Φτάνει η δική μας υποχώρηση…
Τρελαθήκαμε;
Τι ακριβώς εννοούσε ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου στη συνέντευξή του στο «ΒΗΜΑ» για τα ελληνοτουρκικά, όταν είπε ότι η θετική ατζέντα και ο διάλογος είναι πιο σημαντικά από τη νοοτροπία «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου»; Ότι είναι επιλογή της Ελλάδας ο μη διάλογος και η πολεμική ρητορική; Ή ότι η Ελλάδα κάνει λάθος να αναζητά συμμαχίες και στρατηγικές σχέσεις με χώρες που έχουν προβλήματα στις σχέσεις τους με την Τουρκία;
Μάλιστα ο πρώην πρωθυπουργός δείχνει να επιμένει στο αφήγημα ότι το 2004 οι δύο χώρες βρέθηκαν πολύ κοντά στην επίλυση του προβλήματος της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, αλλά ήρθαν οι εκλογές του 2004 και σταμάτησε αυτή η διαδικασία.
Μήπως θα πρέπει θαρρετά και με ειλικρίνεια ο κ. Παπανδρέου να πει ότι έπειτα από πολλά χρόνια διαπραγματεύσεων, και αφού η ελληνική πλευρά είχε δείξει μέχρι πού μπορούσε να υποχωρήσει, τελικά η Τουρκία έβαζε στο τραπέζι τις «γκρίζες ζώνες» και άλλους απαράδεκτους όρους που καθιστούσαν αδύνατη την επίτευξη συμφωνίας; Εκτός αν ο πρώην πρωθυπουργός και τότε υπουργός Εξωτερικών θεωρούσε ότι αρκούσε η δική μας υποχώρηση για να υπάρξει συμφωνία…
Διαβάστε τα άρθρα της στήλης “ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ Εξωφρενικών” ΕΔΩ
Φωτό: tokinima.gr