Βασ. Ταλαμάγκας στο “Π”: Οι εξελίξεις στην Ιταλία μπορεί να βραχυκυκλώσουν την Ευρώπη

Του
ΒΑΣΙΛΗ ΤΑΛΑΜΑΓΚΑ

Μετά τη δεξιά στροφή της Σουηδίας, όπου στις εκλογές της 11ης Σεπτεμβρίου οι ακροδεξιοί αναδείχθηκαν δεύτερη δύναμη(!), τα μάτια όλων έπεσαν στην Ιταλία, που έκανε την υπερσυντηρητική στροφή.

Με φόντο τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία και τις διαρκείς απειλές του Πούτιν κατά της Δύσης, σε συνδυασμό με την ενεργειακή κρίση και την εκτίναξη του κόστους ζωής που προκάλεσε ο πόλεμος, η Ευρώπη παρακολουθεί αμήχανα τις εξελίξεις στην Ιταλία, μία εκ των ιδρυτικών χωρών της ΕΕ.
Όπως και στην κρίση της πανδημίας του κορονοϊού, και παρά την ανάδυση συντηρητικών και ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων, έτσι και τώρα η ΕΕ καλείται να αντιμετωπίσει τις περαιτέρω αντίξοες συνθήκες που μπορεί να δημιουργήσουν ακόμα και ρήγμα στην ίδια της τη συνοχή, το δεύτερο μετά τη Βρετανία.

Μετά από 20 μήνες συστημικής σταθερότητας, κατά τους οποίους η πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων στην Ιταλία στήριξε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον τεχνοκράτη Μάριο Ντράγκι, η ιταλική πολιτική σκηνή επιστρέφει σε γνώριμα λημέρια.

Η 45χρονη Τζόρτζια Μελόνι, ηγέτιδα του κόμματος «Αδέλφια της Ιταλίας» (FdI), έχει πλέον τις εξελίξεις στα χέρια της. Η Μελόνι γεννήθηκε στη Ρώμη το 1977 και στα 11 της η οικογένειά της έγινε μονογονεϊκή, καθώς ο πατέρας εγκατέλειψε την μητέρα της. Στα 15 της εντάχθηκε στο Μέτωπο Νεολαίας, το τμήμα νεολαίας του νεοφασιστικου Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος – Εθνική Δεξιά.

Το 1996 ανέλαβε την ηγεσία της Φοιτητικής Δράσης, της φοιτητικής οργάνωσης του κόμματος, ενώ εργαζόταν μεταξύ άλλων ως μπαργούμαν στο Piper Club, από τα διασημότερα νυχτερινά κέντρα της Ρώμης.

Το 2008, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι τη διορίζει υπουργό Πολιτικών Νεολαίας στην τέταρτη κυβέρνησή του (πιο νέα υπουργός στην Ιστορία της Ιταλίας), μέχρι την κατάρρευσή της, το 2011.

Τον Ιανουάριο του 2016 συμμετέχει σε διαδήλωση κατά των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και ανακοινώνει την εγκυμοσύνη της εκτός γάμου. Είναι εκείνη η περίοδος κατά την οποία προχωρά, μέσα από τη Βουλή, σε ισχυρισμούς ότι η ταυτότητα των Ιταλών απειλείται από τα σχέδια του Τζορτζ Σόρος…

Αξίζει να σημειωθεί πως μιλάμε για μια παράταξη με έντονα αντιμεταναστευτική και ευρωσκεπτικιστική ρητορική, που στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν είχε παρουσιαστεί να προωθεί ως στόχο ακόμη και την έξοδο της Ιταλίας από την ΕΕ και το ευρώ. Υιοθετεί ένα κράμα ακραίων απόψεων σε συνδυασμό με έναν αντισυστημισμό, ο οποίος δεν μπορεί πλέον να περάσει απαρατήρητος από όλη την Ευρώπη.

Όταν απευθύνεται στους Ιταλούς, υπερασπίζεται αξίες όπως η παραδοσιακή οικογένεια (παρότι η ίδια μεγαλώνει μόνη της το παιδί της), η θρησκεία, η πατρίδα, ζητώντας τους «να μη σβήσουν τη φλόγα».

Μια φλόγα κοσμεί και τη σημαία του κόμματός της, η οποία παραπέμπει ευθέως στον πυρσό του Μουσολίνι, ο οποίος, 100 χρόνια πριν, τον Οκτώβριο του 1922, κατά την «πορεία προς τη Ρώμη», έγινε σύμβολο του φασισμού. Δημοσίως η Μελόνι αποκηρύσσει το φασιστικό παρελθόν του κόμματός της.

Πρωτίστως καβαλά το κύμα του αντισυστημισμού και της τιμωρητικής ψήφου προς το πολιτικό κατεστημένο, τμήμα του οποίου αποτελεί και η ιταλική Κεντροαριστερά, η οποία, διασπασμένη, ως συνήθως, φέρει ευθύνες για την άνοδο ανησυχητικών λαϊκιστικών φαινομένων.

Η Μελόνι και το κόμμα της είναι από πάντα νατοϊκοί, όπως ήταν και τα κόμματα από τα οποία προέρχονται, η Εθνική Συμφωνία του Φίνι (1995 – 2009) και νωρίτερα το MSI (Κοινωνικό Κίνημα της Ιταλίας). Για χρόνια η Λέγκα τασσόταν υπέρ της στενότερης συνεργασίας της Ιταλίας με τη Ρωσία, όμως μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία άλλαξε άποψη. Σημειωτέον ότι πολλοί εκ των ηγετικών στελεχών της Λέγκας δεν συμμερίζονταν εξαρχής αυτήν τη φιλορωσική άποψη του Σαλβίνι. Όσο για τον Μπερλουσκόνι, επισήμως, όλο αυτό το διάστημα έχει επικρίνει τον Πούτιν και στήριζε πάντα το ΝΑΤΟ.

Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της με τίτλο «Είμαι η Τζόρτζια», η Μελόνι είναι σαφής: Παρότι δεν θα αλλάξει τον νόμο περί αμβλώσεων, το κόμμα της σχεδιάζει να ακολουθήσει συντηρητική πολιτική στον συγκεκριμένο τομέα, να υπερασπιστεί την παραδοσιακή οικογένεια, να μην την εξισώσει με τα σύμφωνα συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων, να αντιταχθεί στη διάδοση των gender theories (θεωριών περί φύλου) και να αντιταχθεί στο δικαίωμα στην ευθανασία.

Όταν αυτά είναι πλέον στο προσκήνιο στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης και καταλαβαίνει κανείς το δομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ