Το μεγάλο αγαθό της εσωτερικής συνοχής και η περίεργη ολιγωρία για τη διαφύλαξή της

Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ  ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.

Η Ελλάδα είχε, μέχρι τη δεκαετία του ’90, μια εκπληκτική ομοιογένεια της τάξεως του 97%. Από το 1997, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης άρχισε να δηλώνει ότι «η Ελλάδα πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική». Γιατί πρέπει η Ελλάδα να γίνει «πολυπολιτισμική»; Υπάρχει κάποιο άλλο συμφέρον, που είναι μεγαλύτερο από το εθνικό συμφέρον, το οποίο πρέπει να υπερασπίζει ένας πρωθυπουργός της Ελλάδος, που είναι από τη θέση του και ο εθνικός της ηγέτης;

Είναι γνωστό ότι ο Κώστας Σημίτης έδρασε τότε ως ανταποκριτής του Αμερικανού Προέδρου Κλίντον, που είχε υψώσει τη σημαία της παγκοσμιοποίησης. Με βάση τους στόχους της τελευταίας και την ιδεολογία της, θα έπρεπε οι Ευρωπαϊκές χώρες να χαλαρώσουν τα σύνορά τους, να καταστήσουν πιο ελαστικές τις ταυτότητές τους και να αλλάξουν τις νομοθεσίες τους, ώστε να συμβαδίσουν με τη χαλάρωση των συνόρων.

Η Ελλάδα, με τα εθνικά προβλήματα, το θέμα της εθνικής ασφάλειας που αντιμετωπίζει και την πείρα που έχει από τα Βαλκάνια, με τις ατέλειωτες διαμάχες για τις μειονότητες, βρέθηκε περιέργως, αγόμενη από ιδεολογήματα και ξένες επιρροές, στην πρωτοπορία παγκοσμιοποιητικών πολιτικών στην Ευρώπη. Ο έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ανέλαβε, με την ευκαιρία της Ελληνικής Προεδρίας το 2003, να καταστήσει τη μετανάστευση Ευρωπαϊκή αρμοδιότητα, ώστε να είναι δυνατή, στη συνέχεια, η επιβολή Ευρωπαϊκών πολιτικών σ’ όλες τις χώρες-μέλη.

Η Αριστερά εγκολπώθηκε την παγκοσμιοποίηση και τα συνθήματά της ως έναν νέο διεθνισμό. Η Δεξιά συνέκλινε προς αυτήν από άλλη αφετηρία, τον ακραίο οικονομικό νεοφιλελευθερισμό και τον επιχειρηματικό διεθνισμό των πολυεθνικών.

Οι συνέπειες των πολιτικών αυτών έδειξαν γρήγορα το πραγματικό τους πρόσωπο. Η χώρα, που είναι εκ των πραγμάτων χώρα εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, άρχισε να κατακλύζεται από συνεχή κύματα παρανόμων μεταναστών από όλο τον κόσμο. Το κίνημα αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από την πάντοτε καραδοκούσα γειτονική μας χώρα στα ανατολικά μας σύνορα. Είδε σ’ αυτό μια νέα μεγάλη ευκαιρία να αποσπάσει χρήματα από την Ευρώπη και να δημιουργήσει προβλήματα στην Ελλάδα, με την εγκατάσταση φιλικών προς αυτήν Μουσουλμανικών πληθυσμών.

Ο απολογισμός του προβλήματος της παράνομης μεταναστεύσεως είναι σήμερα πολύ ανησυχητικός. Εξελίχθηκε, στην πραγματικότητα, σ’ ένα νέο μεγάλο εθνικό θέμα, γιατί από την ίδια τη δημογραφική φύση του απειλεί ευθέως την εθνική ταυτότητα και το εθνικό μέλλον της Ελλάδος. Για να κατασιγασθούν οι φόβοι και να συσκοτισθεί η πραγματικότητα, αποκρύπτονται τα πραγματικά στοιχεία μέχρι που να συνηθίσει η κοινή γνώμη και με δεδομένο το τετελεσμένο γεγονός να τεθεί μετά το ερώτημα: τι θέλετε τώρα να κάνουμε;

Η πικρή αλήθεια είναι ότι έχουν ήδη μπει παράνομα και έχουν εγκατασταθεί στη χώρα εκατομμύρια αλλοδαποί. Πρόκειται για το μεγαλύτερο άτυπο πραξικόπημα που έχει γίνει στη χώρα. Ποιος εξουσιοδότησε οποιαδήποτε κυβέρνηση να προωθήσει μια τέτοια αλλαγή πληθυσμού, σε βάρος της εθνικής συνοχής, της ταυτότητας και του εθνικού μέλλοντος του Ελληνικού λαού;

Ακόμη όμως και τώρα, όταν και η ίδια η παγκοσμιοποίηση κλονίζεται και είναι υπό αμφισβήτηση, μετά ιδίως τα δραματικά γεγονότα στην Ουκρανία και τις επιπτώσεις τους στην Ευρώπη, η Ελληνική κυβέρνηση, αλλά, δυστυχώς και τα μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολιτεύσεως, συνεχίζουν την ίδια πολιτική, παραλλήλως με την καλλιέργεια εθνοαποδομητικών και εθνομηδενιστικών ιδεολογιών.

Ο πρωθυπουργός βλέπει στους αλλόφυλους και αλλόθρησκους παράνομους μετανάστες τη «λύση» του δημογραφικού προβλήματος της χώρας, και κυβερνητικό κόμμα και κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως κάνουν σχέδια πολιτικού ανταγωνισμού μεταξύ τους για το ποιος θα προσεταιρισθεί τους μετανάστες, ως νέα δεξαμενή ψηφοφόρων.

Οι αλλεπάλληλες εξαγγελίες για έλεγχο των συνόρων αποδεικνύονται, κάθε φορά, διάτρητες και ανεπαρκείς, γιατί στην πραγματικότητα υπονομεύονται από τους ίδιους τους όρους που θέτουν οι Ευρωπαϊκές Οδηγίες για τη μετανάστευση και το άσυλο.

Η σύμβαση της Γενεύης της δεκαετίας του ’50 για τους πρόσφυγες και το άσυλο αναφέρεται σαφώς σε πρόσφυγες, που καταφεύγουν σε μια γειτονική ασφαλή χώρα λόγω πολέμου ή άλλης μεγάλης καταστροφής που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση σιωπηρά παρακάμπτει αυτήν την προϋπόθεση και ζητά ανοικτά σύνορα και αποδοχή αιτήσεων ασύλου προσώπων από οποιαδήποτε χώρα του κόσμου.

Γιατί, π.χ., η Ελλάδα να εξετάζει αιτήσεις ασύλου Πακιστανών, Μπαγκλαντεσιανών ή ανθρώπων από χώρες της Μαύρης και της Βόρειας Αφρικής ή ακόμη και της Λατινικής Αμερικής; Θα πρέπει να τηρήσει αυστηρά το πλαίσιο της Διεθνούς Συμβάσεως για τους Πρόσφυγες και το Άσυλο για όσους προσέρχονται στα σύνορά της από θεωρούμενες ως ασφαλείς χώρες, όπως, π.χ., η Τουρκία. Οι ενδιαφερόμενοι για άσυλο από άλλες χώρες μπορούν να απευθύνονται στα Ελληνικά Προξενεία. Στην περίπτωση αυτή, είναι μεγάλος και ο ρόλος του ΟΗΕ. Αντί να εργαλειοποιείται από διεθνείς ΜΚΟ και προαγωγούς της παγκοσμιοποίησης τύπου Σόρος και να γίνεται αρωγός και συνεργός της παράνομης μεταναστεύσεως, να αναλαμβάνει ενεργό ρόλο για την αντιμετώπιση επιτοπίως του προβλήματος, στην ίδια τη χώρα ή σε γειτονική ασφαλή χώρα, ζητώντας διεθνή βοήθεια από κράτη και ιδιώτες.

Ο αποτελεσματικός έλεγχος των συνόρων δεν μπορεί να γίνει με την πολιτική των ανοικτών συνόρων στους πάντες, με πρόσχημα το άσυλο, και της μη απελάσεως όσων δεν δικαιούνται ασύλου. Ειδικότερα η Ελλάδα, που αντιμετωπίζει πρόβλημα εθνικής ασφάλειας με την Τουρκία, έχει κάθε δικαίωμα να αναστέλλει, για λόγους εθνικής ασφάλειας, την εφαρμογή προβληματικών και ανεδαφικών Ευρωπαϊκών Οδηγιών και να επαναφέρει τον εθνικό έλεγχο.

Εάν δεν ελεγχθεί αποτελεσματικά και σε σύντομο χρόνο το πρόβλημα της παράνομης μεταναστεύσεως και δεν εφαρμοσθεί παραλλήλως μια συστηματική πολιτική ενισχύσεως των γεννήσεων, η χώρα θα αντιμετωπίσει άμεσο κίνδυνο εθνικής αλλοτριώσεως. Ήδη τα πρόδρομα φαινόμενα είναι ορατά. Σύμφωνα με μη επιβεβαιωμένες ακόμα πληροφορίες, η κυβέρνηση μελετά την αντικατάσταση του εθνικού ονόματος Έλληνας, Ελληνίδα με τον όρο Ελλαδίτης – Ελλαδίτισσα, που παραπέμπει σε γεωγραφική έννοια και χωράει και τους λαθρομετανάστες που έχουν εγκατασταθεί στη χώρα.

Η περίεργη ολιγωρία και χαλαρότητα απέναντι στην εσωτερική συνοχή, εκ μέρους της κυβερνήσεως, αλλά και της αξιωματικής, τουλάχιστον, αντιπολιτεύσεως, εμφανίζεται και σε άλλα σημαντικά θέματα, όπως είναι το θέμα της Μακεδονίας και το θέμα της Θράκης.

Σε ό,τι αφορά το πρώτο, είναι στην επικαιρότητα η απόφαση του Πρωτοδικείου της Φλώρινας, με την οποία αναγνωρίσθηκε σωματείο με την επωνυμία «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας». Η απόφαση έρχεται να επιβεβαιώσει τις συνέπειες της εγκληματικής Συμφωνίας των Πρεσπών, που έδωσε κυριολεκτικά στους Σκοπιανούς Μακεδονικό όνομα, ταυτότητα και γλώσσα, ενάντια στη θέληση και στους αγώνες του Ελληνικού λαού και στην ιστορική αλήθεια.

Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, είναι τα αφύλακτα σύνορα μεταξύ Ελλάδος και Βουλγαρίας στη Θράκη και η καθημερινή είσοδος στη Θράκη 150 περίπου λαθρομεταναστών. Σ’ αυτούς οφείλονται και οι πυρκαγιές που έκαιγαν επί εβδομάδες το Παπίκιον Όρος στη Ροδόπη. Στην περίπτωση της Θράκης δεν είναι μόνο η παράνομη μετανάστευση. Είναι ο κίνδυνος να διαταραχθούν οι λεπτές δημογραφικές ισορροπίες στην περιοχή και να διεισδύσουν ανεξέλεγκτα στοιχεία, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αποσταθεροποιητικά σχέδια της Άγκυρας.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ