Οι Προεδρικές εκλογές στην Κύπρο και η ελπίδα επιστροφής στο αυτονόητο

Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ  ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.

Tον προσεχή Φεβρουάριο θα διεξαχθούν οι Προεδρικές εκλογές στην Κύπρο. Διαφαίνεται η ελπίδα επιστροφής στο αυτονόητο σ’ ένα εσωτερικό μέτωπο, που έχει πλήρως αποπροσανατολισθεί και έχει φτάσει σε ακραία όρια ενδοτισμού και υποχωρητικότητας για να επιτύχει, υποτίθεται, «λύση» του Κυπριακού.

Η αρχή μιας επικίνδυνης στρατηγικής εκτροπής έγινε την επαύριον της απορρίψεως του Σχεδίου Ανάν και της εντάξεως της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν δηλαδή η Κύπρος κατόρθωσε να επιτύχει μια στρατηγική νίκη, που ενίσχυε την απειλούμενη διεθνή της υπόσταση και έθετε εκ των πραγμάτων μια νέα βάση, το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, για τη λύση του Κυπριακού, η Κυπριακή ηγεσία, αντί να επωφεληθεί από τη νέα αυτή προοπτική, παλινδρόμησε στη χρεωκοπημένη στρατηγική που είχε οδηγήσει στο Σχέδιο Ανάν. Στην επανάληψη δηλαδή των ατέρμονων διακοινοτικών συνομιλιών, πάνω στην ίδια βάση, που είχε απορρίψει ο Κυπριακός λαός με το δημοψήφισμα του 2004 και η οποία είχε οδηγήσει σε απαράδεκτες υποχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς. Αυτό, προφανώς, που θα έπρεπε να είχε γίνει ήταν η ανυποχώρητη εμμονή της Ελληνικής πλευράς στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο, σε ό,τι αφορά τη λεγόμενη εσωτερική πτυχή, τις σχέσεις δηλαδή των δύο κοινοτήτων και τον ασυμβίβαστο αντικατοχικό αγώνα, σε ό,τι αφορά τη διεθνή πτυχή, με σύνθημα την αποχώρηση των Τουρκικών στρατευμάτων κατοχής.

Στην παλινδρόμηση στην προηγούμενη πολιτική και στον επανεγκλωβισμό του Κυπριακού στη λογική των διακοινοτικών συνομιλιών πρωτοστάτησε το Κομμουνιστικό Κόμμα ΑΚΕΛ, αρχικά ως κυβερνητικός εταίρος του Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου και στη συνέχεια ως κυβερνών κόμμα, με Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον πρώην Γενικό Γραμματέα του ΑΚΕΛ Δημήτρη Χριστόφια.

Η εκλογή Χριστόφια, με οριακή πλειοψηφία, έγινε με τις ευλογίες του Δυτικού, κατά πρώτο λόγο Βρετανικού, παράγοντα, ο οποίος έβλεπε ως κύριο εμπόδιο στην πολιτική του για την επιβολή «λύσεως» τύπου Σχεδίου Ανάν στο Κυπριακό τον πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο. Υπό το φως των νέων αυτών σκοπιμοτήτων και με δεδομένη την έκλειψη διεθνώς του κομμουνισμού ως απειλής για τη Δύση, το ΑΚΕΛ στην Κύπρο έγινε κεφάλαιο για την προώθηση στην Κύπρο «συμβιβαστικής λύσεως», υπό τον διεθνιστικό μανδύα της «προσεγγίσεως» με τους Τουρκοκυπρίους.

Η «προσέγγιση» με τους Τουρκοκυπρίους έγινε, κατά την Προεδρία Χριστόφια, επίσημη κυβερνητική πολιτική, η οποία εκφράσθηκε και στις διακοινοτικές συνομιλίες ως αναγκαία προϋπόθεση για «λύση». Με τη σημαία αυτή, έγιναν νέες οδυνηρές παραχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς προς την Τουρκική για να αποφευχθεί, υποτίθεται, η «διχοτόμηση», που θα επερχόταν ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα του αδιεξόδου. Το πραγματικό όμως αποτέλεσμα ήταν η Ελληνική πλευρά, με τις συνεχείς υποχωρήσεις, να υπερβεί κάθε κόκκινη γραμμή και να δεχθεί αδιανόητα πράγματα, όπως η πολιτική ισότητα μεταξύ των δύο «μερών», που ανοίγει τον προθάλαμο της διεκδικούμενης από την Τουρκική πλευρά «ίσης κυριαρχίας», ψευδώνυμο των δύο κρατών.

Η υποτιθέμενη «προσέγγιση» με τους Τουρκοκυπρίους κατέληξε σε προσέγγιση με τον Αττίλα, εφόσον οι Τουρκοκύπριοι, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι ήθελαν, δεν μπορούσαν να διαφοροποιηθούν από την Τουρκική πολιτική, γιατί ελέγχονται, πολιτικά, οικονομικά, δημογραφικά και στρατιωτικά από την Άγκυρα. Ο αριθμός των εποίκων στα κατεχόμενα είναι ήδη μεγαλύτερος από τους Τουρκοκυπρίους.

Η πολιτική αυτή, που προβαλλόταν θορυβωδώς ως πολιτική για τη «λύση», οδήγησε σταδιακά στην παρουσίαση διεθνώς του Κυπριακού ως διακοινοτικού προβλήματος, αντί προβλήματος εισβολής και κατοχής, στην υπαγωγή στις διακοινοτικές συνομιλίες, έστω και ατύπως, του φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου και στην αναστολή της αναγκαίας αμυντικής θωρακίσεως, για να μη διαταραχθεί, υποτίθεται, το καλό κλίμα για τη διεξαγωγή των διακοινοτικών συνομιλιών. Με στόχο τη διαμόρφωση της απαραίτητης «κουλτούρας» για τη «λύση», οδήγησε επίσης στην υποβάθμιση των εθνικών χαρακτηριστικών της Ελληνικής πλευράς, με παρεμβάσεις στην παιδεία και στον πολιτισμό και προπαγάνδα για δήθεν Κυπριακή εθνική ταυτότητα και υποβάθμιση της Ελληνικής εθνικής καταγωγής. Η προπαγάνδα αυτή δεν βρίσκει απήχηση στη μεγάλη πλειοψηφία του Κυπριακού λαού, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ασκείται. Είναι θλιβερό, π.χ., να απαλείφεται από τα σχολικά βιβλία η ιστορική αναφορά στο Ενωτικό δημοψήφισμα του 1950 ή να διδάσκεται η τραγωδία «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στο κατεχόμενο θέατρο της Σαλαμίνος, από τον Κρατικό Θεατρικό Οργανισμό της Κύπρου, ως εκδήλωση διακοινοτικής προσεγγίσεως σε συνεργασία με τις Κατοχικές Αρχές.

Το όπιο της «προσεγγίσεως» με τους Τουρκοκυπρίους δεν έμεινε προνόμιο μόνο του ΑΚΕΛ. Με την ευλογία του Δυτικού διπλωματικού παράγοντα, το ενστερνίσθηκε πλήρως και το ΔΗΣΥ, το οποίο επανήλθε στην εξουσία μετά την αποτυχημένη, πολιτική και οικονομική, διαχείριση της Προεδρίας του ΑΚΕΛ. Το απαξιωμένο ΔΗΣΥ, λόγω της υποστηρίξεως που είχε δώσει στο Σχέδιο Ανάν, απέκτησε πάλι εκλεξιμότητα, λόγω της αποτυχίας του ΑΚΕΛ και της διασπάσεως απ’ αυτό του «Μακαριακού» μετώπου υπό τον Τάσσο Παπαδόπουλο.

Ο νέος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης συνέχισε ουσιαστικά, με κάποιες παραλλαγές, την ίδια πολιτική, με αποτέλεσμα να φτάσουμε σήμερα στο σημείο η Τουρκική πλευρά να διεκδικεί απροκάλυπτα δύο ισοκυρίαρχα κράτη και ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Τατάρ να δηλώνει ότι δεν πρόκειται να δεχθεί οποιαδήποτε επανάληψη των διακοινοτικών συνομιλιών, εάν η Ελληνική πλευρά δεν δεχθεί προκαταβολικά ότι βάση των συνομιλιών θα είναι τα δύο ίσα κράτη.

Τι κάνει όμως η Ελληνική πλευρά ακόμη και μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση, όταν εποικίζεται επιπλέον και η περίκλειστη περιοχή της κατεχόμενης Αμμοχώστου; Ο Κύπριος υπουργός Εξωτερικών Γιαννάκης Κασουλίδης προτείνει Μέτρα Οικοδομήσεως Εμπιστοσύνης! Ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ και υποψήφιος για τις Προεδρικές εκλογές του 2023 έφθασε στο σημείο να πει ανερυθρίαστα ότι στο ενδεχόμενο μιας «λύσεως» του Κυπριακού, με φόρμουλα «διζωνικής ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα», οι Τούρκοι μεγιστάνες θα απογειώσουν οικονομικά την Κύπρο, γιατί θα τη χρησιμοποιήσουν ως προνομιακό πεδίο για τις σχέσεις της Τουρκίας με την Ευρώπη!

Η οικονομική κατακυρίευση ολόκληρης της Κύπρου από την Τουρκική πλευρά, πέραν του γεωπολιτικού στρατηγικού ελέγχου, αντιμετωπίζεται από τον διεκδικητή της Προεδρίας της Δημοκρατίας του ΔΗΣΥ ως μεγάλη ευκαιρία ευημερίας για την Κύπρο. Ο επαίσχυντος αυτός Λεβαντινισμός παρουσιάζεται ως υψηλή στρατηγική.

Είναι σαφές γι’ αυτό ότι πρώτη υψηλή προτεραιότητα για μια νέα στρατηγική στην Κύπρο είναι η ήττα του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ και των αυτοκαταστροφικών πολιτικών που υποστηρίζουν. Η νίκη αυτή είναι αναγκαία για τη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης κοινής εθνικής στρατηγικής Ελλάδος και Κύπρου, τη στιγμή που αποκορυφώνεται και για τα δύο Ελληνικά κράτη η Τουρκική απειλή.

Ο Κυπριακός λαός επενδύει τις ελπίδες του στον ανεξάρτητο υποψήφιο Νίκο Χριστοδουλίδη, που προπορεύεται στις δημοσκοπήσεις. Έχει μεγάλη ευθύνη να φανεί αντάξιος των προσδοκιών του Κυπριακού λαού και να προχωρήσει, μετά την εκλογή του, σε μια αναγκαία αλλαγή στρατηγικής και πολιτικής, που επιτάσσουν οι σημερινές συνθήκες.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ