Το «όραμα» Ερντογάν για τη «Μεγάλη Τουρκία» και οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Mιλώντας λίγες μέρες πριν, σε συνέδριο για τον «Αιώνα της Τουρκίας», στην Άγκυρα, ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν επανέλαβε το «όραμά» του για τη «Μεγάλη Τουρκία» κατά τον νέο αιώνα που διανύουμε και έφτασε στο σημείο να πει απροκάλυπτα ότι «το Αιγαίο είναι δικό μας» και ότι «στη Μεσόγειο είμαστε εμείς».
Το πιο ανησυχητικό για τα πολιτικά πράγματα της Τουρκίας είναι το γεγονός ότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας συντάσσεται με το «όραμα» Ερντογάν και υπερθεματίζει, αποδεχόμενο ουσιαστικά πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία του Ερντογάν στη χάραξη της υψηλής στρατηγικής της Τουρκίας για το μέλλον.
Τόσο το όραμα της Μεγάλης Τουρκίας όσο και η «Γαλάζια Πατρίδα», που χρησιμοποιείται ειδικότερα ως όχημα στρατηγικού σχεδίου για την αρπαγή του πλούτου της ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου και την εγκαθίδρυση Τουρκικής ηγεμονίας στην Ανατολική Μεσόγειο, αποτελούν στόχους όλων των Τουρκικών κομμάτων. Ο προσανατολισμός αυτός της Άγκυρας αποτελεί και για την Αθήνα ένα σαφές μήνυμα ότι η αντιπαράθεση μεταξύ των δύο χωρών έχει στρατηγικά και μακροπρόθεσμα χαρακτηριστικά, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο σε κατευναστικές αυταπάτες.
Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η Ελλάδα, για να κατοχυρώσει την ασφάλειά της και την ειρήνη, έχει μια μόνη επιλογή. Να ενισχύσει την άμυνα και τις συμμαχίες της και να εκμεταλλευθεί γρήγορα τα πλεονεκτήματα που διαθέτει για να ισχυροποιηθεί οικονομικά και γεωπολιτικά.
Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο ευνοούν, ευτυχώς, τις Ελληνικές θέσεις και τα Ελληνικά συμφέροντα. Κατά πρώτο λόγο, η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ότι η προσωρινή «κυβέρνηση» Ντμπεϊμπά της Λιβύης, με βάση τον συμφωνημένο χάρτη για συμφιλίωση και διεξαγωγή εκλογών, δεν έχει κανένα δικαίωμα να συνάπτει συμφωνίες με ξένες χώρες, που δεσμεύουν τη Λιβύη. Το δικαίωμα αυτό δεν το έχει ειδικότερα και για συμφωνίες εκμεταλλεύσεως των ενεργειακών πόρων της Λιβύης. Η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας συνοδεύθηκε και από σχετική ανακοίνωση, στο ίδιο πνεύμα, του Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί ένα βαρύτατο πλήγμα στις Τουρκο-Λιβυκές συμφωνίες και ένα μήνυμα στην Άγκυρα.
Ένα άλλο μήνυμα, στο ίδιο πνεύμα, είναι η αναστολή εκ μέρους της Αιγύπτου του Στρατάρχη Σίσι των διερευνητικών συνομιλιών, που διεξήγαγε με την Τουρκία, σχετικά με τις δυνατότητες αποκαταστάσεως των Τουρκο-Αιγυπτιακών σχέσεων. Η απόφαση αυτή ήρθε ως αποτέλεσμα της δεύτερης συμφωνίας που υπέγραψε η Άγκυρα με την «κυβέρνηση» Ντμπεϊμπά της Λιβύης για την εκμετάλλευση των Λιβυκών υδρογονανθράκων.
Η Τριμερής Συνάντηση στο Κάιρο, σε επίπεδο κορυφής, Ελλάδος, Αιγύπτου, Κύπρου, που λαμβάνει χώραν σήμερα, είναι μια συνάντηση, την κατάλληλη στιγμή, που μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα σημαντική. Θα πρέπει όμως να γίνει, επιτέλους, κατανοητό από την Ελληνική πλευρά, Ελλάδα και Κύπρο, ότι χρειάζονται πιο αποφασιστικά βήματα προς την κατεύθυνση της κατοχυρώσεως των Ελληνικών δικαιωμάτων, που απορρέουν από το θαλάσσιο δίκαιο.
Δεν είναι δυνατόν να μην έχουν επεκταθεί ακόμη τα χωρικά ύδατα σε 12 μίλια, στην περιοχή τουλάχιστον της Κρήτης, για να αντιμετωπισθούν οι Τουρκικοί σχεδιασμοί σε βάρος της Ελληνικής ΑΟΖ. Θα πρέπει, κατά δεύτερο λόγο, να γίνουν αποφασιστικά βήματα για την ολοκλήρωση της οριοθετήσεως της Ελληνικής ΑΟΖ, με βάση τον σχετικό νόμο του 2011, που έχει οριοθετήσει μονομερώς την υφαλοκρηπίδα με τη Λιβύη, με αναφορά τη μέση γραμμή.
Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, το μεγάλο της πρόβλημα είναι ο παραλογισμός και ο αποπροσανατολισμός στο εσωτερικό της μέτωπο, που βρίσκεται σε αντίφαση με τις στρατηγικές συμμαχίες με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Δεν είναι δυνατόν να συνάπτεις αφενός συμμαχίες με τις χώρες αυτές, με κοινό παρονομαστή τον Τουρκικό κίνδυνο, και να διαπραγματεύεσαι αφετέρου, στο εσωτερικό, «λύση» δήθεν του Κυπριακού, που θα έθετε ολόκληρη την Κύπρο υπό τουρκικό γεωπολιτικό έλεγχο.
Υπάρχει ελπίδα ότι οι προσεχείς εκλογές του Φεβρουαρίου θα άρουν αυτήν την αντινομία και θα δώσουν στο εσωτερικό μέτωπο μια πιο ορθολογιστική και θετική κατεύθυνση, που θα έχει ως βάση την οδυνηρή πραγματικότητα της Τουρκικής κατοχής και όχι τις αυταπάτες και τους παραλογισμούς, που έχουν φέρει την Κύπρο στα όρια της εθελοδουλίας, με τις φροντίδες των κομμάτων ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ.
Η περίοδος όμως μέχρι τις εκλογές παραμένει άκρως επικίνδυνη. Ο Βρετανικός παράγων, που βυσσοδομεί μονίμως κατά της ενιαίας Κυπριακής Δημοκρατίας και της κυριαρχίας της, αναπτύσσει έντονη δραστηριότητα, με το προσωπείο του ΟΗΕ, για την προώθηση της «κυριαρχικής ισότητας» μεταξύ του ψευδοκράτους και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στις προσπάθειές της αυτές χρησιμοποιεί κυνικά το θέμα του ρόλου της Ειρηνευτικής Δυνάμεως του ΟΗΕ (UNFICYP) και των όρων για την ανανέωση της θητείας της, σε συμπαιγνία με την Άγκυρα, που ζητά χωριστή συμφωνία της Ειρηνευτικής Δυνάμεως με το ψευδοκράτος και εκβιάζει με αρπαγή περιοχών της Νεκρής Ζώνης.
Η Κυπριακή κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να ανέχεται τις προκλήσεις του υποτιθεμένου εκπροσώπου του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Κόλιν Στιούαρτ, ο οποίος λειτουργεί απροκάλυπτα εναντίον της Κύπρου, ως πράκτορας της Αγγλικής διπλωματίας. Έχει μεγάλες ευθύνες ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος έχει επιλέξει και διατηρεί στη θέση του, ως υπουργό Εξωτερικών, τον Γιαννάκη Κασουλίδη, έναν δεδηλωμένο υπέρμαχο μιας ανεδαφικής, επικίνδυνης και παράλογης προσεγγιστικής πολιτικής, όταν η Τουρκική πλευρά δηλώνει απροκάλυπτα ότι δεν συζητά τίποτε άλλο, εκτός από τα δύο ισότιμα και ισοκυρίαρχα κράτη.
Μια άλλη εξέλιξη, που έρχεται την επαύριον της αποφάσεως του Συμβουλίου Ασφαλείας για τη Λιβύη, και αναμένεται η επιβεβαίωσή της, είναι η αποδιδόμενη θέληση στην «κυβέρνηση» της Λιβύης να προχωρήσει σε εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της, με τρεις αγωγούς, αντιστοίχως προς την Ιταλία, την Ελλάδα και την Αίγυπτο. Εάν επιβεβαιωθεί η φημολογούμενη εξέλιξη αυτή θα πρόκειται για πολύ σημαντική τροπή των γεγονότων στη Λιβύη, που θα ευνοούσε τη θέση της Ελλάδος.
Η εκλογή Νετανιάχου στο Ισραήλ είναι επίσης μια θετική εξέλιξη για την Ελλάδα και την Κύπρο. Ο Ισραηλινός ηγέτης είναι υπέρμαχος της στρατηγικής συνεργασίας με τα δύο Ελληνικά κράτη, τα οποία θεωρεί σημαντικά και για την ασφάλεια του Ισραήλ και την αποτροπή των ηγεμονικών φιλοδοξιών της Άγκυρας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, η ακινησία και η απραξία της Ελλάδος στο θέμα των υδρογονανθράκων και της κατοχυρώσεως των Ελληνικών δικαιωμάτων είναι το μεγάλο ζητούμενο. Ο αποπροσανατολισμός που έφερε η ιδεοληψία της «πράσινης» ενέργειας, που οδήγησε μέχρι την απεμπόληση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη των Ελληνικών υδρογονανθράκων, έχει κοστίσει πολύ ακριβά στην Ελλάδα.
Υπάρχουν, ευτυχώς, πληροφορίες ότι ξαναρχίζουν, επιτέλους, οι τρισδιάστατες έρευνες σε Ιόνιο, στον κόλπο της Κυπαρισσίας και Νότια και ΝΔ της Κρήτης. Οι εκτιμήσεις των ειδικών, που βασίζονται στις προηγούμενες έρευνες, κάνουν λόγο για πολύ μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου, ιδιαίτερα στην περιοχή της Κρήτης. Οι νέες έρευνες, που αναμένεται να ολοκληρωθούν σε έναν χρόνο περίπου, θα δώσουν μια πληρέστερη εικόνα του θησαυρού που βρίσκεται στα βάθη των Ελληνικών θαλασσών.
Η ενεργειακή κρίση που πλήττει την Ευρώπη, μετά τα γεγονότα στην Ουκρανία και τις επιπτώσεις τους, έχει προσγειώσει τους αιθεροβάμονες της «πράσινης» ενέργειας και υπάρχει καλή ελπίδα να έχουν αντιληφθεί και οι δικοί μας στην κυβέρνηση ότι το φυσικό αέριο δεν είναι προς άμεση δήθεν αντικατάσταση και να δώσουν τη δέουσα προσοχή στους Ελληνικούς υδρογονάνθρακες, που μπορούν να προσδώσουν στην Ελλάδα μια άλλη προοπτική, ραγδαία οικονομική ανάπτυξη και γεωπολιτική αναβάθμιση.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Έντυπη έκδοση