Το τελευταίο αντίο…
Φεύγει, λέει, σε λίγο ο Ομέρογλου και είναι γεγονός πως η Θράκη δεν θα δυσκολευόταν να κουνήσει ένα μαντήλι (τόσο μπορούμε!) εάν δεν υπήρχε… αντικαταστάτης.
Άγνωστο ποιος θα είναι, όμως, αν το καλοσκεφτεί κανείς, πόσο… χειρότερα μπορεί να είναι τα πράγματα;
Διότι, ο απερχόμενος μάς έχει… προπονήσει αρκετά: «Έφτυσε» αρκούντως.
Το αποχαιρετιστήριο μαγάρισμα ήταν η γνωστή ιστορία με τον εορτασμό της «Τουρκικής Δημοκρατίας», τον οποίο προσπάθησε να… μεταφέρει μία ημέρα νωρίτερα, την ημέρα της επετείου του «ΟΧΙ».
Δεν ξέρω αν, τελικά, κάποιος από τους φορείς –αιρετούς και μη– που συνήθως δίνουν το «παρών» σ’ αυτήν τη «γιορτή» κάθε χρόνο θα μπορούσε να αρνηθεί την πρόσκληση.
Και καλύτερα που δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Πάντως, η προσπάθεια του πρόξενου –μια ευθεία πρόκληση και βεβαίως μια προσβλητική πράξη– δεν τού βγήκε.
Όχι ότι έχει σημασία.
Κανονικά, δεν θα έπρεπε ούτε να μπορεί να διανοηθεί να κάνει κάτι τέτοιο…
Όμως, για πρώτη φορά και ανεξάρτητα από τις ανόητες δικαιολογίες που ειπώθηκαν για να δικαιολογήσουν τελικά την… επιστροφή στις 29 Οκτωβρίου, ο… διπλωμάτης δεν κατάφερε να κρύψει τα συναισθήματά του για την αποτυχημένη προσπάθεια να παίξει με την εθνική μας επέτειο, η οποία μάλιστα τον ανάγκασε να τιμήσει την «τουρκική επέτειο», αντί για βράδυ σε γνωστό ξενοδοχείο, το πρωί, στην αυλή του προξενείου.
Η έκφρασή του ήταν όλα τα λεφτά.
Ε, δεν ήταν και το καλύτερο… κλείσιμο στην περιοχή.
Ιδίως όταν από αυτό το… τελευταίο κόλπο κρίνεται το μέλλον του.
ΕΛΛΗ ΜΗΤΑΚΙΔΟΥ
