη διάρκεια μιας προεπιστημονικής περιόδου σκότους, χαρίζοντας στην εκκλησία τη δύναμη να επιλύει συγκρούσεις ακόμη και μέσα στο ζωικό βασίλειο.
