20 ημέρες μετά…

20 ημέρες μετά…

Οριοθετήθηκε, λέει, η φωτιά στο Παπίκιο, ύστερα από τουλάχιστον 20 ημέρες. Κάηκαν αρκετές χιλιάδες στρέμματα και κάναμε και… εξαγωγή στη Βουλγαρία, η οποία βεβαίως δεν δυσκολεύτηκε όχι μόνο να μας παραπονεθεί αλλά και να μας εκθέσει σε διεθνές επίπεδο για τον… σχεδιασμό. Μάλλον ευγενικοί ήταν…

Διότι η φωτιά ξεκίνησε στις 22 Οκτωβρίου. Έκαιγε, αλλά ήταν… ασφαλής. Δέκα μέρες μετά πέρασε… απέναντι.

Μία μέρα αργότερα, βούλγαροι πυροσβέστες και δασικοί κατάφεραν να σβήσουν τις φλόγες.

Ήταν τέτοια η ανακούφιση, που μας έστειλαν και ένα ιπτάμενο μέσο για την κατάσβεση της δικής μας «ασφαλούς» εστίας, καθώς στην ελληνική πλευρά είχε λήξει η αντιπυρική περίοδος και δεν υπήρχε πλέον προσωπικό για να πετάξει τα εγχώρια μέσα…

Δύο ημέρες αργότερα, στις 2 Νοεμβρίου, η φωτιά βρέθηκε ξανά στη βουλγαρική πλευρά, πιο ισχυρή… Χρειάστηκε μεγαλύτερη προσπάθεια αυτήν τη φορά…

Σε αυτήν την τραγωδία μάθαμε δύο πράγματα: Ότι όταν λήγει η αντιπυρική περίοδος μπορούν ανενόχλητα πάσης φύσεως λαμόγια, πυρομανείς και λοιπές δυνάμεις να κατακάψουν την Ελλάδα και πως οι εργαζόμενοι στα εναέρια πυροσβεστικά εναέρια μέσα έχουν τις ίδιες… δυσκολίες με τους ιπτάμενους που διενεργούν ψεκασμούς κατά την περίοδο καταπολέμησης των κουνουπιών.

Το παραπάνω, μπορεί να έχει τους συμβολισμούς του, αλλά εδώ τα πράγματα ξεπερνούν κάθε διάθεση… για διάθλαση.

Η πραγματικότητα είναι ότι κάηκε δάσος και από τις δύο πλευρές. Κινδύνεψαν άνθρωποι.

Οι κάτοικοι της Ροδόπης και ιδιαίτερα εκείνοι που διαμένουν στα χωριά κάτω από το βουνό επί πέντε ημέρες ανέπνεαν καπνό και όλοι μαζί βιώσαμε την ασχετοσύνη και την αδυναμία σε όλο τους το μεγαλείο.

ΕΛΛΗ ΜΗΤΑΚΙΔΟΥ


ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Καίγεται το… πελεκούδι – Στις 22 Οκτωβρίου ξεκίνησε η φωτιά…


Σχολιάστε εδώ