Γιάννης Λαγουδάκης στο “Π”: Να μάθουν να σέβονται τις τοπικές κοινωνίες

Του
ΓΙΑΝΝΗ ΛΑΓΟΥΔΑΚΗ
Δημάρχου Περάματος

Εδώ και δεκαετίες, η Β’ Πειραιά, δηλαδή οι γειτονιές οι δικές μας, ήταν η… αποθήκη κάθε όχλησης, επικίνδυνης, δύσοσμης και αποκρουστικής δραστηριότητας της Αττικής.

Από χαβούζες, χωματερές, βιολογικούς καθαρισμούς λυμάτων, πετρελαιοδεξαμενές κ.λπ. μέχρι διαλυτήρια πλοίων και σκραπατζίδικα. Από την πρώτη στιγμή που αναλάβαμε τη διοίκηση του δήμου κάνουμε μια τιτάνια προσπάθεια να αλλάξουμε αυτήν την κατάσταση, να ξεφύγουμε από την υποβάθμιση, να δούμε μια άσπρη μέρα. Αυτό όμως φαίνεται ότι ενοχλεί κάποιους, που θέλουν την περιοχή μας στο πάτωμα και τους πολίτες μας δεύτερης κατηγορίας. Και προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας πάνε πίσω, να μας γυρίσουν στο σκοτάδι, να μας κρύψουν το φως.

Στους αγώνες που κάνουμε για απομάκρυνση των δεξαμενών πετρελαίου, για βελτίωση της ποιότητας ζωής των δημοτών μας, για ανάπτυξη και προκοπή εφευρίσκουν νέα σχέδια, νέες κατασκευές για να συνεχίσουν την υποβάθμιση, να μας κρατήσουν στο τελευταίο σκαλοπάτι.

Κι επειδή τελευταία δεν τους βγαίνουν τα σχέδια, γιατί ο κόσμος εμπιστεύεται τη Δημοτική του Αρχή και αντιδρά αγωνιστικά και αποτελεσματικά, επιστράτευσαν τα μεγάλα… μέσα. Την Εκκλησία και την Πολιτεία.

Έτσι, ο αρχιεπίσκοπος και ο πρωθυπουργός ανακοίνωσαν μετά βαΐων και κλάδων ένα φαραωνικό, αλλά ακαθόριστο έργο στο Σχιστό, ξαφνικά, χωρίς να ενημερώσουν την τοπική αυτοδιοίκηση, δηλαδή τους κατοίκους, που είναι οι πρώτοι που θα υποστούν τις συνέπειες μιας τέτοιας γιγάντιας πολυκατασκευής, και μάλιστα σε δασική έκταση.

Γιατί αποφεύγουν να μας πουν το παραμικρό; Γιατί κρύβονται όταν τους αναζητούμε για να μας πουν τι σχεδιάζουν; Τι είναι αυτό που θέλουν να κάνουν αλλά δεν πρέπει να ενημερωθεί η Δημοτική Αρχή και φυσικά η τοπική κοινωνία;

Αυτά τα ερωτήματα ζητούν επειγόντως απαντήσεις. Και οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν άμεσα. Ο κόσμος δεν μπορεί και δεν αντέχει να περιμένει να μάθει τι θέλουν να κάνουν χωρίς εκείνον. Χωρίς τον κάτοικο, τον δημότη, τον οικογενειάρχη, που δικαιούται και πρέπει να ξέρει πώς θα ζήσει από δω και μπρος, σε ποιο περιβάλλον θα μεγαλώσουν τα παιδιά του, τι θα αλλάξει στην καθημερινότητά του.

Γι’ αυτό, όσοι ετοιμάζονται να χτίσουν στο δάσος, όσοι ετοιμάζονται να μας χαλάσουν το περιβάλλον μας, να διαφοροποιήσουν τον μικρόκοσμό μας, θα πρέπει να το ξανασκεφθούν. Ερήμην της τοπικής κοινωνίας δεν θα γίνει τίποτα. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε να γίνει τίποτα. Αυτό το έχουμε καταστήσει σαφές προς πάσα κατεύθυνση και σε όλους τους τόνους!

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ