Λυδία Κονιόρδου: Να γράψω για όσα έμαθα…
[Εξομολογήσεις…]
-Από τους παππούδες μου και τους γονείς μου…
«Ως παιδί της χούντας είχα νιώσει την έλλειψη ελευθερίας, κυρίως στην έκφραση. Τα λόγια μας έπρεπε να τα μετράμε. Βόδι βαρύ πατούσε τη γλώσσα μας. Κάποιος μπορεί να παρακολουθεί. Άργησα ν’ απελευθερωθώ και να εκφράζομαι χωρίς να φοβάμαι. Σιγά σιγά δυνάμωσε η αυτοπεποίθηση σε ό,τι πιστεύω, ο φόβος νικήθηκε, η γλώσσα μου λύθηκε.
Το γράψιμο ως τρόπος έκφρασης ήταν και παραμένει μια ιδιαίτερη πρόκληση για μένα. Από τις εκθέσεις στο σχολείο ως τώρα, όταν πρέπει να γράψω κάτι και όχι να μιλήσω δημόσια από καρδιάς, είναι σαν να φεύγουν κάποια χρόνια απ’ τη ζωή μου. Παρόλο που έλεγαν ότι γράφω καλές εκθέσεις, ο πανικός μπροστά στη διαδικασία μού κόστιζε ανέκαθεν πολύ.
Θέλω να γράφω. Νομίζω ότι έχω αρκετά να πω και να μοιραστώ με όσους ενδιαφέρονται, όταν έρθει η ώρα, όταν ‘‘μεγαλώσω’’, που έλεγε ένας φίλος. Αν και πρέπει να βιαστώ, πριν τα ξεχάσω, γιατί όλα τρέχουν. Δυστυχώς δεν κρατάω σημειώσεις, πως να καταγράψεις τη στιγμή που δεν θα ξανάρθει πια; Όλα είναι στο μυαλό μου.
Θα ήθελα να γράψω για πολλά που χάνονται. Όσα έμαθα από τους παππούδες μου και τους γονείς μου, από τους δασκάλους μου, από τους απλούς ανθρώπους που παρατηρούσα στον δρόμο. Να γράψω για όσα έζησα και κατάλαβα ως πολίτης και καλλιτέχνης αυτού του ευλογημένου τόπου και αυτής της ηπείρου.
Φαντάζομαι ότι για να γίνει αυτό χρειάζεται σιωπή και απόσταση από την ‘‘πολλή συνάφεια του κόσμου’’. Αν τα φέρει η ζωή στον δρόμο μου, ας γίνει. Αλλιώς, ας τα πουν άλλοι αντί για μένα. Μπορεί να είναι και καλύτερα».
Υπογραφή: Λυδία Κονιόρδου, Ηθοποιός
