Χρ. Βερναρδάκης στο “Π”: Το τρίπτυχο της δημοκρατικής αναγέννησης: Ανάκτηση Δημοσίων Αγαθών, Αναδιανομή, Δημοκρατία
Του
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗ
Πανεπιστημιακού, Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Α’ Αθήνας
Η έκταση και το βάθος της κοινωνικής κρίσης που διαπερνά τη χώρα θέτουν τις προοδευτικές δυνάμεις μπροστά στην ιστορική ευθύνη να δώσουν ομαλή διέξοδο απέναντι στην καταστροφική Νεοδεξιά της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Η έννοια της «ιστορικής ευθύνης» δεν είναι ρητορικό σχήμα. Είναι έκφραση της αναγκαιότητας να υπάρξει αφενός μεν πολιτική αλλαγή, αφετέρου δε εφαρμογή πολιτικής έξω από τα όρια του τραπεζοκεντρικού συστήματος και των θεσμών που αυτό έχει επιβάλει.
Το τρίπτυχο Ανάκτηση Δημοσίων Αγαθών – Αναδιανομή – Δημοκρατία είναι το πλαίσιο μιας ευρείας σύγκλισης πολιτικών, κοινωνικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων, ώστε να γίνει κατορθωτή όχι μόνο μια κυβερνητική αλλαγή αλλά και μια βαθιά δημοκρατική μεταρρύθμιση.
Ανάκτηση Δημοσίων Αγαθών: Είναι απαραίτητη η επιστροφή στην αρμοδιότητα του κράτους και του πολιτικού ελέγχου βασικών εργαλείων άσκησης δημόσιας πολιτικής που έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Η αντιστροφή του υποδείγματος, που ακολουθείται δογματικά και κυνικά υπέρ των ολιγαρχικών συμφερόντων τουλάχιστον μία εικοσαετία, είναι πλέον κατεπείγουσα. Η επαναφορά των εννοιών του «δημοσίου συμφέροντος» και του «δημοσίου χώρου» αλλά και η επαναδιατύπωση της έννοιας της «εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής» συνιστούν πλέον μια ευρύτατη και αναγκαία διοικητική αλλαγή. Γιατί δομές, εργαλεία και διαδικασίες της κρατικής πολιτικής έχουν εκχωρηθεί στο ιδιωτικό κεφάλαιο και έχουν ενδυθεί την ιδεολογία του «αυτονόητου». Τα παραδείγματα της ΔΕΗ και του τραπεζικού συστήματος είναι γνωστά, αλλά προφανώς το αίτημα για ανάκτηση εκτείνεται σε όλο το μήκος και το πλάτος της δημόσιας σφαίρας, από το πιο τοπικό έως το πιο κεντρικό ζήτημα.
Αναδιανομή: Η πολιτική υποτίμησης του κόστους εργασίας δεν μπορεί πλέον να συνεχιστεί. Η επίκληση του δημοσιονομικού ορίου για τη μισθωτή εργασία, όταν συντελείται πάρτι νεοπλουτισμού από λίγες χιλιάδες ανθρώπων, είναι πολιτικά και ηθικά απαράδεκτη. Η ανάγκη για σοβαρή αύξηση των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, η ενίσχυση της πρόσβασης στα δημόσια αγαθά του Κοινωνικού Κράτους και του Κράτους Πρόνοιας, η σοβαρή ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, με διαγραφή τουλάχιστον του πανδημικού χρέους και κατάργηση του Πτωχευτικού Κώδικα, η χρήση εργαλείων όπως το πλαφόν σε τιμές ειδών πρώτης ανάγκης, η τιμαριθμική αναπροσαρμογή και η μείωση του ΦΠΑ σε μια σειρά από προϊόντα και υπηρεσίες επιβάλλεται να ξαναέρθουν στο προσκήνιο των κρατικών πολιτικών. Η ελληνική κοινωνία θα κλείσει περίπου 15 χρόνια πολιτικών υποτίμησης των λαϊκών και μεσαίων εισοδημάτων. Απαιτείται ένα τέλος σε αυτήν την καταστροφή. Και η επόμενη προοδευτική κυβέρνηση δεν έχει άλλη επιλογή: Πρέπει να βγει έξω από το πλαίσιο της αυτοτροφοδοτούμενης διαρκούς λιτότητας.
Δημοκρατία: Κάθε μεγάλη οικονομική κρίση / αναδιάρθρωση οδηγεί σε ακραία κοινωνική κρίση και αυτή με τη σειρά της μετατρέπεται σε κρίση της Δημοκρατίας και της πολιτικής. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη χώρα. Η ακραία επίθεση του κεφαλαίου μετά το 2019 στον εργατικό μισθό, στα εργασιακά και δημόσια δικαιώματα και στη μικρή ιδιοκτησία, στο εμπόριο και στην αυτοαπασχόληση έχει μετατρέψει τη χώρα σε μια αρένα κοινωνικού αποκλεισμού και δυστυχίας. Είναι το καταλληλότερο περιβάλλον για άνθηση του κοινωνικού αυτοματισμού («όλοι εναντίον όλων») και της ιδεολογικής Ακροδεξιάς.
Η απάντηση σε αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα θα έπρεπε να είναι η επέκταση της Δημοκρατίας. Δυστυχώς, σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ακρωτηριασμένος Κοινοβουλευτισμός, επενδυμένος με «απόρρητα», αυτονόμηση μερίδων του κρατικού μηχανισμού, οχυρωμένων πίσω από τη θεωρία της «εθνικής ασφάλειας», αδιαφανής διαχείριση του δημοσίου χρήματος, με 8,5 δισ. μέχρι στιγμής απευθείας αναθέσεων, ελεγχόμενη πληροφόρηση και ακραία εξάρτηση της πλειονότητας των Μέσων Ενημέρωσης από την κυβερνητική εξουσία, οργανική ένταξη της καταστολής στην καθημερινότητα της πολιτικής διαχείρισης, αυτονόμηση του «επιτελικού κέντρου» της κυβέρνησης από κάθε πολιτικό, κοινοβουλευτικό και δημόσιο έλεγχο. Πρόκειται για ένα μοντέλο πολιτικής εξουσίας δομικά αντιδημοκρατικό, που πρέπει να αλλάξει ριζικά.
Η ουσία είναι ότι βρισκόμαστε πια ενώπιον μιας πραγματικότητας που δεν αντιμετωπίζεται με ημίμετρα και λογικές «διαχείρισης». Αντιμετωπίζεται με ένα πρόγραμμα βαθιών πολιτικών αλλαγών και με την υποστήριξη όσο το δυνατόν περισσότερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Για αυτόν τον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ επιμένει να θεωρεί ότι η απλή αναλογική δίνει μια τεράστια ευκαιρία στο σύνολο της δημοκρατικής – προοδευτικής Ελλάδας να κυβερνήσει ενωτικά, δημοκρατικά, με λογοδοσία στα χειμαζόμενα λαϊκά και μεσαία στρώματα. Θα κριθούμε όλοι /ες από την έκβαση του εγχειρήματος αυτού.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Χριστόφορος Βερναρδάκης στο “Π”: Εμείς και το γαλλικό μέτωπο των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων