Ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου υπονομεύει την Κυπριακή Δημοκρατία
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Η Κύπρος καλείται να εκλέξει, σε μερικούς μήνες, τον Φεβρουάριο του 2023, νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θα έπρεπε λογικά, κατά το μικρό διάστημα που απομένει, τόσο ο σημερινός Πρόεδρος όσο και ο υπουργός Εξωτερικών να μη σπεύσουν να προκαταλάβουν την πολιτική του νέου Προέδρου, που θα έχει νωπή την υποστήριξη της λαϊκής ψήφου. Πολύ περισσότερο όταν οι δημοσκοπήσεις αντικαθρεφτίζουν τη δυσπιστία προς τους εκπροσώπους των δύο κομμάτων, που στήριξαν από κοινού μια αδιανόητη πολιτική ενδοτισμού και υποχωρήσεων, με τη φενάκη μιας δήθεν «λύσεως».
Ο ξένος όμως παράγων, που ασκεί, δυστυχώς, παρασκηνιακά έναν απαράδεκτο ρόλο, είτε ευθέως είτε με το προσωπείο του ΟΗΕ, επιδιώκει ακριβώς να προκαταλάβει οποιοδήποτε ενδεχόμενο ουσιαστικής αλλαγής πολιτικής και να δεσμεύσει και τον επόμενο Πρόεδρο στη συνέχιση της ίδιας ολέθριας για την Ελληνική πλευρά πολιτικής.
Με τη γραμμή αυτή συμπαρατάσσονται, βεβαίως, οι υποψήφιοι των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, οι οποίοι δεν αναθεώρησαν σε τίποτε την πολιτική που ακολούθησαν μέχρι τώρα, ακόμη και όταν ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Τατάρ και η Άγκυρα επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι δεν δέχονται και δεν θα συμμετάσχουν σε οποιεσδήποτε νέες συνομιλίες, εάν αυτές δεν διεξαχθούν πάνω στη βάση των δύο ίσων κρατών ή μερών.
Αντιθέτως, ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ πρέσβυς Μαυρογιάννης, που δηλώνει τυπικά ανεξάρτητος, δήλωσε προσφάτως ότι οι δύο πλευρές πρέπει να καλύψουν το έξτρα μίλι που απέμεινε από το Κραν Μοντανά για να επιτύχουν «λύση» του Κυπριακού. Η δήλωσή του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα γιατί, ως πρώην επίσημος διαπραγματευτής και πρέσβυς, δεν έχει το ελαφρυντικό της άγνοιας. Γνωρίζει καλά τι σημαίνει αυτό που αποκαλεί «έξτρα μίλι» από το Κραν Μοντανά.
Σε κάθε περίπτωση, η Τουρκική πλευρά το κατέστησε απολύτως σαφές. Εννοεί δύο «ίσα» κράτη, εγγυήσεις πάνω σε ολόκληρη την Κύπρο και αιώνια παραμονή Τουρκικής στρατιωτικής δυνάμεως στην Κύπρο. Με απλά λόγια, ζητά αναγνώριση των τετελεσμένων της Τουρκικής κατοχής και μέσω μιας συνομοσπονδίας δύο κρατών, με Τουρκικές εγγυήσεις και στρατιωτική παρουσία, την υπαγωγή ολόκληρης της Κύπρου υπό Τουρκικό γεωπολιτικό έλεγχο, με ό,τι αυτό σημαίνει για το μέλλον του Ελληνισμού της.
Υπάρχουν, δυστυχώς, και ορισμένες πολιτικές δυνάμεις που έχουν φτάσει σε σημείο υποβαθμίσεως του παράγοντα αυτού και ασκήσεως απροκάλυπτης ανθελληνικής προπαγάνδας, υπό το πρόσχημα της πολεμικής κατά του καταγγελλόμενου εθνικισμού και της προαγωγής μιας «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας, με την ανεξέλεγκτη είσοδο στο νησί παρανόμων μεταναστών.
Στο πνεύμα αυτό, ο ασκών σήμερα χρέη υπουργού Εξωτερικών για τη μεταβατική περίοδο μέχρι τον Φεβρουάριο Γιαννάκης Κασουλίδης, δήλωσε, προσφάτως, απευθυνόμενος στην Τουρκική πλευρά: «Εμείς δεν κάναμε ό,τι έκαναν εκείνοι. Δεν έχουμε απορρίψει τις δικές τους προτάσεις. Έχουμε πει ότι είμαστε έτοιμοι, στο επίπεδο των διαπραγματευτών, να ξεκινήσουμε να συζητούμε, με βάση και τις δύο προτάσεις».
Ο Γιαννάκης Κασουλίδης αναφέρεται στα Μέτρα Οικοδομήσεως Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), που πρότεινε ο ίδιος στην Τουρκική πλευρά και αφορούσαν το παράνομο Τουρκικό αεροδρόμιο της Τύμπου και το λιμάνι της Αμμοχώστου. Είχε, συγκεκριμένα, προτείνει τη νομιμοποίηση, υπό όρους, του αεροδρομίου της Τύμπου και τη νόμιμη λειτουργία του λιμένος της Αμμοχώστου, με παρεμβολή της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Υποτίθεται ότι τα ΜΟΕ θα ήταν διπλωματικά «όπλα» κατά των Τουρκικών απειλών για πλήρες άνοιγμα σε Τουρκικό εποικισμό της Αμμοχώστου και για επανάληψη των «διακοινοτικών» συνομιλιών, τις οποίες όμως η Τουρκική πλευρά δεν αποδέχεται πλέον και ζητά συνομιλίες μεταξύ των δύο «κρατικών οντοτήτων»! Η Τουρκική πλευρά απέρριψε τα ΜΟΕ, που είχε προτείνει ο Γιαννάκης Κασουλίδης, και επέβαλε στην Ελληνική πλευρά τις δικές της προτάσεις για ΜΟΕ.
Αυτές τις προτάσεις θέλει τώρα να συζητήσει ο Γιαννάκης Κασουλίδης. Ας δούμε όμως ποιες είναι αυτές οι προτάσεις. Η πρώτη πρόταση ΜΟΕ, που κατέθεσε ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Τατάρ, είναι η σύσταση Κοινής Επιτροπής Υδρογονανθράκων, η οποία θα συζητά με τις εταιρείες, θα δίνει αδειοδοτήσεις και θα αποφασίζει για τον διαμοιρασμό των εσόδων από το φυσικό αέριο.
Με άλλα λόγια, η Τουρκική πλευρά θέλει να μπει ισότιμος συνέταιρος στους υδρογονάνθρακες της ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου, την οποία άλλωστε αμφισβητεί και παραβιάζει η Άγκυρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας», βάσει της οποίας τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.
Παρέλκει να υπογραμμισθεί ότι, σε μια τέτοια περίπτωση, η Κύπρος δεν θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε πολιτική για τους υδρογονάνθρακές της, όπως, π.χ,. η συμμετοχή της σ’ έναν αγωγό φυσικού αερίου τύπου EastMed, και ότι η εξαγωγή του φυσικού της αερίου θα γινόταν με αγωγό μέσω Τουρκίας.
Ένα άλλο μέτρο που προτείνει ο Τατάρ είναι η διασύνδεση της Κύπρου με το Τουρκικό ηλεκτρικό δίκτυο, γεγονός που θα συνεπαγόταν την πλήρη εξάρτησή της από την Άγκυρα και τον τορπιλισμό της συμμετοχής της σε οποιαδήποτε δίκτυα μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας μεταξύ Ασίας – Ευρώπης και Αφρικής – Ευρώπης, εκτός και αν αυτά διέρχονταν από την Τουρκία.
Ένα τρίτο παρόμοιο ΜΟΕ είναι η σύσταση Κοινής Επιτροπής για τους Υδάτινους Πόρους. Την εξάρτηση, με άλλα λόγια, της Κύπρου από την Άγκυρα και σε ό,τι αφορά το νερό. Η Τουρκία, στο πλαίσιο των σχεδίων της για στρατηγικό έλεγχο της κατεχόμενης Κύπρου, κατασκεύασε υποθαλάσσιο αγωγό για τη μεταφορά νερού στο νησί. Επιδιώκει να χρησιμοποιήσει τον αγωγό αυτό για τη στρατηγική εξάρτηση ολόκληρης της Κύπρου.
Με λίγα λόγια, οι στόχοι των προτεινομένων ΜΟΕ από την Τουρκική πλευρά είναι σαφείς. Επιδιώκουν τη στρατηγική εξάρτηση ολόκληρης της Κύπρου, την αναγνώριση των τετελεσμένων, τον τορπιλισμό των περιφερειακών στρατηγικών συμμαχιών της Κύπρου, την αρπαγή του φυσικού της αερίου και την υπαγωγή ολόκληρης της Κύπρου υπό Τουρκικό γεωπολιτικό έλεγχο.
Οι προεξάρχοντες για άμεση δήθεν «λύση» του Κυπριακού με βάση την περιώνυμη «διζωνική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα», ακολουθώντας στην ουσία συμπληρωματική πολιτική προς την Τουρκική στρατηγική, επιδιώκουν να θέσουν το Κυπριακό πάνω σε νέα βάση, που αλλάζει τον ρόλο των Ηνωμένων Εθνών με βάση το ψήφισμα 186 του 1964 και υποθηκεύει τη μέχρι τώρα αναγνώριση της Κύπρου από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ενιαίας Κυπριακής Δημοκρατίας.
Πολύ περισσότερο ακόμα, επιδιώκουν να προκαταλάβουν οποιαδήποτε ενδεχόμενη αλλαγή πολιτικής, μετά τις Προεδρικές εκλογές, που θα μπορούσε να αξιοποιήσει κυρίως την ισότιμη συμμετοχή της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ως διπλωματικό όπλο για τη χάραξη μιας νέας πορείας, σε συνδυασμό με την αμυντική θωράκιση της Κύπρου, την αναβίωση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού χώρου και την αξιοποίηση των στρατηγικών συμμαχιών της Κύπρου και των στρατηγικών αλλαγών στην Ανατολική Μεσόγειο.
Μια τέτοια πολιτική είναι απαράδεκτη και αυτοκαταστροφική. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχει μεγάλη ευθύνη για το τι προτείνει ο υπουργός Εξωτερικών, που ο ίδιος διατηρεί στη θέση του.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ